Judged |ON HOLD :(|

Ross

Ik word wakker. Ik knipper met mijn ogen het duister in. Sterren fonkelen door het raam. Ik heb het koud dus trek ik de deken tot aan mijn kin. Ik ga weer op mijn zij liggen, klaar om in slaap te vallen maar een figuur zit naast mij. Ik schrik me kapot, maar zie nu dat het Ross is. Een ingezakte slapende Ross, die ook nog eens snurkt. Ik kan het niet helpen en maak een kleine glimlach. Zijn haar zit voor zijn gezicht en ik veeg het een stukje opzij. Hij hangt met zijn gezicht op zijn vuist, dus zijn hele mond is helemaal vervormd. Snel doe ik zijn haar terug. Ineens stopt zijn gesnurk. Chips. Ik houd mijn adem in. Ik hoop dat hij niet wakker is. Maar gelukkig. Hij begint weer te snurken. Ik ga op mijn rug liggen en val weer in slaap.
Het eerste wat ik zie als ik wakker word zijn Ross' bruine ogen. Zijn warme handen omklemmen de mijne.
"Goedemorgen prinses." zegt hij. Ik glimlach naar hem.
"Dankje dat je gebleven bent." zeg ik. Hij kijkt naar onze handen en laat dan gehaast los. Hij gaat weer op de stoel naast mijn bed zitten.
"Ik hoop dat ik je niet met mijn gesnurk heb wakker gemaakt."
"1 keertje maar." we lachen allebei een beetje ongemakkelijk, omdat het nog ochtend is. Het is zelfs nog heel vroeg. De wekker staat op 5:39.
"Waarom ben je eigenlijk gebleven?" vraag ik nu. Het is lang stil voordat Ross zijn antwoord geeft.
"Ik weet het niet. Ik wilde niet dat er iets met jou gebeurt. En ik wilde dat als er iets gebeurt ik bij je ben." hij stopt even met praten. "We geven echt om je October. Ookal kennen we je pas kort. Ik geef eigenlijk echt heel veel om je." hij begint een beetje te blozen en aan zijn nagels te peuteren. Met mijn lippen spel ik 'kom' en ik geef hem een knuffel.
"Ik wil ook niet dat er iets met jou gebeurt." zeg ik tegen Ross.
"Maar er is toch niets met mij?"
"Dat je je zo voelt. Ik wil niet dat je je zo voelt."
"Maar je voelt je zelf ook zo." voelt Ross mij aan. Ik knik.
"Hoe is het eigenlijk gekomen dat je depressief werd en ging snijden?" ik ben té nieuwschierig. Gelukkig begint Ross te vertellen.
"Het is nog niet echt zó lang, weet je? Een jaar of misschien anderhalf jaar geleden. Ik had niet eens een goede reden om verdrietig te zijn. Fans, familie, geld, reizen.. De band ging echt goed. We hadden een album gemaakt met supergave nummers en we dachten eraan weer te gaan touren. Eerst in Amerika, toen over heel de wereld. Maar op de 1 of andere manier verdween mijn lach voor altijd. Eerst was het gewoon een dipje, toen verdrietig tot dat ik echt depressief werd en mezelf uiteindelijk moest snijden. Het stomme was; mensen hadden me door. De R5family ging zo'n hastag op zetten met #keepsmilingross en #saveross en alles.. Ik deed weer alsof alles geweldig ging en maakte altijd een neplach. Niks in leven was nog een reden om echt te lachen. Het snijden werd steeds erger. Het zit nu over mijn hele lichaam. Ik ben echt bang dat mijn familie het op zal merken. Ze hoeven niet bang te zijn om mij. Dat ben ik niet waard. En ze zouden me naar een psycholoog sturen en me willen maar.."
"..Maar je kan iemand daarmee niet helpen." vulde ik hem aan. Ik heb tranen in mijn ogen. Arme Ross.
"Kan je gedachten lezen ofzo?' zei Ross en porde me in mijn schouder." Dingen werden van kwaad tot erger. Het is net alsof er iets drukt op je hart, zodat je geen kleuren meer kan zien in de wereld. Alsof er een grijze wolk om je heen hangt. En een hele oceaan in je ogen, maar jongens mogen niet huilen. Mijn moeder had een foto op instagram geplaatst van mij. We waren toen op het strand. Ik had nog wel een shirt aan maar je zag nog goed mijn armen. Al mijn sneden waren te zien en superscherp ook nog. Maar mijn moeder zag dat niet, haar beeld is aan het verminderen snap je? Dus zij zet dat dood leuk op instagram, en ik krijg alle fans op mijn donder wat dat is en toen waarom en zoveel andere vragen. Daardoor werd alles nog erger en Rocky, Riker en Rydel hadden het toen ook door en ze probeerde er over te praten.. Nu denken ze dat het over is, maar dat is het dus niet. Ik heb ook iets heel stoms gedaan. Iets waar ik blij om ben dat dat niet echt is gelukt uiteindelijk. Toen dat allemaal gebeurde had ik besloten er een eind aan te maken. Ik wou gewoon niet meer. Alles was gewoon te hard om te doen. Toen ik in de badkamer net klaar was met snijden dacht ik;'waarom doe je dit nog? Als je er niet meer bent kunnen ze je ook niks meer vragen.' en toen heb ik mijn ader in mijn pols doorgesneden." Ross veegt langs zijn ogen terwijl zijn stem steeds hoger word. Ik schrik me er kapot van. Dat het zo erg bij Ross is. Zou hij zich nu niet meer zo erg voelen als toen?
"Ik was in het ziekenhuis opgenomen en ze hebben me kunnen redden. Ik had niet veel te diep gesneden. Gelukkig maar. Anders had ik jou nooit kunnen ontmoeten. Iedereen was in het ziekenhuis heel erg geschrokken. Vooral mijn ouders, want die hadden niks door gehad. Na mijn zelfmoordpoging was het even een beetje goed met me, maar daarna werd ik weer depressief en begon ik weer over zelfmoord te denken. Toen gingen we touren en vond ik jou. Ik heb in elk geval iets om voor te leven. Ik wil weten hoe het nu verder met de band R6 gaat. Ik wil niet dat jij ook ooit het idee krijgt om zelfmoord te plegen oké? Dat is echt vreselijk en ik zou zelf ook gaan. Het stomme is dat ik nu gewoon weer van voor af aan begin. Ik weet niet meer wat ik moet doen." Dat was denk ik het einde van zijn verhaal. Ik ben sprakeloos. Het enige wat ik kan doen is hem een knuffel geven, en dat doe ik ook. We blijven lang in deze pose zo staan/liggen, wat nogal irritant is voor zijn rug omdat hij zich moet bukken. Ik pak zijn arm met de vele littekens. Ik druk er een kusje op, wat nogal raar is. Niet voor herhaling vatbaar dit. Hij pakt mijn arm en drukt er ook een kusje op. Niet zo raar als dat ik dacht dat het zou worden. Zonder geluid kijken we elkaar aan.We hebben lang lopen praten en ik zie dat het al tegen zeven begint te worden.
"Ik.." Ross wilt nog iets zeggen maar hij word onderbroken door de klink die naar beneden gaat. Adinda stapt binnen met een karretje met mijn ontbijt.