Rivalry 22: Old Man.
Morgan's POV
I lied to Blaise. Daxon is not my friend, he's more than that. Daxon is mine now kung paano kabilis naging kami? Itanong niyo sa lola niyo!
Tanging sinag lang ng mga ilaw sa hallway ang nagsisilbi kong liwanag ngayon papunta sa Martial Arts Club. Kailangan kong magpaturo kung paano makipaglaban. Mahirap na baka may maganap na physical activities bukas baka matalo ako. One loser, one life? So may buhay talagang kapalit kapag may isa sa amin ang matalo sa tunggaling sinasabi ng Ministry na 'yon.
Napabalikwas ako nang kapain ko ang bulsa ng palda ko. Wala na roon ang pabangong regalo sa akin ni Daxon kanina para sa first daysarry namin. Gosh! Nasaan ba 'yon! Hindi ko pwedeng maiwala 'yon basta-basta!
Iginala ko ang mga mata ko sa aking kinatatayuan, nagbabakasakaling nalaglag iyon dito sa kinakatayuan ko ang kaso e wala akong nakitang kahit ano. Balak ko na sanang umalis sa harap ng Martial Arts Club Room nang bigla itong bumukas kaya napalingon ako at tumigil.
"Morgan." Bati ni Axana. Nakauniporme siya ng pangkarate.
She closed the door and went straight to me. She noticed maybe I was restless so her eyebrows met. Malikot parin ang aking mga mata. Bakit kase biglang nawala 'yon? Pinabango ko pa 'yon kanina sa harap ni Blaise at inilagay sa bulsa ko pero bakit wala? Oh my God Daxon! I'm so sorry honey. I lost your gift.
"May hinahanap ka ba?" Pagtatanong niya. Dahil sa hindi na talaga ako mapakali, hindi ko siya sinagot at tumalikod sa kaniya.
"Anong meron sa isang 'yon? Weird." I heard Axana whisper before I could finally run to where I had walked earlier.
"Nasaan ka ba kase!" Naiinis kong wika sa aking sarili habang sinusuyod ko ang mga damo rito sa SMH's field. Flashlight ng phone ko ang tanging kasama ko rito. Gustong-gusto kong magpalinga-linga kaso feeling ko may matang nakasubaybay sa akin kaya pinako ko na lang ang mata ko sa mga damo.
Halos mapatalon ako sa gulat nang may kung anong tumama sa likod. Mabilis akong lumingon at lumipat ang ilaw ko sa bagay na nasa damuhan na ngayon. Umupo ako at halos malaglag ang luha ko nang mapagtanto kong iyon ang pabangong hinahanap ko. Yes!
Napatigil ako at ibinulsa ang pabango. Pero-teka! M-may b-bumato nito sa akin? A-ako lang ang tao rito dahil madilim na. S-sinong b-bumato nito s-sakin? Paanong napunta sa kaniya ang pabango? Oh my- may multo!
Because of the threat of my own mind to myself, I ran away. I just kept running until I got to our dormitory. I was surprised that there was no one inside. I sat down on the sofa and put in my bag the perfume that was lying on the table.
I picked up the apple that was on the side of my bag. I was about to eat it when someone pushed the door strongly. Mabilis na bumaling ang mga mata ko do'n at iniluwa ang mga kasamahan kong nagpa-panic habang inaalalayan si Blaise papunta sa dereksyon ko.
I moved to a seat and Blaise took over there with scars on his arm. Cyrein handled him quickly. I looked at them questioningly but they just shrugged. Tiningnan ko sila nang may pagtatanong pero nagkibit-balikat lang sila.
"Ano ba kase ang nangyari?" Naiinis na tanong ni Cyrein habang ginagamot ang galos sa braso nito.
I was surprised when Blaise looked at me badly. I frowned because of that. I averted my eyes because it looked like he was going to eat me when I stared into his eyes. Ano bang problema niya sa akin? Kanina ayos pa siya ah? Anong nangyari sa kaniya?
