Judged |ON HOLD :(|

Concert

Ik kijken naar buiten terwijl we stoppen voor het stoplicht.

Het rode licht schijnt op mijn gezicht. Het is al donker.

Het licht veranderd in groen en de auto begint in beweging te komen.

'Mam, mag het dak eraf?' vraag ik.

Mijn moeder drukt op een knopje en de koepel van ons autootje gaat omlaag.

De wind waait door onze haren. Ik vind wind fijn. Het waait door je hele lichaam. Langs je hart en haalt al het slechte wat je hebt gedaan en denkt weg.

'Mag de radio ook aan?'

M'n moeder kijkt me even aan en doet dan de radio aan.

''Representing all the women,

Salute,

Salute!''

We komen aan in het centrum van Amsterdam. Het is erg druk en ik zet de radio uit.

Daar staat het concert gebouw al.

Er staat een lange rij voor het gebouw.

We parkeren vlak in de buurt.

''We hebben de kaartjes!'' Mijn moeder toverd twee kaartjes uit haar tas.

Het is best wel awkward dat ik met m'n moeder ben. Iedereen om me heen zijn met 'n vriendin. Maar ik heb niemand anders om mee te vragen. M'n moeder zou me ook sowieso niet laten gaan.

De wachtrij duurt lang maar uiteindelijk komen we in een hal met kluisjes.

We nemen 1 kluisje en proppen zo veel mogelijk er in. Het past nog net, maar het is irritant om alles mee te nemen en alles na te laten kijken.

Alles gaat gewoon makkelijk. Binnen no time staan we in de zaal.

We hebben een plekje ongeveer 4 rijen voor het podium aan de linker kant. Dus Rocky's kant.

Het is al erg druk. Al snel beginnen mensen te drukken. De zaal is best klein, maar er zijn veel mensen.

We wachten lang. Heel lang. Maar eindelijk beginnen de lichten naar het podium te wijzen en verschillende kleuren mengen zich door de lucht.

Er staat een blok op het podium met een doek erover. Ik snap meteen wel dat dat voor Ryland is, maar mijn moeder staat verbaasd er naar te kijken.

Zodra de zaal 1 voet ziet, begint iedereen te gillen.

Ryland, met z'n petje, verschijnt om de hoek van het gordijn en gaat voor het blok staan. Triomfantelijk haalt hij het doek eraf, alsof hij een goochelaar is.

''Wazzup everybody?!'' roept hij in de microfoon. Een keihard gegil en ''I love you'''s vult de zaal.

Hij begint aan de knopjes te draaien en te ploeteren en een leuke beat begint te spelen. Ik ben niet echt van deze muziek, maar ik hou ervan Ryland zo blij te zien.

De zaal gaat helemaal los.

Mijn moeder zit er maar awkward naast.

"Dankjewel allemaal!" Ryland is klaar met spelen en verlaat het podium.

Gespannen wacht iedereen op R5.

"Ready, Set, Rock!" horen we gedempt vanuit de coulisse. Ik word er blij van.

Rocky en Rydel verschijnen als eerst op het podium, dan Ross, Ellington en Riker. De zaal schreeuwt zó hard, mijn oren doen pijn. Die van R5 zo te zien ook. Ze stoppen voor de grap hun vingers in hun oren. Ze lachen.

Riker begint zijn riedeltje "Hallo iedereen!" het gegil is niet te stoppen. Mijn moeder doet haar oren dicht. "We zijn blij dat jullie gekomen zijn! Het word vanavond super!"

Ross speelt een accent op z'n gitaar om de aandacht te trekken. "We gaan nu voor jullie 'Heart made up on you' spelen!"

Ellington slaat het ritme aan.

"1, 2, 3, 4."

"Got my heart made up on you

Oooooh oo-oooh

Oooooh oo-oooh

Oo-ooh

Got my heart made up on you

You said what you said"

Iedereen danst en grijpt hopeloos, maar lief naar het podium om de band aan te raken. Ross die in dit nummer veel zingt, vind de aandacht wel leuk en zet een stap naar voren zodat de fans holderdebolder over en onder elkaar door naar voren buigen om die schoen te raken.

Ze zingen nog een paar nummers.

Ik ben zo blij. Echt diep blij.

"Nou, wat vonden jullie er van?!" zegt Rocky. Iedereen joelt en schreeuwt. Een bord in de menigte gaat omhoog met daarop 'Rocky, we have mac&cheese!' Rocky HOUD van mac&cheese. Hij wijst naar ze en lacht. "Deze avond hebben wij iets heel speciaals. Het leek ons leuk om een meet&greet cadeau te doen!" Hij wurmt een armbandje van zijn pols af en houd het demonstratief naar de zaal. "Wie dit armbandje vangt wint dus een meet&greet met ons! Ga maar alvast klaar staan! Komt ie..."

Iedereen haalt zijn adem in.

Alles lijkt in slow motion te gaan.

Het armbandje zwaait door de lucht.

Het lijkt wel alsof het armbandje naar me toe kwam vliegen. Alsof het voor mij gemaakt was.

Ik werp mijn armen in de lucht en grijp het kleurrijke armbandje.

Ik kan het niet geloven.

Heb ik hem nou gevangen?! Ik?! Dus.. Ik heb een meet&greet gewonnen!!

Ik schrik me dood. De hele menigte om mij heen stort zich op me. Ze graaien om zich geen om het armbandje te pakken te krijgen.

Ik doe snel het armbandje om mijn pols heen. Rocky's armbandje! Ik grijp er om heen voor extra bescherming. Ik zie mijn moeder de mensen van me af proberen te gooien.

Iedereen word weer rustig.

"Hoe heet je, gelukkige winnaar?" vraagt Rocky aan mij.

"Euuhm.. Oc-October.."

"Woaah, dat is een prachtige naam! Nou, gefeliciteerd! Zou je even op het podium willen komen?"

Ik versteen. Op het podium komen? Weet je hoeveel mensen daar staan te kijken.

"Ja ja ik kom.."

de mensen om mij heen maken een soort weg. Onhandig klim ik over het hekje heen. Ik loop naar het trapje aan de rechter kant van het podium. Ik zet de eerste stap. O god.

Rikers steekt zijn hand uit om te helpen. Ik pak hem aan. O mijn god hij is zo lief. Boven kijk ik over het publiek uit. Wauw. Ross pakt me bij mijn schouder. Awww.. "Gefeliciteerd! Je mag zo dus even met ons kletsen."

Awww aww aww aww dat is alles wat ik kan denken. Ik kan het niet geloven. Zonder dat ik het door heb sta ik daar te huilen. Niet van verdriet. Van geluk. "Niet huilen." Ross slaat zijn armen om me heen en geeft me een knuffel. Hij ruikt lekker en is net een knuffelbeer.

De hele groep komt er ook bij en we maken een groepsknuffel. Ik ben zo zo zo blij. Ik houd zoveel van ze.

"I love you so much" zeg ik half snikkend.

"We love you too." zegt Rydel en aait over mijn hoofd waardoor ik alleen nog meer moet huilen.

"Ju-jullie hebben mijn leven gered." de woorden krijg ik nauwelijks uit mijn mond. De tranen stromen over m'n wangen.

"Awww" zegt Ellington.

Rydel en Ellington kijken elkaar aan.

We gaan uit elkaar en ze begeleiden me weer naar de trap. Ik veeg m'n tranen af en laat de hand van Riker los om over het hekje weer te klauteren.

Mijn moeder kijkt vertederd en geeft me een knuffel.

Ik kan het echt niet geloven.

Ik heb ze geknuffeld, met ze gepraat. En dalijk mag ik weer, maar dan zonder duizenden mensen!