Pov Jason
Verbaasd keek ik naar mijn broer die nog steeds op zijn knieën voor me zat. Opeens voelde ik woede, van al die jaren dat hij niet bij mij en papa en mama was toen wij hem zo nodig hadden.
'Waar was je toen papa en mama weg gingen?' zei ik kwaad tegen hem terwijl ik zijn handen van mijn schouders af sloeg en naar achteren stapte. 'En waar was je toen ik je het hards nodig had, toen ik in de ziekenzaal was toen ik was aangevallen door rugoes?!' (Of hoe je dat ook spelt :$)
Ik stapte steeds verder van hem weg en was steeds harder gaan schreeuwen. 'Ik had je nodig,' ging ik verder. 'Maar je was er niet. Pas toen ik Toboe tegen kwam toen hij in de pack kwam een week geleden heb ik me weer veilig en beschermd gevoeld!'
Marco trok wit weg en ergens had ik wel medelijden met hem, maar ik was zo kwaad op hem dat ik me er nu niet veel aandacht aan schonk.
Hij draaide zich zonder nog wat te zeggen om en liep de "cel" uit.
Ik ging weer bij Toboe zitten. Zijn blik brandde in mijn rug. Ik wist dat ik hem dingen uit moest leggen, maar ik was bang voor zijn reactie.
'Ik ga je niets verwijten hoor,' zei hij grijnzend. Ik schrok op uit mijn gedachten. Met een rood hoofd wendde ik me tot hem. 'Ik beloof het je,' ging hij verder.
Langzaam en zacht begon ik te vertellen. 'Vier jaar geleden woonde ik nog bij een andere pack,' begon ik mijn verhaal. 'De Blue Glan. Daar woonde ik met mijn ouders en Marco. We waren daar pas een maand toen we last kregen van een pack. De Blood Shadows, die nu onze pack ook lastig vallen, maar met een andere Alpha. Mijn ouders werden met een aanval vermoord en Marco was spoorloos verdwenen. Ik werd door de Alpha en Luna in bescherming genomen. Toch voelde ik me er niet thuis en ben wegelopen. Ik kwam een na maand, in eenzaamheid te hebben geleefd, een Rougepack tegen. Zij namen me op en behandelden me met respect omdat ik nog maar een jongen was van tien. Ik ben nog maar een jaar bij Mitch in de pack bij een oud stel dat me graag wilde verzorgen.'
'Maar hoe kwam je bij die Rougepack weg dan?' vroeg Toboe verbaasd. 'En hoe oud ben je nu eigenlijk?'
'De Rougepack had een aanval gepland en hadden mij achtergelaten,' legde ik uit. 'Ik ben toen de andere kant op gegaan en kwam uitgeput en graadmager aan bij de Warmans. Door hun zorg ben ik er weer bovenop gekomen. En om antwoord te geven op jouw vraag,' ging ik met een lichte grijns verder. 'Ik ben nu elf, wordt over een paar weken twaalf. Ik heb sinds vandaag Marco na die vier haar weer gezien.'
Toboe knikte licht. 'Nu ik jouw verhaal hoor,' begon hij zacht. 'Weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben geweest die een zwaar leven heeft gehad. Maar daar maak ik jouw niet moe mee.'
Nu werd ik nieuwsgierig. Ik ging ik kleermakerszit zitten en keek hem nieuwsgierig aan. Hij moest grijnzen en probeerde ook een betere houding aan te nemen. Zuchtend bleef hij liggen, aarzelde nog even, maar begon wel te vertellen.
Pov Toboe
Ik keek nog heel even naar de elf jarige jongen die me nog steeds nieuwsgierig aankeek. Ik wist niet zeker of ik het hem eigenlijk wel moest vertellen, omdat mijn verhaal wel wat erger is dan dat zijn verhaal was.
'Oké,' zei ik serieus. 'Het begon allemaal toen ik nog maar een baby was. Ik was door mijn ouders achtergelaten bij een oude vrouw die me, gelukkig, als een zoon voor haar heeft opgevoed. Zij vertelde mij op tien jarige leeftijd dat mijn ouders mij hadden achter gelaten. Ik wilde hen gaan zoeken, maar ik moest wachten van haar tot ik twaalf was. Meteen de dag na mijn twaafde verjaardag ging ik op pad en dat was ook de grootste fout van mijn leven.' Ik bibberde bij die gedachtes daaraan.
'Hoezo de grootste fout in je leven?' vroeg Jason verbaasd.
'Ik kwam, net zoals jou, een Rougepack tegen,' legde ik uit. 'Maar zij waren niet zo goedgezint zoals bij jou. Zij hadden me haast voor dood achter gelaten voordat ze doortrokken. Ik werd door mensen meegenomen en verzorgd tot alle wonden weer over waren. Ik heb daar een jaar geleefd voordat ik weer vertrok. Ik was toen dertien. De afgelopen vijf jaren ging het afwisselend. Vaak kwamen mijn vrienden en ik in gevechten. Ik had me bij drie andere Rougewolven aangesloten, die ook door het land trokken. Nu ben ik dus ook lid van Mitch' pack.'
'Wil je me vertellen over die vijf afwisselende jaren?' vroeg Jason na enige aarzeling. Ik zag de nieiesgierigheid, maar ook respect.
'Oké, maar je moet beloven het aan helemaal niemand door te vertellen.'
Meteen begon Jason hevig te knikken. Ik haalde adem om te gaan vertellen, toen er een harde pijnscheut door mijn ruggengraad trok.
Ik schreeuwde het uit van de pijn terwijl ik me opkrulde tot een klein bolletje voor zover het kon. Ik zette mijn kiezen stevig op elkaar en haalde steeds diep adem door mijn neus.
De deur werd open gesmeten. De man, die ons eten had gebracht, correctie, Jason eten had gebracht en het mijne weer had meegenomen, kwam binnen met een elektrische stok.
Jason kroop tegen me aan, maar liep weg toen de man gebaarde dat hij weg moest gaan.
De man kwam dichter naar mij toe en hoe ik ook probeerde weg te komen, het leek me maar niet te lukken.
Hij trapte me hard tegen mijn ribben. Happend naar adem voelde ik hoe de elektrische stok steeds tegen mijn pijnlijke ribben werd geduwd. Warm vloeistof gleed over mijn borst naar beneden en met een schok besefte ik dat het bloed was.
Ik keek langs de man heen richting Jason. Hij zat in een hoekje opgekruld naar me te kijken. Zijn wangen waren nat. Ik probeerde de kreunen in te houden, maar toen de man zijn elektrische stok in mijn wond hield, schreeuwde ik het uit van de pijn.
Opeens was de pijn weg. Toch hield in mijn ogen gesloten. Kleine handjes maakten mijn blouse open. Langzaam opende ik mijn ogen toen iemand zich tegen me aan drukte.
Heel even keek ik nog naar de kleine jongen voordat alles zwart werd.
Heeeyyy mensjessss
Lekker lang hoofdstuk voor deze regenachtige zondag :)
Dit is mijn laatste update tot en met vrijdag. Vanaf zaterdagavond heb ik weer tijd om te schrijven en op te publiceren ivm school sectorwerkstukweek.... :(
Dus geniet van dit hoofdstuk!!
Vote and coment???
Groetjes!!
