#Unicode
နိုးထလာတဲ့မနက်ခင်းမှာ လူကနွေးထွေးတဲ့ရင်ခွင်ထဲတွင် နစ်မြုတ်နေတော့သည်။
ညကဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကိုပြန်တွေးမိတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့မျက်နှာလေးသည် ခရမ်းချဥ်သီးလေးလို ရဲမှည့်လာရသည်။
ဂျွန်ညက သူ့အားတောင်းပန်ရင်းမှနေ နှစ်ဦးသားချစ်ရည်လူးတဲ့အဖြစ်ထိရောက်ခဲ့ရသည်။
ဘယ်လိုတောင် အဆီအငေါ်မတည့်ခြင်းမျိုးလဲ...
" ကိုယ့်ကိုအခွင့်အရေးပေးမယ်မို့လား ကလေးလေး ဟင်"
နှစ်ကိုယ်ကြားရုံသာဆိုလာသော တိုးဖွဖွအသံကြောင့် ထယ်ယောင်းတစ်ကိုယ်လုံးရှိ မွှေးညင်းလေးများတောင် ရုန်းကြွလာရသည်။
ထို့နောက် တဖြေးဖြေးငုံ့ကိုင်းလာသော မျက်နှာချောချောကို မျက်ဝန်းလေးတွေမှိတ်ရင်း ကြိုလင့်နေမိသည်။
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ အနမ်းတွေကို နှုတ်ခမ်းသားတွေဆီမှ အခြေချရင်း ရှေ့ဆက်နေသည့် ဂျွန်ပါလေ..
ကြာလာသည်နှင့်အမှ ထယ်ယောင်း၏ ခန္ဓာသည်လည်း တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းတလာမိသည်။
မိမိကိုယ်ကို သိချိန်ရှက်စိတ်ကြောင့် မျက်ဝန်းထောင့်မှ မျက်ရည်များ စီးကျလာခဲ့တော့သည်။
" ကလေးလေး ဘာလို့ငိုတာလဲ ကိုယ်နမ်းတာမကြိုက်ဘူးလား
ဒါဆို ကိုယ်မနမ်းတော့ဘူး မငိုပါနဲ့ "
သူ့မျက်ရည်တွေကိုမြင်သည်နှင့် ပြာပြာသလဲချော့မြူလာသည့်ဂျွန်ကို သူ့အခြေနေအားမည်သို့ ပြောပြရမည်နည်း။
" ဟင့် ဂျွန်!! "
ရှက်သော်လည်း ထယ်ယောင်းလိုချင်မိသောကြောင့်
" ယောင်းကို ဒီထပ်ပိုထိတွေ့ပေးပါ ဟင့် "
မတတ်သာသည့်အဆုံးတောင်းဆိုမိပြီးသည်နှင့် ခေါင်းအုံးထဲသို့သာ မျက်နှာကိုနှစ်ထားမိသည်။ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်မဟုတ်ပါလား...
ထို့နောက်ဂျွန့်လက်တွေသည် မိမိခန္ဓာကိုယ်အနှံ့စုန်ချည်ဆန်ချည်ပြေးလွှားလာတော့သည်။
နှုတ်ခမ်းသားတွေသည်လည်း နေရာလပ်မချန်အောင် စုပ်ယူတလှည့် ကိုက်စွဲတလှည့်ပြုမူလာပြန်သည်။
ဂျွန်ခင်ဗျားသိပ်ဆိုးတာပဲ....
