Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selamm 💗 uzun zaman sonra sevimli sayılabilecek bir bölüm yazdım sanırım
İyi okumalar 💙🦋
(Düzenlendi)
**
Ben kimsenin gözlerinin içine böylesine bir beklenti ile bakmamıştım. Yüzündeki ifade ona oldukça yabancı olduğumu gösterse bile inanmak istemiyor gibi baktığıma yemin edebilirdim. O ise bana hiç hoşnut bir şekilde bakmıyordu. Tıpkı o depodaki gibiydi ve bu çok can sıkıcı bir histi.
"Ne demek-"
Kerem'de şok ile konuştu ama ne diyeceğini o da kestirememiş olacak ki susmuştu.
"Hakan? Elçin? "
Benden gözlerini çekmeden önce ikisinin ismini telaffuz etti. Onları hatırlıyor muydu? Hakan öne çıkıp ona yaklaştı.
"Efendim kardeşim. "
"Neler oluyor? Kim bunlar? "
Kereme doğru konuştuğunda onu da hatırlamıyor oluşu şaşırtıcıydı. Hadi ben birkaç aydır hayatındaydım da ya o? Yıllardır tanıdığı onu bile unutmuş muydu?
"Hay ben böyle işi..."
Kerem ağzının içinde homurdanırken Bars düşmancıl bakışlarını bu sefer ona dikti. Öyle bir baktı ki yerinden kalkabilecek olsa yakasına yapışacak gibiydi. Bizi gerçekten zor günler bekliyordu. Çünkü Bars'ın yabancı kategorisine soktuğu insanlara nasıl davrandığını bizzat görmüştüm.
"Kim miyiz?"
Sakin sesim ile gözleri tekrar bana döndü.
"Ben senin sevgilin onlar ise senin dostların. "
Ağzı aralanırken onunla dalga geçiyormuşum gibi boş bir ifade vardı yüzünde. Diğerleri de benim bu kadar açık olacağımı tahmin etmemiş olacaklardı ki onlar da şaşkınca bakıyordu ikimize. Fakat ben bu sefer pısırık olmayacaktım. Onu sessizce bekleyerek kazanamazdım. Gözünde yüzsüz gibi gözükmekte umurumda değildi.
"Sevgilim? "
Alay edildiğini düşündüğü için sinir olmuş ses tonu yerli yerinde duruyordu. Yüzüklü elimi kaldırdım. Kaşlarım kendi parmağını işaret etti.
"Evet, sevgiliyiz. "
Gözlerini parmaklarına indirdi. Ardından histerik bir kahkaha attı. Sesi çatallıydı.
