Pov Sira
Ik had tijdens mijn verhaal mijn Alpha, Blake, niet aangekeken. Ik was bang voor wat ik in zijn ogen zou zien. Hij pakte me bij mijn bovenarm en trok me mee naar de woonkamer.
Hij duwde me op de bank en ging tegenover mij zitten op een stoel. 'Wat probeer je nu te zeggen, Sira?' vroeg hij zacht. 'En kijk me aan als je met me praat.'
'Ik probeer te zeggen dat we Toboe en Alex hier moeten laten blijven,' herhaalde ik wat ik eerder al gezegd had. 'Ze zijn niet voor niets in levensgevaar en ze hebben elkaar nodig om er bovenop te komen.'
'Had dat eerder gezegd, Sira,' zuchtte Blake. 'De man die daarstraks in mijn kantoor zat, heeft mij verteld dat er twee personen zijn ontvoerd naar een andere pack. Ik heb hem verteld dat er twee zwaargewonde weerwolven zijn die hier pas gebracht zijn. Toen jij kwam hadden hij en ik net overeengestemd dat hij zou gaan kijken wie het waren en als het die twee waren, dat hij ze mee terug neemt.'
'Maar dat kan niet!' riep ik uit. 'Alex lag bedolven onder stenen in de kerkers toen ik haar vond! Denkt u nou echt dat hij ze laat genezen? Als ze allebei in de kerkers worden gesmeten, dan overleven ze het allebei niet!'
'Ik wil niet dat je zo tegen me praat,' gromde Blake woedend. 'Ik beslis wat er hier gebeurt en je mag best je mening geven, maar die toon van jouw bevalt me niet jongedame!'
Geschrokken kromp ik ineen op de bank. 'Sorry, Alpha,' piepte ik. Ik bleef naar beneden kijken, wetend dat zijn ogen pikzwart zouden moeten zijn.
Gegrom klonk opeens vanuit de hal. De Alpha, die eerder in het kantoor van Blake had gezeten, kwam woedend binnen. 'Hoe durf je zo'n toon tegen haar aan te slaan, Blake?!' riep hij kwaad naar Blake.
Blake keek verbaasd op. 'Wat?' vroeg hij verbaasd. 'En waarom zou ik niet zo'n toon tegen haar aanslaan?'
Ik zag dat de man moeite moest doen om zich in te houden en ik voelde me op de een of andere manier aangetrokken tot deze man. Ik wist alleen niet hoe dat kwam.
'Omdat,' zei de man zacht grommend. 'Ik niet toe sta dat je zo tegen mijn mate praat.'
Ik verstijfde op de bank en keek de man met open mond aan. Hij was mijn MATE? En waarom voelde ik die bond dan niet die elk paar voelt?
En er was nog een probleempje, na mijn mening was ik nogal te jong voor die Alpha. Wacht, dan ben ik een Luna...
Blake schoot in de lach. 'Ha,' riep hij. 'Zij is je mate? En waarom zeg je dat nu pas en niet toen je haar zag? Een mate hoort zijn wederhelft meteen te herkennen.'
'Heb je misschien aan gedacht dat ze nog uit oud genoeg om haar mate te vinden?' vroeg de Alpha. Hij liep de kamer in en ik kromp iets in elkaar.
De Alpha keek me even onderzoekend aan en ik deed hetzelfde. Zijn zwarte haar was dik en stonden in allemaal verschillende kanten op. Zijn helder groene ogen stonden vriendelijk onder zijn dikke wenkbrauwen. Zijn lippen waren vol en wat wilde ik de graag tegen de mijne aandrukken.
Wacht, wat? Figuurlijk gaf ik me een klap in mijn gezicht. Waar zat ik met mijn gedachten?
Door de scherpe kaaklijn, zag zijn gezicht er veel stoerder uit en ik vroeg me af hoe oud hij eigenlijk was. Zijn brede schouders, gespierde armen en borst staken scherp af in het witte shirt met korte mouwen.
Blozend wendde ik mijn blik af toen ik doorkreeg dat hij me geamuseerd aankeek.
'Hoe oud ben je, meisje?' vroeg hij zacht terwijl hij naast me op de bank kwam zitten.
Verbaasd keek ik snel om me heen. Ik had niet eens door gehad dat Blake was weggegaan. 'Ik ben vijftien, bijna zestien,' zei ik na enige tijd terwijl ik zijn blik bleef ontwijken. 'En mijn naam is Sira.'
'Sira,' herhaalde hij. Het leek wel of hij mijn naam proefde en hem door zijn mond liet gaan. 'En wanneer wordt je zestien?'
'Over een maand,' zei ik iets argwanend. 'Waarom vraagt u dat?' Ik had me voorgenomen maar gewoon beleefd tegen de Alpha te zijn. Je weet maar nooit hoe snel iemand boos kan worden.
'Zeg maar je en mijn naam is Mitch,' grijnsde de Alpha. 'Maar ik vraag dat omdat ik bijna zeker weet dat je mijn mate bent.'
'Hoe oud ben je dan als ik vragen mag?'
Mitch glimlachte even en antwoordde toen koeltjes: 'Ik ben 25.'
'Dan bent u... ben je jong Alpha geworden!' Ik moest mijn best doen om mijn stem niet in de lucht te laten schieten.
Mitch glimlachte. 'Dat hoor ik wel vaker,' grijnsde hij. 'Maar daar heb ik geen problemen mee. Het hoorde bij mijn opvoeding. Dus ik had niets daarover te zeggen.'
'Wil je daarover vertellen?' vroeg ik zacht terwijl ik hem met echte interesse aankeek. 'Ik zou het graag willen weten, al helemaal als ik jouw mate ben.'
'Oké,' zei hij serieus. Hij schoof dichter naar me toe en me diep in mijn ogen aankeek. 'Het kan een onplezierig verhaal zijn, dus als je er niet tegen kan, moet je het me meteen zeggen. Afgesproken?'
'Afgesproken,' zei ik zacht terwijl ik hem aan bleef kijken.
'Oké, het begon allemaal met mijn eerste verandering op mijn dertiende verjaardag,' begon Mitch zijn verhaal. 'De verandering was pijnlijk en iedereen weigerde me te helpen. Na een uur, met pijnlijke botten en steeds weer te zijn flauwgevallen, was ik eindelijk veranderd. Mijn lichaam was moe en gebroken. Het kostte me moeite om bij bewustzijn te blijven, maar iets in me zei dat ik moest volhouden, niet mocht opgeven, dus dat deed ik niet.'
Ademloos keek ik hem aan. Zou dit mij ook overkomen als ik op het punt zou staan om te veranderen? Want als dat wel zou zijn, dan wilde ik niet eens veranderen.
'Wees maar niet bang, Sira,' zei Mitch geruststellend. 'Het is alleen zo bij Alpha's. En zodra je gaat veranderen, zal ik er voor je zijn.'
Ik glimlachtte licht naar hem en gebaarde hem verder te gaan met zijn verhaal. De glinstering die kort geleden nog in zijn ogen had geschenen, was meteen verdwenen en even had ik spijt dat ik hem had gevraagd naar zijn leven.
'De eerste weken na mijn verandering,' ging hij verder, 'waren eenzaam en stil. Ik was opgesloten in mijn kamer, nadat ik door het lind was geraakt van de pijn.'
Met een lichte glimlach legde ik mijn hand op zijn arm. 'Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt.' zei ik warm.
'Dank je.' glimlachtte Mitch terug terwijl hij zijn hand over mijn hand heel legde.
Met een warm gevoel in mijn buik praatte wel de gehele avond en nacht over allemaal dingen en hebben we veel gelachen.
