Pov Nahele (weer eens wat nieuws ;p)
Grommend trapte ik de deur in. Een walm van warmte, bloed en angst kwam als een mokerslag bij me binnen. Heel even dacht ik dat ik zou neervallen, wat een lucht zeg!
Zo stil als een muis liep ik op mijn zachte donskussentjes door het huis. Er was echt helemaal niemand in het huis. Niet in de hal, keuken of woonkamer.
Na even zoeken wist ik zeker dat er niemand op de beneden verdieping was. Snel en lichtvoetig rende ik de trap op.
Met mijn neus hoog in de lucht gestoken, sloop ik door de gang. Bij elke deur bleef ik staan en rook ik een keer diep in. Weer niets.
Zuchtend bleef ik staan. Ik had nu elke kamer gehad en nog geen spoor van Jason. Waar kon hij nou wezen? Hij kon toch niet zomaar van de aardbodem verdwenen zijn?
Probeer de kelder eens, hoorde ik Toboe zacht zeggen. Het kan ook zijn dat zijn vader hem daar heeft opgesloten.
Zonder nog tijd te verspillen en af te vragen hoe het uberhaupt mogelijk was dat ik Toboe hoorde, rende ik meteen weer de trap af naar beneden. Daar kwam mijn oog al snel op een soort luik in de grond. Met mijn nagels krabde ik het luik kapot. Het was aardedonker beneden en heel even dat ik dat ik verkeerd zat, totdat mijn oren een zacht geluid opvingen.
'Help,' kwam er zacht uit het donkere gat vandaan. Zonder aarzelen of nadenken sprong ik het gat in toen ik er zeker van was dat het de stem van Jason was. Mijn ogen wendde al snel aan het donker en ik kon zien dat hij ineengedoken in een hoekje zat.
Voorzichtig liep ik naar hem toe. Angst, echt pure angst, straalde van de kleine jongen af en ik drukte zachtjes mijn snuit tegen zijn arm aan. Langzaam keek Jason op en hij omhelsde me meteen toen hij me herkende.
'Ga alsjeblieft niet weg,' smeekte hij zacht. 'Hij doet me zo veel pijn.'
Ik liet me door hem omhelzen, wetend dat hij het nodig had. Langzaam liet ik me op de grond zakken. Zijn lichaam voelde ijskoud tegen de mijne. Koude rillingen gleden over mijn rug heen.
Ik zal bij je blijven, Jason, zei ik zacht tegen hem.
Zijn spieren ontspanden zichtbaar en hij sloot zijn ogen. Met zijn hele lichaam tegen mij aangedrukt viel hij al snel in slaap.
***
Net toen ik ook bijna weg dreigde te zakken, klonk er een verbaasde kreet over in het huis. Snelle voetstappen renden over het plafond van de kelder.
Gespannen keek ik naar het luik, waar nog zwak wat licht door naar binnen scheen. Met een luide klap werd het luik dicht gesmeten. Een luidde klik volgde direct. Geschrokken legde ik mijn ogen in mijn nek en moest mijn best doen om geen grom te laten ontsnappen.
Jason bewoog even naast mij, maar was al snel weer naar dromenland vertrokken. Hoe konden we hier nu eigenlijk wegkomen. Ik wist bijna zeker dat die klik een slot was geweest ofzo. Misschien zelfs iets mechanisch wat niet te openen is als wolf.
Zuchtend legde ik mijn kop weer op mijn voorpoten. Misschien dat iemand ons wel komt zoeken, niet wetend dat niemand wist waar ze waren.
Pov Alex
Ongerust keek ik naar de klok die in de ziekenzaal hing. Het was nu al ruim na achten in de avond en Toboe was nog steeds niet terug.
Elke keer dat de secondewijzer stik zei, leek steeds langer te duren. Zelf merkte ik dat ik steeds vaker naar de klok, ergens wel wetend dat de tijd daardoor niet sneller zou gaan.
Zuchtend ging ik maar weer beter onder de warme dekens liggen. Het kussen naast me, waar Toboe had gelegen, was nog onaangeroerd. Ik wilde zijn geur kunnen ruiken als ik vanavond ging slapen en hij er dan nog niet zou zijn.
Heb je hem al proberen te bereiken? vroeg Lizz toen. Misschien dat hij gewoon door iets wordt opgehouden.
Opeens schoot ik rechtop in bed. Vaag herinner me ik een gesprek van een kleine jongen die met Toboe praatte. Maar ik was toen zo moe geweest dat ik me nu niet meer kon herinneren hoe dat gesprek was gegaan en wie dat kleine jongetje was geweest.
Ik moest hen vinden. Dat moest gewoon.
Moeizaam stond ik op toen ik eindelijk mijn benen over de rand van het bed had gekregen. Ik wankelde heel erg en even dacht ik dat ik zou vallen. Maar met de hulp van Lizz, lukte het me om te blijven staan en naar de deur te lopen.
En nu opzoek naar mijn mate.
