"Sen gerçek değilsin," diye fısıldadım. Kendimi buna inandırmaya çalışıyordum ama neden onu da inandırmaya çalışıyormuş gibi bir halim vardı? "Hiç olmadın." Bana baktı, sadece baktı.
O gerçek değildi. Rüyalarımın ötesinde olamayacak kadar büyük bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü oylayıp yorum yapmayı unutmayalım!
Keyifli okumalar diliyorum!
Rachel Rabin, Raise The Dead
Joanna Jones as The Dame, Blood in The Water
Sezen Aksu, Hasret
4. BÖLÜM: "ÖLÜMÜN KANLI ELLERİ"
Ruhumun içinde çoğalan karanlığın gittikçe daha da büyüdüğünü, karanlığın aslında ruhumun kanseri olduğunu fark ettiğimde sadece on yaşındaydım. İçimde büyüttüğüm bu hastalığın bir kemoterapisi olmadığını da, sonumun ölüm olduğunu da biliyordum. Bu bir çeşit intihar mıydı yoksa ruhuma açtığım savaşım mı? Hangimiz kazanacaktık? Bende, ruhumda biliyorduk ki ikimizde kaybedecektik.
Ve ruhum karanlığa bulandığında, cennet cehennemin üstüne yıkılacak, iblisler aramıza karışacak, meleklerse inandıkları tanrılarından yardım isteyeceklerdi ama karşılığını hiçbir zaman alamayacaklardı. Ruhum karanlığa bulandığında tanrı çok acımasız olacaktı, ondan daha acımasızı ise ben olacaktım.
En büyük kötülük her zaman en iyilerden doğardı.
Annemin gebe kaldığı en büyük kötülük bendim.
Sarı gözlerim benden bir adım önde, hemen yanımda ilerleyen Belçim'deydi. Arkadaşım benim aksime gayet sağlıklı ve dinç görünüyordu. Hatta olduğundan daha sağlıklı bir görüntüsü vardı. Aslında Belçim çok soluk bir beyaz ten rengine sahipti. Onu tanımayan insan kesinlikle hasta olduğunu düşünürdü ama bu yeni hali beni oldukça şaşırtmıştı. Giyim tarzı hiç değişmemişti. Siyahı sever, sarı saçlarını ve mavi gözlerini ön plana çıkardığını düşünürdü.
Oturma odasına doğru yürürken üstündeki paltosunun kaliteli kumaşı koluma değiyordu ve üstüne soğuk sinmiş paltosu huylanmama sebep oluyordu. Üstümden bir türlü atamadığım şaşkınlığa rağmen yüzüm bir mahkeme duvarı kadar ifadesizdi ama aylardır göremediğim arkadaşıma sonunda kavuşabildiğimden gözlerimde sıcak bir ifade vardı lakin bir yanım hiç rahat değildi.
