Judged |ON HOLD :(|

Gedachten

''Papa!''

De man schrikt op. Of moet ik zeggen, mijn vader schrikt op.

''October?!'' Hij kan het nauwelijks geloven. Ik eigenlijk ook niet. 

Hij geeft me een knuffel en ik knuffel terug. 

''Maar..Wacht..Je was niet dood?!''

''Dood?!'' Hij schrikt van mijn reactie. ''Natuurlijk niet, liefje!'' hij heeft tranen in zijn ogen.

''Maar mama..''

''Heeft je moeder dat gezegd? Nee natuurlijk niet! Hoezo zou ik doen? Dan zou ik jou nooit meer kunnen zien. Ik heb je sowieso zo lang niet gezien.'' hij geeft me weer een knuffel. Hij heeft mooie licht blauwe ogen maar zijn tranen zitten ervoor als een schild.

Er klinkt een klein belletje en de liftdeur gaat open. ''Waarom was je hier eigenlijk? Woon je hier?''

''Ja ik woon hier. Waarom was jij hier?''

''Nou, eh.. Lang verhaal. Maar ik zit misschien in een band.''

''Leuk! Hoe heet de band?''

''Uhm.. Nou R5.. Maar met mij R6.'' Zijn ogen worden groot.

''R5?! Zij zijn echt heel populair! Hoe heb je ze ontmoet? Waarom wouden ze je ineens in de band? Hoe zit het met school? Wanneer vroegen ze het? Wacht...Wacht.. Laten we een keer afspreken. Gewoon een keer koffie drinken. We hebben te veel te vertellen. Jij wilt natuurlijk ook wel weten wat ik hier doe. Maar ik ben niet dood hoor, zoals je moeder zei.'' Mijn vader rateld maar door. Wat is hij druk! Hij is wel aardig. Maar net zoals hij zegt; wat doet hij hier en waarom zei mama dat hij zo afschuwelijk zelfmoord had gepleegd? Zo veel vragen gaan er door me, onbeantwoord. Voor nu dan.

''Euh ja! ja. Ik geef m'n nummer wel.'' Ik grabbelde in mijn zak voor een pen en ik toverde een rode pen eruit. ''Heb je een papiertje'' Hij schudde zijn hoofd en ik schreef het op zijn arm. 

''Tot dan!''

''Doei papa!'' Na zo lang kan ik papa zeggen. Het is ook wel heel erg raar. Ik dacht dat hij dood was. Door dat ik dat wist was ik ook nog meer depressief geworden. Ik liep naar het station. Waarom had mam niets gezegd? Mijn gedachten dwalen de hele tijd tussen mijn vader en R5.

Ik stap uit de trein naar het station. Direct sprint ik naar de fietsenstalling om daar mijn fiets op te halen en ik haal hem van het slot af. Ik spring op mijn fiets en rij ervan door.

De zon komt tussen de wolken vandaan. De stralen schijnen op mijn wang. Het licht is warm, maar de wind koud. Het begint al lente te worden, maar het blijft altijd lang koud in Nederland.

Nou ja, in Nederland. Maar, als ik in R6 kom, ga ik dan ook mee naar LA? En mee op tour? Dat zou wel moeten. Nou ja, moeten? Dat klinkt als een droom! Maar school dan? Ik moet nog een jaar, maar ik wil ook nog graag studeren. Maar ja, wie zegt dat ik wel in R6 kom? Ik denk dat ze eigenlijk liever R5 blijven toch? En de R5family? Pffft.. Weet je, ik laat het gewoon gebeuren. Er gaat niks gebeuren. Niks ergs. Dit word het beste dat ik ook in mijn leven zal mee maken. Ik kan zelfs nog niet echt geloven dat dit echt gebeurt. Het komt al wel langzaam door. Dit is echt geweldig. Ik heb er super zin in. Maar ik ben ook wel heel bang. Bang voor de R5family. Wat als ze me niet leuk vinden? Of vinden dat ik lelijk zing? Of lelijke kleren draag? Ik kijk naar mijn kleren.Ik heb een blauwe blouse met een kraagje en daarover een witte sweater. Natuurlijk ook mijn R5 ketting, een skinny jeans en een paar goedkope gympjes. Ik zou zo graag converse willen, maar ze zijn duur. Rydel heeft echt een geweldige stijl. Ze ziet er altijd perfect uit. Hoe doet ze dat? Ze heeft vaak leren jasjes en laarsjes met een hak aan en allerlei leuke jurkjes en gave broeken. En haar accesoires zijn zo mooi. Veel chokers, iedereen houd daar van. Maar ook lange kettingen. Meestal combineerd ze die. Als ik in R6 kom, moet ik er ook altijd leuk uit zien. Alleen ik wil niet een naaper zijn van Rydel. Omdat ik zo in gedachten ben, neem ik de verkeerde afslag. ''F*ck!'' Ik draai mijn fiets om en het stuur schuurt lang mijn arm. Mijn sneden jeuken en ik wil er aan krabben, maar ze doen ook weer pijn.

Ik druk op de bel en mijn moeder doet meteen de deur open. 

''Hoe was het?!''

''Leuk! dankje.''

Mijn moeder onderzoekt me en vraagt: ''Wat is dat?'' ze wijst naar mijn arm. Mijn witte sweater heeft een half diep rode kleur gekregen en ik schrik ervan. Ik had niets gemaakt. 

''Oh, vast niets.Ik plak wel een pleister erop boven.'' Ik wil niet dat ze mijn sneden zag. Ze zou breken als ze het zag. Hoe ik dacht. Ik loop naar boven en rol mijn sweater en blouse en verzorg de wond.

''Wil je iets eten?''

''Nee, ik heb geen honger. Ik heb bij R5 al iets gegeten.'' Ik heb dus al de hele dag niets gegeten. Alleen thee aan het begin van de dag op het station. Ik ben wel best slap en moe. Maar dan slaap ik gewoon iets meer. toch?