Terushima x Reader (Haikyuu x Reader)

Hayal

Beğenin Lütfen 

Yorum da atın

"Lass." başımı televizyondan çekip kapının önünde bana bakan Yuji'ye döndüm.

"Efendim?"

"Bir yere gidelim."

Uzandığım yerden doğruldum ve televizyonu kapadım, "Nereye?"

"Sen gel, görürsün sonra." 

Ayağa kalkıp kapıya ilerlerken gözlerim kısık bir şekilde onu inceliyordum. Ne saklıyordu bu herif?

Yanından geçerken omzum hafifçe omzuna sürttü. Dış kapıya yönelip ayakkabılarımı giymeye başladım.

"İyi, gidelim."

O da yanıma gelip ayakkabılarını giydi ve evden çıktık. Sokakta yan yana yürürken başımı ona çevirdim. Güneş tepeden vurduğu için gözlerimi kısmıştım.

"Nereye gidiyoruz, cidden?"

"Sürpriz."

"Nasıl bir sürpriz? Neyle ilgili?"

"Sürpriz."

İç çekerek önüme döndüm. Bu saatte bana ne sürpriz yapacağını merak ediyordum.

Neredeyse 15 dakikalık bir yürüyüşten sonra 3 katlı bir binanın önünde durmuştuk. Meraklı meraklı Yuji'ye döndüm.

"Burası neresi?"

Soruma cevap vermek yerine binanın kapısını açıp içeri girdi, ben de peşinden ilerledim.

Merdivenlerden son kata çıkıp bir kapının önünde durduk. Başımı Yuji'ye çevirdim, "Burası kimin evi-"

Tam o sırada kapı açıldı ve içeriden orta yaşlarda bir adam çıktı. Gülümseyerek Yuji'ye bakıyordu.

"Hoşgeldiniz efendim." elindeki anahtarı Yuji'ye uzattı, "Buyurun."

Şaşkın şaşkın onları izlerken Yuji, anahtarı aldı ve adama teşekkür etti. Adam yanımızdan geçip gittiğinde ben ise açık kapıdan evin içine bön bön bakıyordum.

"Burası..."

"Bizim evimiz."

Cümlemi tamamlarken evin içine girmişti bile. Ben ise hâlâ şaşkınlıktan dolayı kapının önündeydim.

Omuz üstünden bana baktı, "Gelsene."

Yutkundum ve evin içine girip yanına ilerledim. Küçük bir evdi, tam da iki kişi için uygundu.

Karşıda mutfak, solda ise bir salon vardı. Sağda ise kısa bir koridor vardı. Koridorda da tuvalet ve yatak odası olduğunu düşündüğüm 2 oda vardı.

Elimi tutup beni salonun ortasına kadar getirdi. Evin içi boştu.  Yerdeki parkeler pencereden giren güneş ışığı ile parlıyordu.

"Evimiz olsun istedim." dedi, kendisini açıklamak istercesine. Ve devam etti, "Seninle bunu yaz tatilinde konuşmuştuk. Erken mi oldu bilmiyorum, yani bence olmadı. Sen ne düşünürsün emin değilim ama ben seninle yaşamak istiyorum."

Başını bana çevirdiğini hissettim, ben de ona döndüm. Sakince hiçbir şey demeden onu dinliyordum.

"Hayalimizde daha farklı ve büyük evler var biliyorum. İlk evimiz olarak daha küçük ve tatlı bir ev olması gerektiğini düşündüm. Hem ikimiz de daha yeni bir yerlerde çalışmaya başladık, annemler sayesinde geçinmiyoruz artık."

Olayın ciddiyetini daha yeni kavramaya başlamıştım.

Bizim bir evimiz vardı. Kendi evimiz.

Dudaklarım aralandı ama bir şey diyemedim. Kafamda milyonlarca düşünce geçiyordu.

Yuji dudaklarını birbirine bastırdı ve başını eğip birkaç saniye yeri izledi. Elini elimden yavaşça çekti ve başını tekrar kaldırıp bana baktı.

"İstemiyor musun? Eğer istemiyorsan sorun değil. Daha genciz sonuçta."

Sesinden bile birlikte yaşamak istemediğimi sanıp kırıldığı çok belliydi.

"Aptalsın." dedim az önce benden çektiği elinin bileğini yavaşça tekrar tutarken.

Gülümsedi, "Öyleyim sanırım."

Aramızdaki iki adımlık mesafeyi kapayıp bedenlerimiz arasındaki boşluğu sıfıra indirdim ve başımı kaldırıp yüzüne baktım.

"Seninle yaşamak istiyorum. Neresi olursa olsun, benim için fark eden bir şey değil. Benim için fark eden şey," elimi kaldırıp işaret parmağımı göğsüne bastırdım. "Sensin."

Gözlerinin parladığına şahit olmuştum. Yüzünde bir tebessüm oluştu ve sağ elini belime atıp gözümün altını yumuşakça öptü.

"Yeni evimiz."

Gülümsedim, "Yeni evimiz."