Yürek yangınım

23. Kisim

Elif korkuyordu. Bagriyordu sadece "IMDAAT " diye. Dönüp bakamiyordu korkusundan. Bedeni titriyordu.. Sonra bir el dokundu ona. Cok korktu. " dokunma bana" diye. Elif göz yaslariyla sanki boguluyordu.
Sonra konustu o ses konustu.. " elif sus!" Diye bagirmisti. Elif saskinliktan döndügünde ise yusuf tu...
Bir an sustu. Anlayamadi ne oluyordu. Yusufumuydu gercekten. Yoksa hayal mi görüyordu. Elifin basi döndü ve düsüp bayildi.. Yusuf onu kollarinda tuttu ve endiseli yatagina yatirdi.. Ama elifin baygin hali onu sakinlestirmemisti. Cok öfkeli görünüyordu yusuf.. Kizginligi sanki gözlerinden okunuyordu.. Oradan cikip oturma odasina girdi. Ve be görsün bir yatak seriliydi.. Fatihten bir kac esya vardi orada.. Yerde abdest aldirdigi bir kova ve bezler vardi.. Iki seccade duruyordu... Oraya gidip izledi hepsini. Öfkesi diniyordu.. Yavas yavas herseye bir anlam verebiliyordu.
Elif yari baygin haliyle iceriye girdi, yusufun yanina... Duvarlardan tutunuyordu. Cok gücsüzdü..
"Yusuf ? " diye sordu elif..
Yusuf o kizgin bakislariyla tekrar bakti elife. "NEDEN SÖYLEMEDIN BANA ELIF!! " diye bagirmisti. Elif korkusundan yere oturup kendini sykti..
Yusuf kendine hakim olamadi ve elifi omuzundan tutarak sirkeledi.. "Söylesene neden bana söylemedin! Neden hasta demedin! Neden bana bekle demedin! Ya söyle neden onunla kari koca olmadigini söylemedin! " diye cildirmisti yusuf. Elid agliyordu ve yine susuyordu. Konusamiyordu ki...
Cok yipranmisti artik..
"KONUSSANA ELIF!!" Diye bagirdi yusuf..
Elif sesi titrek bir sekilde konusmaya calisti. Hem göz yaslariyla hemde korkusuyla. "Ne olursun bagirma, korkuyorum" demisti elif.
Bu söz sanki yusufun kalbini yumsatmisti. Onu birakmisti ve diger köseye oda cöküp gözlerini tutuyordu.
Ikiside derin derin nefes aldi.. Biraz sessizligi ihtiyaclari vardi... Ikiside sakinlestikten sonra elif ayag kalkip fatihin mektubunu yusufa getirdi..
Saskinlikla bakmisti yusuf elife. Nedir bu diye bakislariyla soruyordu adeta..
Elif elini uzatmis bir sekilde almasini bekliyordu..
Ve yusuf okudu herseyi..
Her okudugunda öfkeleniyordu.
"Neden anlatmadin bana bunlari. Neden canimi yaktin!!! " diye bagrdi elife tekrar.
"Cünkü o beni seviyordu! Kiramazdim onun gururunu. Onun bana olan sevgisini ezip gecemezdim. Söz verdim ben ona! O yasadigi müddetce ona ben bakicaktim! Söylesene bana rabbim razi gelirmiydi yoksa sevdamiza ben nefsimi katsaydim icine!!! " diye haykirdi elif..
Yusuf sinirleniyordu..
"Ya o öldükten sonra neden konusmadin! O zaman neden anlatmadin. Cildircam ya! " diye hakim olamiyordu yusuf kendine..
"Ya daha yeni olmustu hersey! Daha yeni vefat etmisti.. O benim sirdasimdi!
Ne düsünürdü oradaki insanlar eger seninle olsaydim. Nasil onlari günaha tesvik ederdim söylesene!!!" Diye anlatmaya calisiyordu.
Yusuf o sinirle elifin odasina gidip dolabindan bavulunu cikarip elifin esyalarini icine dolduruyordu. Elif bunu gördügünde sasirmisti. "Ne yapiyorsun yusuf sen! " diye sormustu.
"Yeter artik elif. Dönüyorsun. Babanin evine gidiceksin! Ve biz evlenicez! " diye cildirmisti yusuf... Elif hayir desede yusuf onu dinlemiyordu. Hazirlandiktan sonra yusuf elifi kolundan cekistiriyordu. Götürecekti onu... " yusuf yapma dur! " diye direniyordu elif ama nafile.
Sonunda anlamisti elif. Kurtulus yoktu.
Kolundan kacarak yatak odasina gidip fatihin son emanetini aldi.. Yusuf arkasindan kosup " elif yürü dedim sana!! " diye bagirmisti. Kolundan tutup zorla cikariyordu onu evden. "Bu yaptigin zorbalik! " diye elif cildirmisti.
"Evet zorbalik! Gönlümün zorbaligi! Yeter kalbim aci cekiyor! Evlenicez ! " diye yusuf cikartmayi basarmisti evden. Elifin o kadar direnmesi yetmemisti. Arabaya otutturup havalimanina gidiyordu yusuf. Öfke vardi hala..
"Inicem ben dur dedim sana!" Diye kapilara asilmisti elif. Ama yusuf erken davrnaip kilitlemisti cikislari..
"Bu ne ya?! Naz da bir yere kadar! Nazini BIZIM evimizde cekersin! " diye bagirmisti yusuf. Elif sevinsemiydi üzülsemiydi bu sözlerine bilemiyordu. Görüyordu yusuftaki sabirsizligi. Gercekten sevdigini birkez daha görmüstü. Vazgecmemisti iste.
Artik susmustu elif.. Ama bu zorbalik onun hic hosuna gitmemisti..
Böyle degil daha güzel bir sekilde olmasini istiyordu.
Elif düsündükce sinirleniyordu..
Havalimanina geldikten sonra yusuf arabadan indi ve elifin arabadan cikmasini söyledi..
Elif inmek istemiyordu. "Elif su inadini birak artik! Ya sevmiyormusun sen beni! Hani kaabede söz vermistik biz birbirimize?! Neden simdi böyle yapiyorsun! Yetmedi mi bu kadar aci! " diya bagiriyordu..
" yusuf ben istemiyormuyum saniyorsun! Ama böyle degil anladin mi?! Böyle degil! Sen simdi istiyorsun diye simdi olmicak!" Diye cevap verdi elif.
Aslinda bu söylediklerini isteyerek söylemedi. Sadece öfkesindendi.
"Hic o kücük elif olmaktan vazgecmedin! O inadin bak ne yapiyor bize! Sen bilirsin elif. Ben gidiyorum. Madem kalmak istiyorsun burada. Kal o zaman! " diyip yürümeye basladi yusuf. Elif arabanin icerisinde arkasindan aglayarak bakiyordu ..
Gitmesini istemiyordu ki. Evet o inadi yüzünden bu hale gelmislerdi bu duruma.
Elif hemen arabadan cikti ve bavulunu alarak yusufun arkasindan kostu.. Yusuf bunu hissettiginde ise tebessüm etti. Elif arabanin anahtarini yusufa verdi ve oda kiraladigi sirkete teslim etti..
Hic yanyana yürümeden gidiyorlardi ucaga. Yusuf onu umursamiyormus gibi davraniyordu. Elif ise pismanlikla arkasindan yürüyordu..
Oturma yerleri beraber degildi ayriydi..
Ucaga bindiklerinde ise yusufun yaninda bir genc kiz oturuyordu. Elif bunu gördügünde cildirmisti.
Hemen oraya gidip " rica etsem der degistebilirmiyiz lütfen!" Demisti. Kiz saskinlikla elife bakiyordu. Yusuftan hoslanmisti kiz, cok belliydi.
"Neden burasi benim yerim? Ve oturdugunuz yer bos. Siz orada neden rahatsiz olup buraya gecmek istiyorsunuz ? " diye tavirli bir sekilde elife cevap vermisti. Elif cok sinirlenmisti. Yusuf ise sadece izliyordu onlari. Cok hosuna gitmisti elifin kiskanmasini.
"Cünkü yaninda oturdugun kisi benim.." Derken devam edemedi elif. Utandi. Basini yere egdi ve sustu.
"Senin neyin" diye sordu o kiz.
"O benim sözlüm! Simdi oturabilirmiyim yanina! " Diye sinirli bir sekilde cevap verdi elif. Yusufa hic bakmiyordu. Cok utaniyordu. Kiz saskin bir sekilde kalkti ve ellerine bakti elifin. Ne bir yüzük vardi nede baska birsey. Elif bunu fark ettiginde elini gizledi hemen ve otaya oturdu.. Yusuf gülmüstü..
"Ne gülüyorsun!! " diye sinirli bir sekilde yusufa kizdi. "Hiic sözlüm neye kizayim ben" diye dalga geciyordu elifle.
Elif sinirden sustu ve gözlerini kapatip uyudu.

Bir kac saat sonra geldiklerinde yusuf elifu uyandirdi. Beraber ucaktan indiler ve bavullari aldilar.
Daha sonra bir taksiye binip eve dogru yol aldilar..
"Ne diyecegim ben babama simdi!" Diye sordu yusufa.
Yusuf tatli bir tebessümle yere bakti basini kasidi ve " yarin aksama seni istemeye gelecegimi söyleyeceksin" demisti. Elif sinirlendi ve " ya babam kizicak ne diyorsun sen! Ben ne aciklicam simdi" diye cildirmisti.
O sira da gelmislerdi. Yusuf arabadan indi elifin bavulunu cikardi ve elifi kolundan tutarak arabadan cikardi. Elif onunla birlikte görünmek istemiyoru korkuyordu. Ama yusuf kendinden emin bir sekilde kapiya dayandi ve basti zile. Elif aglamaya baslamisti. Yine bir cikmaza girmek istemiyordu. Bir kac dakika sonra kapiyi babasi acti. Ve elif gözlerinin icine bakamadan basini yere egdi ve agladi......