Masumiyet (Tamamlandı)

53.BÖLÜM~TEKLİF~

Merhaba beni halen bekleyen sevgili okurlarım öncelikle sizden özür dilerim.
Bu kitaba 5 sene önce başladım. O zamanlar hevesle yazıyordum. Sonra hayat bu biliyorsunuz büyük değişiklikler oldu. Şuan evliyim ve hamileyim bunu sizlere oğlumla yazıyorum. Hamileliğim epeyce zor geçiyor dualarınizı beklerim.
İyi olduğum günlerde tekrar yazmak içinde denedim en azından kitabın bir sonu olsun istedim. Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum herşey gönlünce olsun.

Yazarınız.

•Batuhan•

Yaşadığım anlardan birinde sonsuza kadar kalmak isteseydim. Tamda şuan olurdu. Sevdiğim kadını izliyordum dudaklarımdaki sigaradan bir duman aldım gülümsedim. Saçları beyaz yastığın üzerine serilmişti. Beyaz çarşaf üzerini tam kapatmamisti eşsiz bir tablo gibi karşımdaydı. Sabaha kadar onu izleye bilirdim bıkmadan usanmadan.

Gökyüzüne çevirdim bakışlarımı yıldızlar görsel bir şölen gibiydi. Bardağımdaki içkimden bir yudum aldım.
Genzimi yaktı mutluydum çok mutluydum bu duygu o kadar yabancıydı ki herşeyimi kaybetmiştik ben şimdi onunla yeniden doğdum.

Ona tüm acıları unuturmak istesemde bunu yapamazdım. Biliyordum kendimden biliyordum acılarımız geçmiyor sadece onları geçmişte bıraka bilirsek şanslı oluyoruz.

Bulunduğum şehrin eşsiz manzarasına baktım Eyfel kulesi tamda karşımdaydı.
Sonra eşsiz tabloma baktım. O benim en güzel manzaramdı. Birden kaşlarını çatıp suratını buruşturmustu. Kötü bir rüya görüyordu. Ben burdayım artık sevgilim bütün kabusların gecicek. Yanına yaklaşıp onu kollarımın arasına aldım.
Kulağına fısıldadım.

"Buradayım küçüğüm sen korkma." Dedim ve yanağına yeni doğmuş bir bebeği öpercesine küçük bir öpücük bıraktım.

Varlığımı his etti. Kollarını boynuma doladı gözlerimi yumdum ve uzun zamandır düşündüğüm şeyi yarın ona sormaya karar verdim artık onsuz tek bir dakika bile geçirmek istemiyordum.

Bu karanlıkla savaşan küçük bir yıldızın hikayesiydi.

•Erva•

Karanlığın içinde açtım gözlerimi neredeydim. Soğuktu fazla soğuktu iliklerime kadar his edebiliyordum.
Etrafta iğne ucu kadar bir ışık yoktu.
Karanlığa tutsak olmuş bir yerdeydim
Uzandığım yerden kalkmak için yerden destek aldığımda soğuğu ve nem kaplı bir zemin his ettim.

Soğuktan kurumuş dudaklarımı güçlükle araladım. Ve yutkundum boğazımdaki safra tadı ağzıma dolmuştu midem alt üst olmuş durumdaydı"Kimse var mı" Korkunun has halini his ederken dudaklarımdan bu kelime döküldü.
Sesim etrafımda yankılanıp kulaklarıma çarptığında irkildim.

Bir bebek ağlama sesi sardı etrafımı kulaklarımda yankılanıyordu. Yüreğimde acı ile etrafa koşuşturdum.
"Bebeğim neredesin ?" Dudaklarımdan dökülen kelimeler bunlar oldu. Karanlıkta önümü görmeden koşuyordum. Düşüyordum kalkıyordum koşuyordum 'O benim kızım olmalıydı.'

Ses kısılmaya uzaklaşmaya başladı. Göz yaşlarım birer zehir gibi yakıyordu bedenimi acı göğsümdeki acı tarif edilemezdi. Kalbim birinin avuçlarındaydı o da aldırış etmeden sıkıyordu..

Fısıldadım karanlığa."Tüm benliğimi alın bana kızımı geri verin."

Bir çığlık bir yakarış gözlerimi aralamıştım. Herşey bir kabustu Batuhan soran gözlerle bana bakıyordu."İyi misin güzelim." Dudaklarım birbirine yapışmıştı güçlükle araladım. "İyim kabus gördüm." Kollarının arasına aldı beni saçlarıma küçük öpücükler bıraktı.
"Herşey gecicek ben buradayım artık.
Terlemişsin üzerini değiştirelim sana su vereyim." Sesindeki şevkat bir annenin çocuğuna gösterdiği kadar masum ve güzeldi. Onu başımı salayarak onayladım.