Hoofdstuk 30 alweer. Bedankt voor alle reads en votes tot nu toe. Help mij om 1k reads en 100 votes te krijgen, dan krijgen jullie de langste update die er tot nu toe nog niet is geweest. (Denk aan rond de 2000 woorden, ideeen zijn altijd welkom!)
Pov Mitch
Toen de aardbevingen begonnen, zat ik samen met mijn Beta in mijn kantoor te bespreken wat er nou allemaal aan de hand was in onze pack en de packs om ons heen. Eerst hadden we helemaal niet door dat er een aardbeving was geweest, totdat het huis begon te schudden en de wachter van de kerkers binnen kwam gestrompeld.
Hij bloedde uit verschillende wonden en was wit weggetrokken. Ik kon zien dat hij al veel bloed had verloren. Ik stond op en snelde naar hem toe. 'Felix, ga de packdokter halen, nu!' gromde ik terwijl ik de wachter voorzichtig op de grond legde.
'Er...er was...nog...iemand...daar,' kwam er zwak en zacht uit de mond van de wachter.
Verbaasd keek ik hem aan. We hadden helemaal niemand in de kerkers zitten. Maar waarom moest hij dan bij de kerkers gaan staan, in plaats van patroueren? vroeg mijn wolf. Daar had hij gelijk.
'Wie was er dan nog in de kerkers?' vroeg ik met zachte stem aan de zwaargewonde man. Zijn gezicht werd steeds witter en witter.
'Alex...' na die woorden blies hij ook gelijk zijn laatste adem uit.
Half in shock sloot ik de nog geopende ogen van de overleden man. Felix en de pack dokter kwamen gestormd.
Ik schudde mijn hoofd licht toen ze me vragend aankeken. 'Had hij nog iets gezegd voordat hij stierf?' vroeg de packdokter zacht terwijl hij toch bij het dode lichaam neer knielde.
Ik dacht na. Ik wist niet of het handig was om te vertellen dat Alex nog beneden was, maar stel dat Toboe wakker wordt en er achter komt, dan vermoord hij iedereen tot zij weer bij hem is.
Dus ik knikte licht. 'Er was nog iemand beneden in de kerkers toen hij naar boven vluchtte,' zuchte ik als een verslagen pup.
'Dan moeten we diegene er nu uit halen!' riep de packdokter geschrokken uit. Voordat ik ook maar iets had kunnen zeggen, was hij de kamer al uit gesneld.
Pov onbekend
Met moeite duwde ik alle stenen van haar lichaam af. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik mijn beste vriendin bloedend en misschien wel dood tussen de stenen zag liggen.
Ik pakte haar voorzichtig op en droeg haar naar boven. Niemand zag me met haar lopen en daar was ik heel blij om. Ook kwam dat omdat ik niet zoals andere wolven was. Alles wat ik namelijk aan raakte, werd onzichtbaar.
Zo snel ik kon rende ik naar mijn familie dat hier een paar kilometer verderop verbleef. Ik merkte dat ze bijna geen adem meer haalde en ze te veel bloed verloor.
'Help!' riep ik toen ik in ons dorpje aan kwam. 'Help me alsjeblieft. Ze heeft hulp nodig!' Verschillende mensen kwamen aanrennen, waaronder mijn oma, de packdokter.
'Wat is er gebeurt?' vroeg ze verbaasd terwijl ze me naar de ziekenzaal duwde. 'Laat voor nu maar even zitten,' zei ze snel terwijl ze Alex van me overpakte. 'Haal haar mate! Zonder hem...'
'Wat zonder hem?' vroeg ik zacht.
'Ga hem nu halen!' riep mijn oma uit. 'Breng hem hier heen!'
Ik snelde de ziekenzaal uit, terug naar de pack waar ik haar vandaan heb. Ik snoof in de lucht, opzoek naar de persoon van wie de geur was. Ik volgde mijn neus en werd geleid naar de ziekenzaal?
Snel rook ik rond en ik kwam uit bij een jongen die lijkbleek en bibberend in het bed lag. Bezorgd bekeek ik de jongen. Is dit de mate van mijn beste vriendin?
'Hij gaat het niet overleven, Alpha,' zuchtte een oudere man.
Met een ruk draaide ik me om en besefte toen wat de oude man had gezegd. Hij gaat het niet overleven... Maar als hij het niet overleefd... Het duurde niet lang voordat ik een besluit had genomen.
Ik tilde de jongen op en voelde bij elke stap die ik zette, het leven uit hem vloeien. Zo snel ik kon rende ik naar huis toe.
Ik lette niet op alle mensen die me verbaasd aankeken toen ik de ziekenzaal in rende, opweg naar mijn oma. Ik zag dat ze op een stoel bij mijn beste vriendin aan bed zat.
Ze keek op toen ik binnen kwam. 'Met hem gaat het al net zo slecht,' zuchtte ze licht. 'Leg hem bij haar in bed en laat ze dan met rust.' Ze knikte nog naar me voordat ze weer weg liep.
Voorzichtig legde ik de jongen bij Alex in bed. Als vanzelf zag ik hoe de jongen Alex dichter tegen zich aan trok toen hun huiden met elkaar in contact kwamen.
De jongen ontspande zich en hield Alex dicht bij zich. Zachtjes liep ik achteruit terug naar de deur. 'Bedankt,' klonk de stem van Alex zachtjes voordat ik met een kleine glimlach van opluchting de ziekenzaal verliet.
Pov Felix
'Dit kun je toch niet menen!' riep ik kwaad naar de packdokter. 'Hoe kan hij nou in vredesnaam opeens verdwenen zijn?!'
'Dat... dat weet ik niet, Beta,' fluisterde hij zacht.
'Hoezo weet jij dat niet?!' riep ik uit.
'Laat hem maar even,' zei Mitch zachtjes terwijl hij een hand op mijn schouder legde. 'We gaan hem vinden. Koste wat kost. Kom op.'
Zuchtend volgde ik mijn Alpha naar het bed van Toboe. Ik kon alleen zijn geur ruiken, maar ik vond het onwaarschijnlijk dat hij opeens in rook zou zijn opgegaan.
'Ik ruik ook nog iets anders,' zei Mitch snuivend toen ik hem verteld had dat ik alleen maar de sterke geur van Toboe rook. 'En het is niet een geur waar je blij mee moet zijn.' ging hij verder. 'Hij is mee genomen door een ontzichtbare wolf. Een ontzichtbare wolf is zeldzaam en alles wat hij of zij aanraakt, wordt ontzichtbaar.'
Ik glimlachte even. Hij had de niet-begrijpende uitdrukking op mijn gezicht vast gezien toen hij ontzichtbare wolf zei.
'Ik denk dat diegene Toboe heeft meegenomen.' vervolgde Mitch. Hij snoof nog een keer en knikte in zichzelf. 'Ik weet het wel zeker.'
'Alpha!' werd er toen opeens geroepen.
Een man kwam hijgend aanrennen en ik herkende hem als een van de mannen die ik opdracht had gegeven voor het zoeken naar Alex onder het puin.
'Ze is weg,' hijgde hij. 'Je kunt daar duidelijk zien dat het haar gelukt was om een tralie los te rukken en zich eruit te wurmen, maar er was een steen op haar gevallen, aan al dat bloed te zien. Maar nu is er niets meer van haar te bekennen!'
Vloekend kwam Mitch overeind. 'Ga haar zoeken dan!' riep hij uit. 'Ze kan niet ver zijn!' Hij rende richting de ingestorte kerkers. Zo snel ik kon, volgde ik hem op de voet.
Alles lag werkelijk in puin. Muren waren ingesort, stukken steen in allerlei grootte lagen verspreid in het gangpad en zonlicht scheen naad binnen op de plaatsen waar het plafond was ingestort.
'Weer die geur,' mompelde Mitch die blijkbaar de plek had gevonden waar Alex door stendn bedolven was. 'We moeten die geur achterna.' voegde hij er grommend aan toe. 'We hebben geen tijd te verliezen. Felix, breng zo veel mogelijk mannen op de been die kunnen helpen met zoeken.'
Ik knikte en wilde de kerkers uitlopen toen Mitch zijn stem mij tegen hield.
'Zorg ervoor dat zodra jullie hen vinden,' zei hij zacht. 'Je er zeker van bent dat ze dood zijn voordat je hier terug komt.'
Heeyyyy weeeeeerr een hoofdstukje :)
Ik had mezelf voorgenomen vandaag te beginnen met leren voor mijn examens, maar ik was zo druk met vanalles en nog wat, dat ik alles heb gedaan behalve leren.
Toch wilde ik gewoon iets posten dus hier issie dan.
Geniet ervan en tot de volgende keer.
Groetjesss
