Schrijfcompetitie! [BEZIG]

Ronde 2 (gijzeling in een kerk) - CarlottaBuyst

‘Schiet hem  toch niet dood!’, gilde de scherpende stem van de vrouw van de man die de gijzelaar zonet wou doodschieten. Als gevolg vlogen er twee kogels door de lucht, in plaats van één. Eén voor de vrouw en één voor de man. ‘Ze had haar mond maar moeten houden.’ Hij zei het achteloos, alsof het niets uitmaakte dat hij zonet twee levens had beëindigd. Twee mensen minder op de aardbol. Hij leek het niet erg te vinden.

‘Wat zit jij daar zo te staren?’, snauwde hij.

‘Hoe kan je zomaar iemand vermoorden?’, vroeg ik met een trillende stem, bang wat me te wachten stond nu dat ik de woorden uitgesproken had. Ik kon ze niet meer terugnemen. Jammer.

De stilte sneed langs mijn oren. Iedereen zweeg. Iedereen was bang, maar durfde niks te zeggen. Degene die dat had gedaan, was zonet doodgeschoten. Iedereen had zijn lesje nu wel al geleerd. Je mond houden. Toch leek het alsof ik dat niet kon.

‘Ik vroeg je iets’, fluisterde ik. Het was mijn bedoeling het er sterker te laten uitkomen. Ik wist niet waar ik het lef vandaan haalde. Maar eigenlijk zei ik het gewoon, omdat ik de stilte nog dodelijker vond dan het antwoord dat ik zou krijgen.

Hij begon hard te lachen. Terwijl hij lachte, zwaaide hij achteloos met zijn pistool. Alsof het geen moordmachine was. Alsof het geen eind kon maken aan iemands leven.

Vervolgens haalde hij zijn schouders achteloos op. ‘Er zijn toch zeven biljoen mensen op de wereld. Wat maakt het uit als één persoon sterft? Bijvoorbeeld ik.’ Hij zette zijn pistool tegen zijn hoofd. Hij haalde bijna de trekker over. Hij was gek. Iedereen dacht dat het einde nabij was. Het einde van deze vreselijke gijzeling. Maar dat was het niet. Hij zwaaide met het pistool en richtte het plotseling op mij. Mijn hart klopte in mijn keel. ‘Wat zou het uitmaken als jij sterft?’

Mijn raspende ademhaling versnelde met de seconde. Ik zocht naar iets of iemand die me kon helpen, maar die was er niet.

Dan was dit het einde. Het einde van mijn armzalige leventje. In een kerk sterven door een te grote mond te hebben. Wat een prachtige dood.

Ik wou beroemd worden. Het maken in het leven. Maar hier stond ik dan, met mijn zestien jaar en mijn veel te grote mond. Ik was te jong om te sterven…

‘Waar wacht je op? Doe het dan’, siste ik met een schorre stem. Ik was doodsbang.

‘Waar ik op wacht?’ Hij trok één wenkbrauw op. Zijn deftige uiterlijk had niks te maken met zijn criminele innerlijk. Hij had een deftig pak aan en een lichtblauw hemd. Hij zag er een echte genleman uit. Dat was hij niet.

Hij had zich onder het volk naar de kerk begeven. Toen de ceremonie ging beginnen, trok hij het wapen uit zijn binnenzak en schoot naar de priester.

Men roddelde veel over hem. Zijn ouders waren crimineel en sloegen hem. Mensen vroegen zich af hoe het kon dat zo’n slechte ouders, zo’n deftige, slimme kerel op de wereld konden zetten. Maar achter dat masker van hem, dat masker waar niemand achter kon kijken, zat een psychopaat.

‘Waar ik op wacht?’, herhaalde hij met een grijns. ‘Ik wacht op je antwoord. Dan zal ik je hieruit verlossen.’

Waaruit verlossen? Ik durfde het hem niet te vragen. Uit de vrees die ik nu had? Uit deze kerk, deze gijzeling? Waarom zou hij me hieruit halen?

Ik schudde mijn hoofd. Geen van allen. Maar veel tijd om nog na te denken had ik niet. De gijzelaar eiste een antwoord op zijn vraag.

‘Niks, Jacob. Het zou helemaal niks uitmaken moest ik sterven. In het grote plaatje niet, nee. Niemand zou het merken. Maar al de mensen die mij liefhebben zouden het wel erg vinden. Zij zouden erom treuren. Voor hen zou het uitmaken. Maar hoeveel levens zijn dat? Uiteindelijk zal je vergeten worden. Maximaal tien mensen zullen heel hun leven om je treuren. Tien van de zeven biljoen. Dus het zou niks uitmaken moest ik sterven.’

‘Dan zal ik je maar verlossen uit deze harde wereld, Amélia.’

Hoe hij mijn naam kende? Simpel. Ooit, lang geleden, hielden we van elkaar.

Toen vloog een kogel door mijn hart. Ik voelde me op de grond vallen. Toen werd het zwart voor mijn ogen.