22 yıl...
Belki yolun yarısıydı belki de her şeyin başlangıcı...
22 sene önce verilen yanlış kararlar, yapılan hatalar, göz ardı edilen gerçekler... Karşınıza aldığınız kişi en fazla ne kadar ileriye gidebilir?
Küçücük bir bebeğin hayatı ailesi har...
"İçimde bir his var ki, tanıyamadım inan ki. Sanırım yenidir, ah ölsem yeridir."
"Gelemem ben sana gelemem ben!"
"Öperim seni, sana doyamam been!"
Artık geç kalacağımı anlayınca sustum ve aynada ki mükemmel varlığa bir kez daha bakıp, telefonumdan saati kontrol ettim. Tam zamanında hazırlanmıştım.
Ne sade ne de çok şık. Tam kararında. Siyah dar bir elbise, uzun bi trençkot ve siyah botlar. Normalde kot- tişört ikilisiyle giderdim ama ilk görüşmeden biraz ciddili olduğumu anlamalarında fayda vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|ben böyle bir şeyler düşündüm, gideceği yere uygun ama siz ne istiyorsanız onu düşünün <3|
Çantamı da elime alıp evden çıktım. Çağırdığım taksinin gelmiş olduğunu görünce hemen bindim ve gideceğimiz restoranın adresini şoföre verdim.
Nereye mi gidiyorum?
Mehmet Aslan ile görüşmeye...
Dün akşam Derinin göt oluşundan sonra, Deniz hoca yarın ikinizde evde dinlenin demişti. Yani bugün işe gitmemiştim.
Bende sabah Aslan hastanesine gidip tekliflerini düşündüğümü ve kabul ettiğimi söylemiştim.
Heralde o kadar yaşanan şeyden sonra orada kalmayacaktım. İlk başta yapmam gerekiyordu aslında. Ama yaptık bir hata.
Torpille girdiğim hastaneden alnımın akıyla çıkıyordum en azından.
Her neyse işte bu sabah gittiğimde Mehmet Beyle yani hastanenin sahibiyle görüşmüştük. Bir çok soru sormuştum ama akşam detaylı bir şekilde konuşmak istediğini söyleyip beni yemeğe davet etmişti.
62 yaşında başarılı bir adamdı. Yani hastanesi büyük işlere imza atmış, kadrosuyla da adını duyurmuş bir hastanedeydi.
Yaptığım şey yanlış olabilirdi ama o kadar şeye de susacak halim yoktu. Yani bu yaşıma kadar öğrendiğim bir şey varsa o da, kendi çizgimi asla bozmamam gerektiğiydi.
Taksi bir süre sonra durunca parayı ödeyip indim. Baya şık bir yere benziyordu. Tam tonlarca para verip aç kalmalık mekanlardan birisiydi işte.
Neyse çıkışta bir köfte ekmek gömerdim artık...
Hızlı adımlarla içeriye girdim. Beni kapıda karşılayan adama Mehmet Aslan ile konuşmaya geldiğimi söyleyince, beni Mehmet Beyin masasına yönlendirdi. Mehmet Bey ise benim geldiğimi görünce gülümseyip ayağa kalktı.
