Yürek yangınım

12. Kisim

Gözleri dolmustu elifin. Özlüyordu Yusufunu.. Ama o yaptiklari ise aklindan cikmiyordu.. Bitirmisti onu icinde. Istemiyordu artik onu... Gecmisindeki hatalar dan degildi bu öfke, söylememesiydi canini yakan...
Elleri titremeye baslamisti..
Hatirlamisti iste yine Yusufunu...
Oglan bunu fark ettiginde "ne oldu Elif iyimisin? " diye sordu..
Elif hemen göz yaslarini silip basini baska bir yöne cevirdi.. Konusamiyordu bile. Sesi titriyordu...
"Istemiyormusun yoksa?"diye birkez daha sormustu o oglan..
"Yok aglamiyorum... Bir an bir sey kacti gözlerime.. Öyle deme lütfen.. Istiyorum tabi.. Ama senden bisi ögrenmek istiyorum. Yani gecmisinde yapmis oldugun hatalarda benim bilmem gereken birsey varmi? " diye sormustu elif.. Bir kez daha böyle bir darbeyi kaldiramazdi.. Bilmesi lazimdi.. Konusurken bile zor konusuyordu... Aslinda istemiyordu. Ama kendi yusufundan vazgecmisti zaten.. Ve bu yüzden kim olursa olsun önemi yoktu onun icin..
"Pek kötü bir gecmisim olmadi sayilir, yani önceden görüstügüm bir kiz vardi ama olmadi. Hayirlisi degilmis" dedi.
"Hepsi bu kadar mi?" Diye birkez daha sorma mecburiyeti gördü kendine elif...
"Evet hepsi sadece bu kadar. Yani onunla özel bir yakinligimiz olmadi cok sükür. Rabbime böyle bir edepsizlik edemem" demisti oglan son olarak. Icini rahatlatmaya calisiyordu belliydi..
Elif biraz da olsa rahatlamisti..

Biraz sohbet ardindan beraber iceriye gectiler. Aileler biraz daha cay muhabbet edip kalktikar.. Elif ise cok yorgundu. Ailesi ile bu konuyu konusmak bile istemiyordu. Cani daha fazla yanmasin istiyordu. Odasina gectiginde ailesi onu rahat birakmak istedi..

Elif odasina gectiginde seccadeyi serip sadece agladi... Hemde cok. Kaabeyi hatirladi bir an... Söz verildigi ani. Yusufunu ilk gördügü ani. Gülüsünü, tebessümünü, elifim diyisini ve bir cok sey daha.... Basini baska bir yöne cevirdiginde yataginin altina yusufunun ona aldigi gülü gördü... Baka kaldi öyle. Ona dokunmamak icin kendini sykiyordu... Ama kokusu sanki burnunu gönlünü oksuyordu...
Göz yaslariyla kalkip onu eline aldi... Kokladi onu narince. Kurumustu gülü...
"Sen bile kurudun... Ask nasil bisey ya.. Neden göründügü gibi Saf degil? Oysa ben onu Allah icin sevmistim. Allah icin kabul görmüstüm.. Neden böyle yapti bana......" Diye kendi kendine gülüyle konusuyordu... Onu oksadi son kez. Kokladi, derin derin cekti icine...
Ve sonra onu atti... Evlenicekti o. Yakisik kalmazdi baskasinin gülünü saklamak...
Onu atarken sanki icinden birseyleri söküp atarcasina yandi...
Acisini dindirmek icin tek bir cözüm vardi. Kur ani kerim okumak.
Acti ayetleri ve dillendirdi kalbini...

2 ay gecmisti aradan. Elifi istemeye geliceklerdi. Bir hafta sonra nisan olucakti.. Oglani daha yakindan tanidikca elifin ici daha da rahatliyordu. Yusufunu unutamasada bu oglan cok iyidi...
Arkadasiyla isteme günü icin elbise bakmaya cikmislardi bugün.
Arkadasi onu cok uzak bir yere götürdü. Oradan elbisesini almak istiyordu. Cünki orasi cok büyük ve daha cok secenek vardi. Elifi mutlu edebilmek icin elinden gelen herseyi yapiyordu.

Ailelerinden riza aldiktan sonra beraber yola ciktilar. Cok uzun bir yoldu..
Oraya geldiklerinde ise bir lokantaya girip yemek yediler. Cok acikmislardi..
Yemekten sonra beraber o magzaya girdiler.. Elif birsürü elbise begenip denemek istiyordu...
Iceride elifin arkadasi vardi sadece.
Deneme odasina gidip bir kacini deniyordu elif.. En cok begendigi elbise ise beyaz ve altin renginde olan tasli elbiseydi.. Cok begenmisti... aynanin karsisinda kendisine bakiyordu öylece...
Arkadasina göstermek icin hemen basina örtüsünü takip oradan cikti...
Basi hala yerdeydi. Arkadasina "ben bunu cok begendim, sence nasil?" Demisti..
"Cok ama cok güzelsin elifim" demisti bir ses..
Elif hemen basini kaldirip ona bakti... Gözleri dolmustu. Saskinlikla bakiyordu ona..
"Senin, senin ne isin var burda!" Diye bagirmisti. Yusufuydu bu. Kaabe duasiydi. Oradaydi...
"Elif ne olursun yapma bana bunu... Ne olursun sadece bir kac dakika dinle beni.. Kaabe icin dinle beni" demisti yusuf.. Cok cagresizdi..
"Istemiyorum! Git dedim.!" Diye endiseleniyordu elif.. Korkuyordu cok..
"Sen beni dinlemeden gitmem" diye kararli bir sekilde duruyordu orada Yusuf...
Elif aglamaya baslamisti.. Cok korkuyordu. Dinlemek istesede artik cok gec di biliyordu...
Yusuf onun aglamasina dayanamamisti. Neden gec oldugunu bilmesede oradan gitmisti. Sadece o üzülmesin diye..

Bir kac dakika sonra arkadasi gelmisti. Ona neyi begenip begenmedigini sormustu. Ama elif hic birini istemiyordu artik. Hepsini bir köseye koyup "ben istemiyorum. Kendimi pek iyi hissetmiyorum eve gidelim lütfen" demisti.

Arkadasi cagirmisti yusufu. Belki bir dinlemesi ikisine de iyi gelir diye yapmisti. Arkadasi bir ise yaramadigini anladiginda o ne istiyorsa onu yapiyordu. Herseyi birakip oradan cikmislardi. Eve dogru gidiyorlardi...
Eve vardiklarinda elif hemen odasina girmisti. Arkadasi tuba anlamisti ona biraz zaman vermesi gerekiyordu...

Ertesi gün sabah erkenden kalkip namazini kildiktan sonra elif disarida biraz dolsaymaya cikti. Yanliz kalip düsünmeye ihtiyaci vardi...
Yolda durmadan Allaha dua ediyordu. Kendini cok cagresiz hissediyordu.. Yusufunu unutamiyordu iste. Bu son nasil olucakti anlamiyordu...

Biraz yürüdükten sonra bir eve birilerin tasindigini gördü. Cok yakindi kendi evlerine... Yeni komsulari geliyordu..
Birsürü esyalar vardi...
Biraz izledikten sonra biraz daha yürüdü. Ve sonra evine gitti..

Annesi kahvaltiyi hazirlamis onu bekliyordu.. Masaya oturduktan sonra babasi "yeni komsular geliyor bizim buraya. Bugün tasiniyorlar. Iyi bir aileye benziyor. Hanim sende bir eksikleri varmi diye sor. Komsuluk hakkidir" demisti.
"Tabi olur bey." Diye cevap vermisti annesi.
"Elif sende bir bak annenle birlikte. Sende yardimci ol kizim..." Diye elife seslenmisti. Elif dalgin haliyle hemen basini kaldirip "peki baba" demisti.
"Yeni tasinanlarin genc bir oglu var. Masallah cok efendi ve edepli bir cocuk. Kanim kaynadi ya.. Birgün bizede ailecek davet edelim. " diye anlatiyordu babasi.. Elifin hic dikkatini cekmiyordu.. Akli yusufundaydi onun. Kim bilir simdi ne yapiyordur. Iyimidir diye düsünüp duruyordu..
"Ee bey bugün buyursunlar gelsinler. Hem yeni tasindilar. Yemek yapicak vakitleri yoktur. Biz agirlayalim onlari evimizde" demisti annesi.
"Haklisin hanim. Cok iyi düsündün. Ben bir söyleyim onlara. Sizde aksama elifle hazirlik yapin. Bir eksik varsada bizim oglana söyle de alsin isten gelirken" diyip kahvalti muhabbeti sürmüstü...

Daha sonra heryeri toparlayip aksam misafiler icin hazirlik yapiyorlardi...
Misafirler geliceklerdi. Cok sevinmisler bu davet icin..
Elif üstünüdr güzelce gigindikten sonra masayi kurup odasina cekilmisti..
Eline telefonunu alip yusufuna mesaj atmak istiyordu. Onu dinlemek istiyordu. Ama cesaeti yoktu...

Kapinin zili calmisti. Elif telefonu bir kenara birakip kapiya misafirlere acmak icin gitmisti..
Yine cok güzeldi elif. Üzerinde yesil bir elbise vardi. Üzerinde ise bordo bir örtü. Gözleri parliyordu güzelliginden.
Kapiyi actiginda ise gözleri öylece kaldi...
Hic birsey diyemedi elif. Inanamiyordu... Yusuftu oraya tasinan. Onlar gelmisti...
Elifin babasi da hemen kapiya gelip onlari iceriye buyur etmisti.. Elif hala kapida yusufun arkasindan öylece bakiyordu.. Yusuf ise basini yerden kaldirmiyordu....

Aksam yemegi böyle gecmisti. Muhabbetliydi. Iki komsu birbirini cok sevmisti... Yusuf o aksam elifin evlenecegini ögrenmisti babasindan.
Yikilmisti adeta. Inanamiyordu. Olamazdi böyle birsey. Vermezdi kücük elifini kimselere...
Gözleri dahi dolmustu. Aksam namazini kilmaya gittiginde ise cok dua etmisti. Gözleri yasli dua etmisti. Elif hepsini duysada elinden bisi gelmiyordu.

Ertesi gün elif okula gitmek icin hazirlanmisti. Hala cok saskindi ama allahin hikmetine sorgu sual olmazdi...
Evden ciktiginda bir kösede yusuf onu bekliyordu. Sinirliydi. Elif yanindan gecerken, yusuf kolundan tutup zorla onu arabaya bindirdi.
"Ne yapiyorsun sen, birak beni!" Diye bagirmisti elif...
"Vermem seni kimselere elif. Ayaginda benim mühürümü tasirken vermem seni" demisti Yusuf.......