Judged |ON HOLD :(|

Nacht

We hebben besloten om te blijven slapen op het strand. Eerst dacht ik dat het een grap was, maar we liggen hier toch echt. Ik kan niet slapen. Ik heb te veel aan mijn hoofd. Ik hoor de golven heen en weer gaan. Er is mij gezegd dat Ross altijd snurkt, maar hij is nu helemaal stil. Ik kijk om hoog naar de sterren waarvan hun licht steeds flikkert en de maan die groot, als een opperster, voor de sterren staat. Plots hoor ik een zucht uit het donker naast me vandaan komen. Een glimp van Ross' ogen springt uit zijn silhouette. Ik ben al een beetje aan het duister gewend en zie alles normaal, maar donker.
"Ross?" fluister ik. Duidelijk geschrokken kijkt hij me aan.
"Kan je ook niet slapen?" fluisterd hij terug. Ik schud mijn hoofd maar bedenk me dat hij dat niet kan zien.
"Nee.. Te veel om aan te denken." Allebei kijken we naar de golven en het zand.
"Zou het helpen als we even een stukje gaan lopen?" vraagt Ross.
"Euh.. Ja." samen staan we zo zacht mogelijk op van het kleed en kijken nog een laatste keer naar de slapende mensen. Voor mij nog steeds mijn idolen, voor Ross zijn broers en zus. We kijken elkaar aan als bevestiging om te gaan en lopen naar de zee. We gaan niet in de zee staan, maar we lopen er naast. Soms tikt een van de golven onze voeten aan. In stilte lopen we samen over het strand.
"Occie, mag ik je wat vragen?" zegt Ross.
"Natuurlijk." antwoord ik. Er blijft een lange stilte hangen voor dat zijn woorden weer de stilte vullen.
"Euh.. Nou bij de zonsondergang daarnet had je jouw mouw opgestroopd. En ehm.." Ik probeer mijn schrik niet te laten zien. Dat had ik niet eens door! Chips chips chips wat nu?!
"Snijd jij jezelf?" ik blijf lang stil. Moet ik het hem vertellen? Kan ik hem vertrouwen? Natuurlijk, maar ik wil niet dat hij zich schuldig gaat voelen. Oh nee.. Een traan glijd over mijn wang. Ik hoop zo dat Ross het niet ziet. Maar toch staat hij ineens stil. Hierdoor moet ik ook stil staan. Natuurlijk ziet hij die stomme traan. Hij pakt mijn gezicht vast tussen zijn handen en veegt met zijn duim mijn traan weg. Hij kijkt me in de ogen en fluisterd dan, zo zacht als hij kan;
"Ik ook."
"Jij ook?" herhaal ik. "Waarom?!"
"Dat snap jij zelf ook wel." hij bijt op zijn lip en ik zie zijn ogen glinsteren en hij drukt ze tot spleetjes om de tranen tegen te houden. Hij richt zijn aandacht op zijn mouw en stroopt hem op. Lange halen zijn op zijn arm zichtbaar, en ook kleinere. Voorzichtig, heel voorzichtig, ga ik er met een vinger overheen en kijk hem dan met een bezorgde blik aan. Maar ik doe het ook. Waarom wil ik dan dat hij stopt? Maar waarom doet hij dat? Hij is beroemd, heeft vrienden, familie. Maar.. Toch.. We staren naar de puntjes van onze schoenen. De schoenen beginnen te lopen, en zo gaan we weer het strand af. Zijn hand tikt die van mij aan. Maar het lijkt meer een bezorgd tikje. Om te voelen of alles oké is. Maar wij zijn niet oké. Dan bedenk ik me, dat dit eigenlijk fantastisch is. In fanfictions worden deze momenten beschreven, met Ross. En vaak '(y/n)' wat dus your name betekend. Maar nu is het echt. Alleen zijn wij nu allebei verdrietig. Op zoek naar iets om hun uit de diepte te trekken. Ross tikt weer tegen mijn hand aan. Misschien... Ik pak zijn hand zelfverzekerd vast, maar ben zelf superbang. Hij houd mijn hand ook nog vast, dus het is goed. We kijken elkaar niet meer aan.  Hij is geweldig, maar hij ziet het niet.
"Misschien moeten we maar weer terug." zeg ik. Hij schud zijn hoofd.
"Zou je.. Zou je gewoon hier willen liggen? Dit klinkt echt raar maar.." Gewoon hier liggen, haha. Maar oké. Hij praat echt als een kneusje nu, en hij is echt schattig. Onhandig gaan we nu liggen op het zand en staren naar boven.
"Wat als je daar was." zegt Ross en wijst naar de hemel boven ons. Ik haal mijn schouders op.
"Zou het daar beter zijn dan hier? Zouden we daar altijd blij kunnen zijn?"
"Misschien. We gaan er allemaal naartoe. Sommigen eerder dan anderen." Ik schrik van zijn reactie. Bedoelt hij dat hij liever dood zou willen zijn?! We kijken nog een lange tijd, totdat mijn ogen zwaar worden en ik ze dicht doe. Ik hoor Ross nu ook snurken, dus hij slaapt echt. Dan val ik ook in een diepe slaap.