Judged |ON HOLD :(|

Vaarwel

(Heeyy iedereen. Sorry dat ik niet had geupdate. Ik had dit deel per ongeluk verwijderd en nu moet ik het opnieuw schrijven. Xx Veerle)

De koffer is gepakt. Met zijn alle hebben we de tassen achterin de auto geduwt. De motor is gestart en het bord van het vliegveld Schiphol komt in zicht. Het is eindelijk zover.

Mijn moeder rijd met volle vaart de parkeerplaats op op zoek naar een plekje om de auto te parkeren. De lucht is donkergrijs en het motregend. Ik kan niet wachten om straks, al over een paar uur, onder de knalblauwe lucht met de gloeiende zon van Amerika te staan. Om het warme zand tussen mijn vingers te laten glijden en door de spetters van de zee te springen. Mijn moeder stopt de auto.

"Daar gaan we dan, jongens." zucht ze. Ik denk dat ze het ook wel leuk vind om te gaan, maar aan de ene kant denk ik dat ze het ook heel erg gaat missen. Ze woont al haar hele leven hier. Ik ook. Ik ga het ook missen. Alleen was ik hier niet blij. Op school is iedereen vreselijk. Er is niets leuks. Iedereen haat me inclusief mijzelf. Maar toen kwam ik de band tegen. Ze hebben mijn hele leven veranderd. Mensen geven om me. Mensen mogen me. Ik kan niet geloven dat zij mij mogen. Ik ben maar October. Het saaie meisje. Maar zij vinden mij geweldig. Vooral natuurlijk Ross. Ik kijk even op zij naar hem. Dan doet Rydel de deur van de auto op en springt er uit. Ik kruip haar achterna met de rest van de jongens achter mij aan. De achterklep gaat open en we pakken onze koffers. Ik kijk om mij heen. Dit is de laatste keer hier in Nederland. De laatste keer de regen uit de Hollandse wolken voelen vallen en de kleine molentjes en weilanden. Misschien niet de laatste keer. Misschien zouden we ooit op tour gaan. Wat gaaf! Op tour met R6. Alles klinkt als een droom. Het is nog steeds een droom, al begint het toch wel werkelijkheid te worden en geloof ik het. Ik ben klaar hier. Helemaal over en uit. Ik voel een warme hand van Ross zoeken naar de mijne. Hij pakt mijn pink vast en we kijken elkaar aan.
Ik steek mijn hand in een kom in de lucht en vang de druppels uit de lucht op.
"Eindelijk naar huis. En nu met jou. Ik heb zo lang al op dit gewacht." ik bloos van Ross reactie.
"Het word echt geweldig ja." fluister ik. We beginnen te lopen met onze hobbelende karretjes volbeladen met tassen achter ons aan. Ze schuifelen met een boel getik-tik-tik over het asfalt langs de gogantische rijen auto's, wachtend om weer te rijden. We gaan het grote gebouw van Schiphol binnen en checken ons in. Het wachten is begonnen. Dan lopen we naar een andere rij om onze paspoorten te controleren. Het is druk op het vliegveld. Duizenden mensen krioelen rond. Als we bijna aan de beurt zijn hoor ik de twee meisjes achter ons fluisteren en ik hoor onze namen vallen.
"Is dat R5?" begint er 1.
"Ik geloof van wel.. Ja dat zijn ze! Dat is Rose." ik draai me om en glimlach. Het is raar om ineens Rose genoemd te worden. Het klopt niet echt. Maar ach, het gaat uiteindelijk wel wennen.
"Oh mijn god! Wat moeten we doen?" "Ik weet het niet. Moeten we gewoon vragen?"
"Aaargh ze zijn zo cool." ik draai me weer om met beide handen in mijn zij.
"Willen jullie nog een knuffel en een foto of niet?" zeg ik lachend. Ik knuffel ze beide stevig en laat dan de anderen een knuffel geven. We maken nog een paar foto's en dan moeten wij onze paspoorten inleveren.
"Wij moeten nu gaan. We love you! En veel plezier." zeg ik tegen de meisjes.
"Waar gaan jullie naartoe?" een meisje pakt mijn arm en trekt me naar zich toe.
"Naar... Huis." zeg ik. Ik zwaai nog even en ren dan snel naar de anderen toe die al in een andere rij staan. Het is niet echt mijn huis. Nog niet. Ik ben nu een logee. Maar ga ik later daar dan wonen?
Ross, Rocky en Ellington zitten onderuitgezakt op hun plastic stoelen in de wachtkamer voor het vliegtuig. Rydel en ik zitten naast elkaar en beginnen een beetje te kletsen.
"Spannend hè? Helemaal naar Californië. Je zal het daar geweldig vinden. Ik zal je er daar een rondleiding geven door LA. Dan gaan we ook meteen naar en strand en misschien ook shoppen! We moeten echt een meiden dagje houden. Ik heb sowieso ook zin om een beetje alles door te zoeken." begint Rydel.
"Ja klinkt super! Ik heb er echt zin in. Het klinkt als een droom." antwoord ik.
"Los Angelos is ook een droom eigenlijk. Lange stranden met mooi blauw water en een knallende zon. En dan mag jij ook wel eens dit uit doen." Rydel trekt plagend aan mijn sweater. Ik schrik want ik ben bang dat ze zou zien wat er onder mijn trui zou zitten. Vet en sneden. De nieuwe sneetjes van eergisteren branden op mijn heupen. Ik probeer te stoppen op mijn armen, omdat het makkelijk te zien is. Ik ben begonnen mijn heupen het te verduren, daar ziet niemand wat. Ik kijk de kamer rond van de wachtzaal. Lezende en wachtende mensen. En ook een bekende man. De man kijkt ook naar mij.
"October!"
"Papa!" ik ren op hem af en sla hen in een dichte knuffel. Ik had nog niets afscheid genomen van mijn vader. Wat stom.
"Je bent speciaal voor mij en mama hier naar toe gekomen! Dat had je echt niet hoeven doen."
"Natuurlijk wel liefje. Ik laat jou toch niet zomaar gaan. We hebben nog maar 1 keer afgesproken, en dan ga je al! Ik ga je missen, October.."
"Ik jou ook pappie." de krakende radio stem van een vrouw schelt door de speakers van de wachtruimte.
"Ik denk dat ik maar moet gaan dan." zeg ik en haal mijn schouders op.
"Ga maar meis. En veel succes! Je word nog erg groot. Ik geloof erin." ik lach naar hem en hol naar de anderen.
"Vaarwel!" roept hij nog 1 laatste keer. Ik kan het niet over mijn hart vekrijgen om vaarwel te zeggen.
"Tot ziens!" roep ik. Misschien word het geen tot ziens, en wel een vaarwel. Maar dat zal ik nooit weten. Ik leef nog niet in de toekomst. In de toekomst heb ik 1 doel: blij zijn. Diep, langdurig blij zijn. Ik wil op de pesters van school terugdenken en zeggen;'kijk hoe ver ik ben gekomen. Kijk hoe sterk ik ben geweest om hier helemaal te belanden.' maar.. Dat ben ik niet. Nog lang niet nu. Nu ben ik nog een puinhoop. Ik haat mezelf en zit onder de littekens. En misschien komt dit nooit meer goed..
Ik ren naar de jongens en schud ze 1 voor 1 wakker.
"Het is tijd! Tijd om te gaan!" ik grijp mijn tas en koffer en loop naar de poortjes om te scannen.
Het rare gevoel in mijn buik ontstaat en mijn oren ploppen dicht. Eindelijk stijgen we op. Ik beb vaker met het vliegtuig gegaan, maar nu ben ik erg misselijk. Ik had moeten eten vanmorgen of ergens. Maar als ik nu steeds zit word het meteen vet. Ross pakt mijn hand.
"Bang?" zeg ik met een plagende uitdrukking op mijn gezicht. Ross zucht met een klein lachje.
"Alleen voor het opstijgen. Ik heb echt zin om jou aan de familie te laten zien, weet je? Iedereen zal je vast aardig vinden." ik sla beide armen over hem heen om hem te beschermen voor helemaal niets, maar hij pakt me vast. Ik geloof dat hij het wel fijn vind. Ik wil voor altijd bij Ross en de bandleden zijn. Ze zijn mijn alles. En nu gaan we naar Los Angelos. De wereld word steeds kleiner onder onze voeten. Het kleine raampje laat ons de laatste verschijnselen van Nederland zien en dan vliegen we weg. Hoog boven de wolken. Snel pak ik mijn mobiel en maak een paar foto's.
"Vind je foto's maken leuk?"vraagt Ross. Ik knik. Met een scheve glimlach kijkt hij mij aan.
"Ik weet al wat.." ik lach, maar weet niet waarvoor. Wat zou hij nu weer gaan uitspoken? De wereld verdwijnt in het witte tapijt en het vliegtuig blijft nu recht, op weg naar Amerika, naar het huis van Stormie en Mark. Ons thuis.