"Sen gerçek değilsin," diye fısıldadım. Kendimi buna inandırmaya çalışıyordum ama neden onu da inandırmaya çalışıyormuş gibi bir halim vardı? "Hiç olmadın." Bana baktı, sadece baktı.
O gerçek değildi. Rüyalarımın ötesinde olamayacak kadar büyük bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü oylayıp yorum yapmayı unutmayalım!
Keyifli okumalar diliyorum!
Tom Odell, Another Love
Adele, Set Fire To The Rain
Ruelle, Revolution
SYML, Where's My Love
3. BÖLÜM: BOŞLUĞUN ÇAĞRISI
"İnsanı yaşarken öldürebilecek şeyler hep masum görünür." Demişti bir gün dedem. Dediğinden pek bir şey anlamamıştım ama şimdi anlıyordum.
Kelimeler, insanın en büyük silahıydı. Kelimeler o kadar güçlüydü ki, insanı ayaktayken hiç beklemediği bir anda öldürebilir, yakıp yok edebilirdi. Karan'ın kelimeleri çok güçlüydü, insan onu gördüğü an bile ölürdü. Kelimelerinin hedefi olmuştum. Beni öldürmüş müydü yoksa yaşatmış mıydı bilmiyordum. Öyle bir adama benziyordu ki beni ölüyken bile yaşatabilirdi. Kül rengi gözleri keskin bir bıçak, kelimeleri eşi benzeri olmayan bir silahtı.
Savunmasız bir adam değildi. Hatta savunmasız kelimesi ondan o kadar uzaktaydı ki sanki yoktu. Karan'ın var oluşu bile bu kelimeyi çürütüp maziye gömebilecek kadar güçlüydü. Ve ben böyle bir adamla aynı çatı altında nefes alıyordum. Şaka gibiydi ve beni güldürmüştü. Sinirlerim o kadar bozulmuştu ki Karan'ın yanından koşarak ayrılıp odaya çıktığımda bir süre öylece boş boş duvarı izlemiş, sonrasında gülmeye başlamıştım.
Güldüğümü duysa benim deli olduğumu düşünebilirdi. Durup kaşlarımı çattım. Zaten öyle düşünmüyor muydu? Bu düşünce beni ne kadar rahatsız etse de güldürdü ve ayağa kalkıp kaldığım odada pencere kenarındaki berjerlere doğru ilerlemeye başladım. Zemin soğuktu. Çıplak ayaklarım yere değdikçe ürperiyordum ama iyi geliyordu. En azından yaşadığımı hissettiriyordu. Yüzüm düştü.
