အပိုင္း-၇
"ကလင္! ကလင္! ကလင္!"
"ကလင္! ကလင္! ကလင္!"
စက္ဘီးဘဲလ္ကို ဆက္တိုက္တီးေနတာေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္ ထမင္းဘူးကိုအျမန္ထုပ္ကာ အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးလာရသည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ၿခံျပင္မွာ စီးႀကိဳေနေသာ စက္ဘီးအနက္ေလးတစ္စီး။ ထို႔ေနာက္ စက္ဘီး နင္းသူေနရာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေကာင္ေလး။ လက္ကိုလည္း ဘဲလ္ကို အဆက္မျပတ္ ဆက္၍တီးေနေသးသည္။
"ဝမ္ရိေပၚ! ထြက္လာမွာေပါ့ မင္းဘာလို႔ တအားတီးေနတာလဲ"
"လက္ကအက်င့္ပါေနလို႔!"
"အ့!"
ထမင္းဘူးနဲ႕ ခပ္ဖြဖြအထုခံလိုက္ရသည့္ ဝမ္ရိေပၚက ဆူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ ဆရာေရွာင္းက်န႔္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ ေရွာင္းက်န႔္ အေနနည္းနည္းနီးလာေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ဆီကေန ပိုလို႔ရလာတာက ေခါင္းကို ေခါက္သံမ်ားႏွင့္ ဆူပူမာန္မဲေသာအသံမ်ားပဲျဖစ္သည္။
"တက္ေလ..ဆရာ့ကိုေစာင့္ေနရတာ"
"မင္းဆရာကို မင္းက မေစာင့္ခ်င္ဘူးလား"
ဝမ္ရိေပၚ အေရွ႕ျခင္းထဲ ထမင္းဘူးကိုထည့္လို႔ သက္ျပင္းတိုးတိုးခ်လိဳက္သည္။ ဒါကိုၾကားသည့္ ေရွာင္းက်န႔္က မ်က္လုံးေလးပင့္ၾကည့္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ "တက္"ဟူသည့္ အမူအရာကိုပဲျပလိုက္သည္။
"ဝမ္ရိေပၚ"
"ဗ်"
"သက္ျပင္းအရမ္းခ်ရင္ အသက္တိုတတ္တယ္တဲ့ ငယ္ငယ္ေလးျဖစ္ၿပီး ဘာေတြေတြးပူစရာမ်ားေနလဲ"
ဆရာေရွာင္းက်န႔္ကို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ စက္ဘီးကိုသာ မေႏွးမျမန္စတင္နင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ခါးတစ္ဝိုက္ကို သြယ္ယွက္ထားေသာ လက္သြယ္သြယ္တို႔က ေႏြးေနေသာ္လည္း ဝမ္ရိေပၚရင္ကေတာ့ အဆမတန္ခုန္ကာ ေသြးေတြေျပာင္းျပန္စီးဆင္းေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
ေရွာင္းက်န႔္ႏွင့္ ဝမ္ရိေပၚသည္ အေပးအယူစလုပ္ၿပီးကတည္းက သံေယာဇဥ္ပိုတြယ္လာသည္။ အခုဆို...ေရွာင္းက်န႔္သည္ မလိုင္မ်ားျပည့္လွ်ံလုနီးပါး ႏြားနို႔ကို ေန႕စဥ္ေသာက္ေနရၿပီျဖစ္သလို ဟင္းစားဖိုးလည္း ပိုလို႔ ေခြၽတာနိုင္သည္။ ဝမ္ရိေပၚက သူ႕အတြက္ ထမင္းဖိုးကို ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ေရွာင္းက်န႔္က မယူေခ်။ ဒီေက်ာင္းသားေလးဆီက ယူရေလာက္ေအာင္ထိ သူဆင္းရဲမေနဘူးေလ။
DU LIEST GERADE
肖老师 (Xiao Laoshi) •Complete•
Fanfictionကျွန်တော် ဆရာရဲ့ တပည့်မဖြစ်ချင်ဘူး...။ ကျွန်တော်က ဆရာရဲ့ ကောင်လေးပဲဖြစ်ချင်တာ..။ ဒါတောင် ဆရာမသိဘူးလား။ ... ကြၽန္ေတာ္ ဆရာရဲ႕ တပည့္မျဖစ္ခ်င္ဘူး...။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာရဲ႕ ေကာင္ေလးပဲျဖစ္ခ်င္တာ..။ ဒါေတာင္ ဆရာမသိဘူးလား။ ....
