22 yıl...
Belki yolun yarısıydı belki de her şeyin başlangıcı...
22 sene önce verilen yanlış kararlar, yapılan hatalar, göz ardı edilen gerçekler... Karşınıza aldığınız kişi en fazla ne kadar ileriye gidebilir?
Küçücük bir bebeğin hayatı ailesi har...
Dipnot: Savaşsuya yazık aga ya, bne dayanamawak...
*AYRİSDEN*
Telefonumun ekranını kapatıp yataktan kalktım. Yerde duran çantamı da elime alıp yavaşça odadan çıktım.
Dün gece odaya çıkmıştım ve direkt uyumuştum. Ama o kadar uyku bende ters teptiği için sabahın beşinde uyanmıştım. Şimdi ise saat altıyı geçiyordu ve ben eve gidecektim.
Eğer uyanmalarını bekleseydim onlarla konuşmak zorunda kalacaktım ve konuşmak için hazır olduğumu düşünmüyorum.
Kırmak istiyorum ama kırarsam da kırılacak gibiyim...
Asansörü es geçip yavaş yavaş merdivenleri inip en alt kata ulaştım. Daha kimse uyanmamıştı. Bunu fırsat bilerek direkt evden çıktım.
Oha! Bu bahçe ne lan? Pardon bu bahçe mi? Yok anam yok. Bunlar benim bünyeme fazla geliyor.
Dertlerimden büyük olan bahçeyi süzmeyi bırakıp, bahçenin çıkış kapısına yürümeye başladım.
Kapıdaki güvenlik benzeri olan amca mı abi mi demem gerektiğini bilmediğim adamlar beni görünce direkt duruşlarını düzelttiler.
Wuhuu ben geldiim.
"Gideceğiniz yere kadar bırakalım mı Ayris Hanım?" dedi adamlardan birisi.
Bi düşündüm. Aga yani şimdi hiç gurur yapıp hayır diyemezdim. Taksiye para vermekten anam ağlamıştı zaten.
"Olur." dedim. "Siz bekleyin, ben arabayı getireyim efendim." dedi diğerlerine göre yaşlı olan adam. Ben onu kafamla onaylayınca, o yürümeye başladı.
O kadar adam varken, o yaşlı adamın beni bırakacağını farketmedim değil ama neyse. Savaş Barkını sorgulamayı bırakıyorum artık.
Bir süre sonra önümde duran arabaya bindim ve hemen kemerimi taktım. Öne binmiştim tabi ki de. Ön de oturmak varken arkaya mı binecektim?
Ben kemerimi taktıktan sonra adam arabayı çalıştırdı. Bende telefonumu çıkarıp Egeye mesaj attım.
Kime: Yavru Mesaj: Ben eve gidiyorum. Merak etmeyin. Yani Deniz abi ve sen merak etmeyin.
Kulaklığımıda takıp kafamı geriye yasladım. Zaten adamda adresimin olduğu belliydi. Bilmeseydi arabayı çalıştırmadan sorardı.
Ne yapmam gerekiyordu? Oturup saatlerce ağlamak istiyordum. Ama hayatım oturup ağlanacak kadar bile mükemmel değildi ki...
Her şeyi boşverip şarkıya odaklandım. maNga- Dursun Zaman...
. . .
Dolabımın karşısına geçince bir süre bakıştık. Artık yeni cicilere ihtiyacım vardı. Bugün akşam gidebilirdim galiba.
Zaten üç beş parça şey haricinde ciddi bir ortama girecek kıyafetimde yoktu. Hem dolabımın da aklı başına gelirdi biraz.
Hemen bi kot pantalon, bir crop ve bir ceket alıp üstüme geçirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
