Duodécima Parte🦄

126 9 8
                                    

Steve hızla adımlarla yanımızdan kalkıp odasına doğru gitmişti

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Steve hızla adımlarla yanımızdan kalkıp odasına doğru gitmişti. Ne düşüneceğimi bile bilmediğim bir an yaşanıyordu. Kalkıp peşinden gitmeye karar verdiğimde Strange mırıldandı;

"Daha ne için gideceğini bile söylemedim"

Steve gibi merdivenleri üçer beşer çıkarak odasına girdim.

"Kafayı mı yedin?"

"Hayır gayet yerinde"

Çantasında bir şeyler çıkartıyordu. Yüzüme bile bakmadan konuşması sinirimi bozmuyor değildi ama şuan daha büyük sorunlarımız vardı.

"Uzay diyor Steve. Bizim gibi normal insanların gidebileceği, gidip de başarılı olacağı bir yer değil" kolunu tutup bana bakması için zorladım "Wanda gidebilir"

"Wanda gidebilecek olsaydı aramızdan birinin gitmesini söylemezdi Natasha" kolunu elimden kurtardı "Abartıyorsun, Tony bizim için vibranyumdan kostüm ve kalkan yaptı. Çok daha güçlüyüm. Yani boşuna yorulma çünkü kararım kesin"

Derin bir iç çekip bir kaç saniye düşündüm. Böyle bir şeyin olmasına asla izin veremezdim. Yanında gidip çantasından çıkarttığı şeyleri geri doldurdum.

"Natasha!"

"Ne?! Uzaya giderken valiz mi hazırlıyordun yoksa?"

"Dalga mı geçiyorsun bırak şunları!"

"Çek elini Steve!"

Elimizdeki kağıt tomarı bir o yana bir bu yana gidip geliyordu. En sonunda dayanamayarak tüm gücümle çektim ve en üsteki kağıt ortadan ikiye ayrıldı.

"Sen..."yere eğilip kağıdı aldı ve ben onun kağıt değil de bir fotoğraf olduğunu fark ettim.

"Özür dilerim"

"Çık dışarı!"

"Bir yere gidemezsin!"

"Hala mı? Natasha dışarı çık!"

"Bana bağırma!"

Birbirimize o kadar odaklanmışız ki, yatağın yanında elleri belinde endişeli gözlerle bizi izleyen Tony'i bile fark etmemiştik.

"Ne yapıyorsunuz?" dedi sessizce

"Tony" yanına giderek koluna dokundum "Uzaya falan gidemez kaç kere söyledim ama beni dinlemiyor" belki Tony söylerse dinler diye beklenti dolu gözlerimi gözlerine çevirdim.

Başını yana yatırmış, gözlerini kısarak bana bakıyordu. 'Dün sana tam olarak ne söyledim' demek istiyor gibi.

"Natasha, Steve'in kararlarını biz sorgulayamayız" bana biraz daha yaklaşıp kulağıma eğildi "Bu sevgi değil"

Romanogers //Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin