Gitmeden önce bana eğer bir gün tarçınlı keki güzel yaparsam, Portakal'ı ve çiçekleri seversem geri geleceğini söyledi.
Yemin ederim çok denedim. Sırf sen sevdin diye bende sevdim onları.
Ama hâlâ tarçınlı keki güzel yapamıyorum. Zaten sende gelmiyo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
70. Gün
Mezarının üstündeki otları bile kıskanır oldum. Çünkü sana benden daha yakınlar.
Bugün annemin zoruyla okula gittim. Fakültedeki herkes bana acıyarak bakıyordu sanki.
Onların bakışlarını es geçerek amfiye girdim. Arka taraflardaki bir sıraya oturdum. Seninle yan yana otururduk hep. Bak şimdi boş kaldı yanım.
Senin için de not tutmamı ister misin? Hani eskiden sen hasta olup da okula gelemediğinde yapardık ya. Yine hasta mı oldun da gelemedin acaba? Yoksa uyuya mı kaldın?
Annem dün bana delirdiğimi söyledi. Hayatın devam ettiğini ve artık normal davranmaya başlamam gerektiğini de eklemeyi unutmadı.
Anne senin kızın yetmiş gün önce öldü diyemedim. Sadece güldüm geçtim.
Ah yine gözlerim dolmaya başladı. Oysa onlara daha önce söylemiştim öyle olur olmadık yerlerde ıslanmamaları gerektiğini.
Ama onlara da kızamıyorum. Islanıyorlar çünkü onlar da seni çok özledi.
Sende özledin mi gözlerimi?
Yoksa çoktan unuttun mu renklerini?
Peki boşver gözlerimi, özledin mi beni ve seni seven kalbimi?
Ve son olarak sevgilim, ben hâlâtarçınlı kek yapmayı beceremedim.
••••
70 gün önce...
Diğerlerinden farklıydı bu sabah. Dünkü kadar neşeyle kalkamamıştım yataktan. Bir şeyler vardı sanki. Kötü bir şeyler.
Yine de vesvese olduğunu düşünüp fazla takmadım kafama. Hızlıca toparlanıp üzerimi değiştirdim. Önce hastaneye gidip Oflaz'ı ziyaret edecektim sonra da üniversiteye geçip notları alacaktım.
Bu aralar derse giremediğimden epey geri kalmıştım. Ama dönem sonuna kadar toparlayacağımdan emindim.
Bir sabah rutini olarak annem aradı. Şehir dışında okuyup yanında olamadığım için durduk yere telaş yapıyordu.
