Pov Alex
Het deed me goed om na zo'n lange tijd weer in de armen van mijn mate te liggen. Ik weet dat het met ons allebei niet goed gaat, maar het idee dat we weer samen zijn en niets ons uit elkaar kan halen, geeft mij in ieder geval genoeg energie om door te zetten.
Ik vroeg me wel ergens af hoe het kwam dat Sira mij gevonden had. Ik had bedolven onder de stenen gelegen, de dood recht in de ogen kijkend, en toch had ze me op de een of andere manier kunnen vinden. Het beangstigde me ook wel. Hoe kon ze weten dat ik daar was en hulp nodig had?
Mijn gedachtegang werd onderbroken doordat iemand me steviger vast pakte en me naar zich toe trok. Ik wilde me eerst losrukken, maar bedacht me toen dat het wel Toboe moest zijn die naast me lag. De tintelingen bewezen dat.
Ik merkte dat zijn ademhaling gejaagd ging en dat er zweet op zijn voorhoofd stond. Zonder me te bedenken drukte ik mezelf dichter tegen hem aan.
'Toboe?' vroeg ik zacht. 'Rustig maar, niemand doet ons wat aan.'
'Ze komen!' mompelde hij terwijl hij zijn gezicht in mijn nek verborg. 'Ze komen ons halen!'
'Nee, luister naar me,' zei ik zacht. 'Niemand komt ons hier weghalen. We blijven hier. Niemand kan ons hier vinden. Dat beloof ik je.'
Hij ontspande enigszins zijn spieren en het lukte hem om zijn ademhaling normaal te krijgen. 'Laat me je markeren,' fluisterde hij opeens. 'Alsjeblieft, Alex. Dan kan ik je vinden mochten we elkaar eens kwijtraken.'
Hoelang wachtte ik hier wel niet op? Op de dag dat Toboe me zou vragen of hij me mocht markeren. Glimlachend zoende ik hem zacht op zijn lippen. Ze waren nog even zacht al ik me kan herinneren.
'Is dat een ja?' vroeg hij met een lichte grijns op zijn gezicht.
'Ja,' zuchtte ik licht en ik kon een kreun van genot niet onderdrukken toen zijn tanden mijn zachte vel in gleden, op de plek die hij al heel snel gevonden leek te hebben.
Pov Mitch
'Heb je ze al gevonden?' vroeg ik ongeduldig toen de wachters die ik erop uit had gestuurd, na 3 dagen zoeken weer terug kwamen.
'Nee, Alpha,' zei de leider van de wachters. 'Het enige wat we gevonden hebben is een geur spoor, maar dat spoor was niet van Toboe of de heks.'
'Misschien is het dan slim om hem wel te volgen.' opperde ik met een lichte glimlach op mijn gezicht waar ik helemaal niets van meende. 'Hebben jullie er ooit aan gedacht dat dat misschien de geur kon zijn van diegene die Toboe en de heks hebben meegenomen? Hebben jullie daar ooit aan gedacht?'
'Nee, Alpha,' zei de wachter eerbiedig. 'We zullen er gelijk op af gaan.'
'Goedzo,' grijnsde ik. 'Maar laat me deze keer niet zo lang wachten als eerst.'
'Ja, Alpha,' zei de wachter en samen met de andere wachters verdwenen ze in de schaduwen van de bomen.
Pov Sira
IJsberend liep ik in de woonkamer van mijn oma heen en weer. We moesten ze toch kunnen helpen? 'Kunnen we echt niets doen, oma?' vroeg ik voor de zoveelste keer al aan haar.
'Nee, lief kind,' zuchtte oma. 'Ze kunnen voor nu er alleen voor zorgen dat ze hun lichamen ontspannen en zo rust pakken, in de hoop dat hun wolf hen dan geneesd. En dit heb ik je al vaker gezegd. Onthoud het toch gewoon!'
Nergerend wat mijn oma het laatste zei, liep ik richting de grote boekenkast die in de hoek van de woonkamer stond. 'En toch moet er iets zijn waarmee we ze kunnen helpen.'
Ik pakte het dikste boek eruit over spreuken en het effect ervan op weerwolven. Misschien dat hier een spreuk tussen stond dat ze kon helpen. Ik ging op de bank zitten en begon het spreukenboek nauwkeurig door te lezen.
***
Zuchtend legde ik het spreukenboek naast me neer. Ik had echt helemaal niets kunnen vinden. 'Waarom is er nu geen spreuk wat hen kan helpen?'
'Omdat er geen spreuk is dat de ware liefde kan helpen,' legde mijn oma uit terwijl ze mij een kopje thee in de handen drukte. 'Ware liefde is de meest krachtige magie die er bestaat.'
'Dat weet ik ook wel oma,' zuchtte ik met een glimlach. 'Maar toch hoopte ik iets te vinden dat hun zou helpen met herstellen.'
'Het spijt me, liefje,' zei oma medelevend toen ze op de bank zat. 'Als ik zo'n spreuk kende, had ik hun allang geholpen. Weet de Alpha trouwens al dat hun hier zijn?' voegde ze er toen aan toe.
Geschrokken veerde ik overeind. 'Nee!' riep ik uit. 'Dan moet ik dat nu gaan doen! Straks komen ze hen halen en dat kunnen ze niet aan!'
Zo snel ik kon rende ik het huis van mijn oma uit, opweg naar het grootste gebouw dat er was. Ik kwam buitenadem bij het kantoor aan. Zachtjes klopte ik op de deur.
Na een korte 'binnen' opende ik de deur. Met een schok bleef ik in de deuropening staan. Ik had gehoopt dat ik hier alleen de Alpha , maar blijkbaar was er ook nog een andere man.
'Wat is er aan de hand, Sira?' vroeg mijn Alpha verbaasd terwijl hij naar me toe kwam gelopen. Zijn blik stond bezorgd en verbaasd, aangezien ik hier niet vaak kom en anders alleen als het niet anders kan.
'Kan ik u misschien onder vier ogen spreken?' vroeg ik zacht aan hem, de blik van de andere man ontwijkend - die mij wel telkens aan bleef kijken. Het boezemde me angst in.
'Kan dat wachten?' vroeg mijn Alpha zonder echt antwoord te geven op mijn vraag. Hij zuchtte licht toen ik met mijn hoofd schudde. 'Heeft u een moment, alstublieft, Alpha Mitch?' vroeg hij toen aan de Alpha waarmee hij had staan praten.
'Natuurlijk,' glimlachtte de Alpha.
Mijn Alpha knikte en duwde me zachtjes naar de deur. Volgensmij hoorde ik de Alpha nog wat grommen, maar het was zo zacht dat ik niet zeker wist of ik het wel gehoord had.
'Oké,' zei mijn Alpha. 'Wat is er zo dringend dat echt niet kon wachten?'
Ik zuchtte even, nam een hap adem en vertelde hem over Alex en Toboe.
Heeeyyyy
Hier weer een update!!!
Aangezien ik mijn doel nog niet gehaald heb, 1k reads en min 100 votes, is dit hoofdstuk nog even lang als ik normaal doe (over 1000 woorden)
Dus als jullie lang hoofdstuk willen, ga dan voten en readen!!!
Voor alle mensjes die het willen weten, mijn examens zijn begonnen. Scheikunde ging k*t, nederlands beter.
Hoe gaag jullie examen? (Als jullie examen doen dan ;) )
Vergeet niet te voten!!
Groetjessssssss
