Pov Toboe
Kreunend opende ik mijn ogen. Ik voelde heel mijn lijf branden en kreunde zacht toen ik me toch probeerde op te richten. Langzaam wenden mijn ogen aan het licht. Ik zag een kleine jongen opgekruld als een klein bolletje naast me liggen.
'Jason?' kwam er met een rauwe stem uit mijn keel. Heel mijn keel was droog en het deed zeer als ik iets zei, maar voor nu moest ik weten of hij nog leefde of niet.
Jason kreunde zachtjes en richtte zich langzaam op. Hij keek me verbaasd aan voorde hij kroop naar me toe.
Ik haalde opgelucht adem toen ik merkte dat hij geen wonden over zijn lichaam had. 'Gaat het wel met je?' vroeg ik zacht. De kleine jongen drukte zich warm tegen me aan en ik ontspande mijn pijnlijke spieren.
Hij knikte terwijl hij warm tegen me aan bleef liggen. Ik probeerde mijn spieren te bewegen, maar er kwam geen beweging in plus dat elke beweging pijn door mijn lichaam heen stuurde.
'Hoelang zijn we hier al?' vroeg ik hem zachtjes. Vermoedend dat er iets zou gebeuren als ik in hun ogen iets verkeerds deed, zelf niet wetend wie die hun nou eigenlijk was.
'Misschien twee dagen?' antwoordde Jason aarzelend. 'Je hebt al die tijd geslapen en wilde niet wakker worden door een soort spul wat ze je gegeven hadden.'
Ik knikte bedenkelijk met mijn hoofd. 'Hebben ze je wel te eten gegeven?' vroeg ik opeens toen ik doorkreeg dat ik nog best wel honger had.
Hij knikte meteen. 'Maar was gisteren voor het laatst,' zei hij eerlijk. 'Sinds dien heb ik nog geen eten gehad.'
Direct na zijn woorden werd de deur van het slot gedraaid en ging die langzaam open. Een man van middelbare leeftijd kwam binnen met twee borden vol dampend eten.
Mijn maag begon meteen te grommen. Grijnzend keek de man me aan. Hij gaf Jason het bord in zijn handen, maar zette mijn bord net ver genoeg van me vandaan dat ik er net niet bij kwam.
Ik gromde geiriteerd. Mijn handen zaten op mijn rug vast gebonden. Mijn benen zaten strak tegen elkaar aan een zware kogel. Ik lag op mijn zij met ook nog een ijzeren band om mijn middel dat aan de muur vast zat.
'Als je het niet gaat opeten,' zei de man grijnzend, 'dan neem ik het wel weer mee hoor.' Hij knielde neer en keek me uitdagend aan.
'Laten staan,' zei ik grommend terwijl ik me probeerde los te rukken. 'Als je me los maakt, kan ik teminste eten.' Mijn wolf in mij gromde dreigend en wilde er heel graag uit, maar ik drukte hem met moeite weer naar achteren, wetend dat dat alleen maar problemen zou aanrichten.
'Nee,' zei de man beslist. 'We kunnen het risico niet lopen dat je ontsnapt. Dus als je je eten niet kunt opeten, neem ik het weer mee.'
Ik liet mijn wolf van kwaadheid gaan toen de man het eten oppakte, maar door de ijzeren band om mijn middel kon mijn ruggengraad niet meebuigen. Ik schreeuwde het uit van de pijn terwijl ik me langzaam op de grond liet zakken.
Jason kroop tegen me aan. Hij had vlees achter de hand gehouden, die hij me wilde geven. Een schok ging door me heen toen ik alleen al naar het vlees keek, dus ik schudde mijn hoofd om te zorgen dat Jason het vlees niet in mijn strot zou douwen.
Hij keek heel even verbaasd. 'Je moet iets eten!' zei hij zacht. 'Je kan niet al drie dagen geen eten of water gehad hebben. Dat hou je niet vol!'
'Ik laat niet zomaar over me heen lopen,' zei ik grijnzend. 'Dus maak je maar niet te veel zorgen.' De deur werd weer van het slot gedraaid en een jongeman kwam voorzichtig naar binnen gelopen.
Jason kroop dichter tegen me aan. Ik volgde mijn mijn ogen elke stap die de jongeman zette. Ergens voelde ik dat er iets ging gebeuren, maar ik wist alleen niet wat.
Mijn oren stonden constant gespitst, mijn spieren tot het uiterst gespannen. De jongeman keek me verontschuldigend aan. Meteen voelde ik een steeds door mijn rug schieten en ik schreeuwde het weer uit van de pijn.
De jongeman trok Jason bij me vandaan die begon te huilen. De jongeman suste hem zacht. 'Ik ga je geen pijn doen, Jason,' fluisterde hij. 'Weet je nog wie ik ben?'
Jason keek naar hem op. Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes toen hij hem herkende. 'Marco?' vroeg hij toen zacht.
Verbaasd keek ik van Jason naar de jongeman genaamd Marco. Ik wist dat Jason ergens een broer had, maar ik wist niet dat hij bij hun hoorde.
Zoo weer een hoofdstukje affff.... jullie komen vanzelf meer te weten over Marco :P
Vote and coment???????
