İrresistible Love ~SOUKOKU♡~

Birinci Bölüm; Bandajlı Çocuk

Keyifli Okumalar...🖤

"Chuuya bana pas ver!!"

"Hayır Chuuya bana!!"

"Bücür!! Bana at!!"

"Kapayın lanet çenenizi!!!"

....!!!

"GOL!!!!"

Adım Nakahara Chuuya. Lise 2. Sınıf öğrencisiyim. Yalnızım. Ailemi 12 yaşındayken trafik kazasında kaybettim. Zaten hep kavga eden anne baba'ya sahiptim. Eminim gene sıradan kavgalarını ederken kaza yapmışlardı. Ne kadar istemesem de, ısrar ettikleri o amaçsız kavgalar...

Ailemin ölümünden itibaren amcamlarda kalmıştım. Ayrıca mümkün olduğunca onlara yük olmamaya çalışıyordum. Ne şikayet, ne hakaret. Normal, çalışkan öğrenci tipiydim ve benimle gurur duyuyorlardı.

Sonuçta ben, Nakahara Chuuya okullar arası ve şehir içi turnuvaların kupalarını kapmıştım. Okulun gururu gibiydim ve bugün başka bir kupayle eve gidecektim.

"Chuuya, harikaydın!"

"Tebrikler Chuuya!"

"Hadi ama! Biz de iyiyidik, değil mi arkadaşlar?"

"Ahaha! haklısın iyiydik"

Soyunma odasındaydık ve herkes birbirlerini tebrik ediyordu. Bugün maç güzel geçmişti. En ufak sıkıntı yaşamamıştık. Her zaman koşmaktan ağrıyan ayağım, bugün en ufak sızıntı göstermiyordu.

-Arkadaşlar su isteyen var mı?

Sorduğum soru üzerine, Akutagawa ile Atsushi "isteriz" dediler. Yerimden kalkıp dışarıya çıktım ve yüzümdeki teri sildiğim havluyu boynuma sardım. Ardından ellerimi cebime sokuşturup, merdivenlerden inmeye başladım. Hafif kalabalık olan koridordan ilerleyip, kantine geldim ve 3 şişe su alıp çıktım.

Soyunma odasına geldiğimde duyduğum bağırtılarla kapıyı hızla açtım. Dan yere çökmüş korku dolu gözlerle bacağına bakıyordu. Bakışlarım bacağına ilerleyince çığlık attım.

-AYAĞINA NE OLDU!!!?

Ayağı resmen ters dönmüş bir şekilde karşımdaydı. Eminim bu görüntüyü 1 ay kadar unutamıyacaktım...

Acıdan bağıran arkadaşıma bakıp, arkamı döndüm. Kapıdan hızla çıkıp, üstlerimizin olduğu odaya geldim. Kapıyı çalmadan  odaya girdiğimde hepsi bana şaşkınlıkla bakarken konuşmaya başladım.

-RANPO-SAN! KUNİKİDA-SAN! DAN... ONUN AYAĞI BERBAT HALDE!!

Ses düzenimi kaybetmiştim. Durmaksızın bağırıyordum. Neden mi? Çünkü, defans takımımızda bulunan oyuncumuzun bacağının ters dönmesi demek, takımın yıkılması demekti.

Ranpo-san ile Kunikida-san birbirlerine endişeyle bakıp kalktılar. Koşar adımlarla soyunma odasına gidip kapıyı açtılar. Dan acıya dayanamıyacak hale gelmiş, gözleri ise yarı kapalıydı. Bacağıysa morarmış kangren olmaya yüz tutmuştu. Etrafında bulunan Akutagawa ile Atsushi alnına, yanaklarına vuruyor, onu uyanık tutmaya çalışıyorlardı.

-Bunu kim yaptı?

Ranpo-san morarmış ayağa, göz gezdirirken konuştu. Ama kimseden ses çıkmamıştı. Ranpo-san sinirlenip açık yeşil gözlerini meydana sürüp hepimizi teker teker süzmüştü.

-Arkadaşlar bilmem farkında mısınız ama, bu normal bir kırık değil. Birisi bilerek yapmış. Muhtemelen ya kıskançlık, ya da kavgadan kaynaklı. Öyle değil mi? Dan?