Judged |ON HOLD :(|

Papa

''Mam?'' ik loop naar beneden en mijn moeder zit op de bank.Ik plof naast haar neer.

''Ik kwam vandaag iemand tegen.'' 

''Wie dan?''

Ik leun naar voren om een kopje thee in te schenken. De stoom kaatst tegen mijn gezicht aan.

''Papa.'' 

Het is stil. Mijn moeder keek naar voren en bleef stil. Ze wou iets gaan zeggen, maar ze wist niets te zeggen.

''Waarom heb je gezegd dat hij dood was?''

''Kijk, October.. Het zou te moeilijk voor je zijn geweest.''

''Moeilijk? Een dode vader lijkt me toch echt wel iets erger dan iets anders.''

''Oké nou.. Jij euh.. Ik en je vader kregen dus jou maar.. Het was eigenlijk een soort ongelukje en.. Ik kende je vader niet zo goed en..''

''Ik was dus een ongelukje?!''

''Lieverd, natuurlijk was je geen ongelukje! Het zat gewoon zo ik..'' de tranen springen in mijn ogen.

''Vast. Je hebt mij nooit gewild. Ik snap waarom.'' Ze drukt me in een knuffel. 

''Liefje, laat me het uitleggen. Ik heb nooit je vader echt gekent. Op een feestje was het gewoon..''

''Wow het begon met een feestje?! Echt waar?! Jullie waren niet eens verliefd en ik was gewoon het ongelukje!''

''Liefje kom op laat me uitpraten. Het is niet wat het lijkt!''

''Dat is het wel!''

''Nee October luister: Ik wist niet hoe hij was in het echt dan op zo'n feestje maar toen had ik hem verteld dat ik zwanger was. Hij bleek dus ehm.. al het slechte. Schat, hij heeft allemaal gevechten gehad en foute vrienden en als ik dat had geweten dan waren we nooit uit elkaar gegaan maar het ergste nog.. toen jij was geboren en we wel samen moesten leven had hij woede aanvallen en heeft hij mij én jou geslagen. Je slaat toch geen baby? Toen heeft hij me een keer in een ruzie zo hard geslagen dat ik bewusteloos was en toen ik wakker werd was hij weg. Ik hoorde jou huilen en je lag op de vloer en je had je armpje gebroken. Ik was super boos op hem. Ik heb hem nooit meer gesproken.

Sprakeloos kijk ik naar mijn moeder. 

''Wow mam.. Maar hij leek zo aardig?Op foto's zag hij er lief uit..''

''Misschien is hij veranderd..''

We knuffelen en na een tijd sta ik op. Ik hoor mijn telefoon boven af gaan.

''Mama, zou ik wel moeten afspreken met hem?''

''Doe maar schat.''

''Zeker?''

''Zeker. Je moet hem leren kennen.''

Ik ren naar boven naar mijn mobiel en neem 'm op.

''Hallo?''

''Hoi! Met Ruub.'' Ruub. Ik was zijn naam vergeten.

"Hoi...papa.." Het was raar om papa te zeggen tegen iemand die je niet kende en zo tegen mijn moeder deed.

"Wil je nog afspreken?"

"Ja hoor wanneer?"

"Kan je morgen 17:00? Ben je dan uit school?"

"Ja is goed! Waar?"

"Bij dezelfde plek dan maar?"

"Is goed! Tot morgen."

"Doei." het was een beetje raar gesprek. De zinnen niet, maar het gevoel erachter.

Ik had al de hele tijd het gevoel dat ik moest huilen, en na het gesprek kwam het ook. Ik heb er wel zin in, maar ik ben nu ook best bang na wat mama heeft gezegd. Mijn mobiel gaat weer over.

"Papa?"

"Oh eh.. Hoi October.. Het is Riker."

We lachen een beetje awkward. "Hi.."

"Ik wou nog even zeggen dat we je defenitief heel graag in de band willen hebben! Gefeliciteerd! We zijn heel blij jou gevonden te hebben." mijn hart maakt een sprongetje.

"Wauw geweldig! Heel erg bedankt! Ik houd superveel van jullie!"

"Wij houden ook van jou! We zijn nu een groep. Eigenlijk een soort familie. Je hoort er bij Occie. We houden van je." en met dat stopt ons telefoongesprek. Ik hoor ergens bij.

Bij R6.

Tranen rollen alweer over mijn wangen maar nu van geluk. Waarom moet ik altijd huilen?!

Ik druk op de homeknop van m'n mobiel en ga naar instagram.

De foto die wij met z'n alle hebben gemaakt vandaag staat op het R6 account. Ja R6. Het is zo raar om er 'officialR6' te zien staan. Maar ik ben vooral blij. Onder de foto staat nog een tekstje:

We zijn zo blij om jou bij onze band te mogen hebben! We love you!'

Ik ben getagd. Allemaal lieve comments staan onder de foto. Ik glimlach. Ik ga naar meldingen. Hij is overspoelt met likes en comments.

Ik kijk naar een paar comments. Er zijn een boel lieve mensen die schrijven 'welkom bij de club!' maar dan zie ik ook een paar haat comments. 1 is van een klasgenoot van mij.

'Jij in een band? Ja ja. Ik vind het alleen maar zielig voor ze. Denk je nou echt dat je ze blij maakt? Sowieso haat de R5family je. Nee ik noem het echt geen R6family wtf.'

October, kijk nou niet naar ze, de meeste vinden je zelf aardig! Maar toch voel ik me weer verdrietig worden. Ik scroll door de comments en kijk naar de haat comments. October stop! Je word alleen verdrietig. Maar ik ga door. Ik word weer diep verdrietig. Niks is goed aan mij. Waarom zijn er altijd zoveel mensen die me haten?! Ik kan er niet meer tegen! Ik heb gewoon te veel stress. Ik moet weer kalmeren.

Ik grabbel in mijn laatje. F*ck. Een scheut gaat door mijn vinger en hij bloed een beetje. Het koude stukje ijzer ligt naast mijn hand. Ik pak het voorzichtig op en laat het koude ijzer langs mijn arm glijden. Wacht.

Ik zou stoppen. Voor R6. Ik dep het mesje af aan een servetje en loop naar de badkamer. Waarom doe ik dit?! Ik zou stoppen! Dalijk zien ze het! Dalijk ziet iedereen het! Ik moet ze blij maken, het maakt niet uit hoe verdrietig ik ben ik moet dit niet meer doen!

Op de badkamervloer mengt het bloed met tranen. Maar voordat ik het weet haal ik nog een paar keer langs mijn arm. Dan gooi ik het mesje weg. Stop. De pijn blijft in mijn armen en het bloed glijd naar beneden. Ik dep het nog wat af. Ik loop naar mijn kamer.

Op instagram staat een icoontje dat ik een rechtstreeks berichtje heb. Ik open het. Het is van het meisje van school. De foto is van mij. Maar hij is bewerkt. Ik heb een snor, lelijk haar en een clownsneus en andere rare dingen. Ik sluit mijn ogen. Niet kijken. Ze zijn jaloers. Ik ga weg en schrijf een berichtje naar 'mijn' bandleden.

'Ik houd van jullie. Jullie geven me weer hoop. Xx October.'

Ik denk weer aan het gesprek met Riker. Occie. Ik heet dus Occie. Ik grinnik en laat nog 1 snik voordat ik een vest aan doe om mijn nieuwe sneden te verbergen en naar beneden te lopen.