Pov Alex
Huilend keek ik naar Mitch die bewusteloos op de grond lag. Hij had grote wonden in zijn lichaam die maar langzaam dicht gingen.
Waarom had hij het toch gedaan? Waarom was hij niet gewoon weg gegaan toen ik hem vertelde dat hij weg moest?
*Flashback*
'Hoe kom jij binnen?!' gromde Mitch kwaad. Hij bleef beschermend voor me zitten. 'Laat ook maar, ik had gedacht dat ik je het wel eerder duidelijk had gemaakt.'
De man die in de deuropening stond, barste in lachen uit. 'Je weet toch dat ik niet luister naar zo'n mizerige Alpha als jij?' Zijn stem was rustig en zacht, waar ik de bibbers van kreeg.
'Waarom ben je hier?' vroeg Mitch terwijl hij op stond.
'Ik dacht dat dat wel duidelijk was,' zei de man nonchalant.
Toen Mitch niet antwoordde, ging de man zuchtend verder. 'Ik wil wraak,' gromde hij toen kwaad. 'Wraak op jou!'
Met die woorden sprong hij op Mitch af. Mitch, die het blijkbaar niet verwacht had, werd hard tegen de grond geslagen.
De man veranderde, kleren lagen aan vladderen over de grond, waar ik verbaasd naar keek. Sinds wanneer scheurden er wolven uit hun kleren als ze veranderden?
Toen ik Mitch hoorde piepen van de pijn, werd ik uit mijn gedachten gerukt. Hij lag op zijn zij tegen de muur met de man/wolf op hem.
Ik probeerde me op te richten, maar dat lukte me niet. 'Laat hem met rust!' riep ik kwaad naar hem.
De wolvenkop keek mijn kant op en ik kreeg de bibbers toen ik een grijns over zijn gezicht zag glijden. Hij ging van Mitch af en liep langzaam mijn kant op.
'Niemand zegd wat ik moet doen!' gromde hij kwaad.
Mijn hart bonkte in mijn borst en ik haalde haperend adem. Hij sprong op me af en drukte me makkelijk naar beneden. Zijn gewicht drukte zwaar op mijn lichaam. Mijn armen lagen in een pijnlijke positie onder mijn rug. Zijn adem stonk naar rottend vlees en ik probeerde de zwarte vlekken voor mijn ogen te nergeren.
'Heb je dat begrepen?'
Ik knikte meteen, niet echt wetend waarom ik het deed. Ik hoefde toch helemaal niet naar hem te luisteren?
Of wel?
Ik snapte mezelf niet meer...
Plotseling werd hij van me af getrokken en meteen draaide ik me op mijn zij zodrat de druk op mijn armen weg was.
Mitch had hem tegen de grond gedrukt. Hij werd echter makkelijk aan de kant geworpen, wat betekende dat de wolf echt sterk was.
Mitch piepte hard van de pijn terwijl bloed zich snel over de grond verspreidde.
Ik probeerde de touwen los te krijgen, maar het lukte me niet.
De wolf ging van Mitch af, die doodstil bleef liggen.
'Laat dit een les voor je zijn,' zei de wolf dreigend. 'Spot nooit met mij.'
Voordat ik het door had waren mijn touwen los en was de wolf verdwenen. Ik wist niet hoe snel ik bij hem moest zijn.
*Eind flashback*
Tranen stroomden in hardere watervallen over mijn wangen heen terwijl ik eraan terug dacht.
Iemand kwam de kamer in gerent en trok me bij Mitch weg. Niet tegenstribbelend werd ik meegenomen.
Ik begon oas weer helder na te denken toen ik merkte dat het kouder werd om me heen. Ik werd een cel in gesmeten en hard in mijn zij getrapt.
'Denk maar niet dat je hier ongestrafd mee weg komt, Blood Shadow!' zei een stem kwaad. 'We hadden je nooit moeten vertrouwen.'
Verbaasd probeerde ik me op te richten, maar ik zakte weg in de zwarte duisternis die me lposteling overviel.
Pov Jason
Verbaasd keek ik naar Toboe die makkelijk de eerste man neer haalde. Waar haalde hij die kracht nog vandaan na een week of twee niet gegeten te hebben????
Een man trok een mes en probeerde Toboe te steken. Zonder erbij na te denken rende ik op hem af en beet hem hard in die arm.
De man schreeuwde het uit van de pijn en liet het kes vallen.
Ik liet zijn arm los. Ik zag dat Toboe me aankeek vanaf de gang. Snel sprong ik over de man heen die Toboe had doodgebeten.
Samen begonnen we hard door het gebouw te rennen. Ik had geen idee dat het zo'n groot gebouw was.
Adrealine schoot door mijn lijf en ik vond het gewelding. Ik volgde Toboe op de voet. We renden alle trappen naar beneden.
Een open deur trok mijn aandacht.
Deze kant op! riep ik naar Toboe via de mindlink.
Hij volgde me gelukkig. We renden door de deur en waren buiten.
Vel zonlicht scheen in mijn ogen en heel even was ik even van mijn stuk gebracht. Ik verloor bijna mijn evenwicht, maar door Toboe die naast me rende lukte het me dat te behouden.
Zo snel we konden renden we door het bos, op de voet gevolgd door andere wolven. Geuren kwamen mijn neus in.
Het bos rook heerlijk na weken niet geroken te hebben.
Ik merkte dat we het territorium van mijn pack al bijna naderden. Ik begon nog sneller te rennen en vloog letterlijk over de grens heen.
Toen ik me hijgend omdraaide zag ik dat Toboe ook aan kwam rennen. Het viel me meteen op dat hij mank rende.
Wolven doemden achter hem op. Toboe was net over de grens toen we een schot hoorde.
Een wolf achter Toboe viel neer en de andere twee volgden al snel.
Verward keek ik om me heen. Wie deed dat? Niemand kon toch zomaar drie wolven neerschieten met naar 1 schot? En waarom volgden die twee wolven dan later?
Jason! We gaan! door de stem van Toboe die dominant door mijn hoofd galmde, werd ik uit mijn gedachtes gerukt.
Ik keek naar hem. Hij stond twee meter van me af. Zijn uitstraling was een en al Alpha. Snel oberbrugde ik de afstand.
Samen renden we naar het dorp toe, niet wetend wat voor ravage we zouden zien als we er emaal waren.
Heeeyyyy
Weer een hoofdstukje (ookal duurde dat 4 dagen als ik het goed heb)
Ik heb hem wat langer gemaakt
Hope you like it :)
Vote and coment???
Nog een happy valentijn (dag te laat maar nou en)
En nog veel plezier voor de carneval vierders!!
Groetjessss
