Yürek yangınım

15. Kisim

Elif gitmek istemiyordu ki. O sevdiginden biraz daha uzak kalmak istemiyordu ki.. Babasi neden böyle yapiyordu..
Elif gözyaslarini akitti ve masadan kalkti. Hic birsey demeden disariya cikti. Cünkü cani yaniyordu.. O tam bir sorunu hallettigini sanarken baska bir sorun cikti. Budefa babasina yine istemiyorum diyemezdi.. Yüzü yoktu buna..
Elif disarida cok agladi.. Sadece agladi.. Yusufunun kapisinin önünden gecti ama isiklar kapaliydi. Evde yoklardi galiba. Belki bir teselli olurdu yusufu ona..

Elifin babasi istemeye gelicekleri oglani aradi ve konusmak istedigini söyledi. Oglanla disarida görüsecekti..
Elif sakin ve yalniz biryerde oturuyordu. Kafasini dinliyordu..
Ve o esna da yusufu geldi... Agladigini görüyordu ama yanina gitmedi. Onu uzaktan izledi. Yaklasamiyordu ki ona artik. Arkadasi ona onunla evlenecegini söyledi... Hersey karma karisik olmustu...
Elif Allaha yalvariyordu... Dua ediyordu sadece... Allahin ona bir yol göstermesini diliyordu sabir diliyordu..
"Allahim beni gönlümdeki ask ile intiham ediyorsun. Senden sabir diliyorum güc kuvvet diliyorum. Bana yardim eyle... Öyle bir yola girdim ki onu kaybediyorum. Ben nefsime yenildim ve istemedigim birine evet dedim. Hem onu yaktim hemde kendimi. Simdi tevbe ye geldim.. Sen tevbeleri kabul edensin. sen merhametlisin, yardim eyle bana... Yolundan ayirma beni.. Askindan mahrum eyleme beni. Gönlüme de, dilimede senin askindan ver.. Sadece sana yanayim. Kullarina degil..
O bir yusuf degil icimde, o benim en güzel isteyisim. Ama anladim yarab, senden cok baska hic bir sey istememeliyim.. " diye dua ediyordu. Hickirarak, tevbe kar bir kul olarak...

Daha sonra oradan kalkti.. Eve dogru gitmek icin. Yusuf hemen bir kenara saklandi... Bu sanki bir veda günüydü ikisi icinde... Elif iki gün sonra ucucaki.. Belkide birdaha birbirlerini görmek nasib olmayacakti..

Ertesi sabah babasi kahvaltida bu evlilik konusunu hallettigini söyledi. Onunla konustugunu söyledi... Ve ne kadar bu duruma üzüldügünü oglanin..
Elif kendinde sucluluk duygusu hissediyordu. Babasina karsi bir mahcubiyet ifadesi vardi..
Masadan kalkip gitmek isterken babasi ona "utanma kizim, sen dogeu olani yaptin, simdi bavulunu hazirla. Iki güne ucagin var" demisti.. Elif basini sallayarak kalkti.. Odasina gitti ve göz yaslari ile bavulunu hazirladi...
Abisi odaya geldi ve onun o halini görünce cok üzüldü. "Gitmek istemiyormusun" diye sordu.. "Istiyorum abi, buradan uzaklasmak en dogrusu" demisti..
Abisi ona sarildi ve arnindan öptü..

.............

Elifin iki gün boyunca eli telefonda ve yollardaydi. Yusufundan bir kelam bekliyordu ama o ise hic bir sey yapmiyordu..
Ve o gün gelmisti. Elif gidiyordu. Havalimanina gitmek icin yola cikicaklardi. Ama ondan önce sokaklarinda bir türk amcanin kitapisi vardi. Oradan bir kitap almak istiyordu..
Orda kitaplara bakti. Ama begendigi birsey bulamadi. Cogunu okumustu zaten... Sonra amca ona " gel kizim arama bosuna, benim sana bir kizabim var.. Bir emanet bu kitap. Günler önce bir genc geldi ve buraya birakti... Ve bu tam sana göre. "Allaha giden yol" bunu oku insaAllah " demisti. Elif cok sasirmisti. Bir genc birakmisti onu oraya...
Elif kitabi aldi ve parasini vermek isterken amca ona " kalbini dinle, dogruyu bulucaksin, sana bir hediyedir bu kitap ben para alamam " demisti.
"Allah razi olsun amca, hakkini helal et ben gidiyorum birazdan. Türkiyede kalicam uzun bir süre " demisti elif. Hem üzgün hemde kirgindi...
Amca duydugunda ise "hayirlisi olsun kizim" demisti.
Babasi kapinin önünde bekliyordu. Amcanin elini öpüp oradan ayrildi. Ve havalimanins gittiler. Yol boyunca yüregi sizladi. Yusufunu görememisti.. Belkide rabbinin bir istegidir bu diye susmustu...

Havalimanina geldiklerinde ise babasiyla vedalasip gitti..
Ve elif son kez yusufunu göremeden gitti...