Masumiyet (Tamamlandı)

33.BÖLÜM~HAYAL KIRIKLIĞI ~

Multimedya Er&bat

Keyifli okumalar😊

•Erva•

Nefesim kesilmişti. Şu anda kardeşim tam karşımdaydı.
"Aynı sana benziyor." Belime iyice sarıldı. "Ama sen daha güzelsin." Batuhan beni gevşetmeye çalışıyordu. Kardeşimi bir kafenin köşesine sinmiş izliyordum. Buğday teni, alnına düşen dağınık saçları, güzel kahverengi gözleri.. Boyu epey uzamıştı. Göz yaşlarım inci dizeleri gibi süzülüyordu. Boynuna sarılıp kokusunu içime çekmek istiyordum. Ama hiç cesaretim yoktu. "Beni unutmuş mudur?" Diye bir soru yönelttim. Şu anda duygularım karışmıştı.

"Böyle bir abla unutulmaz. Ben olsam unutmazdım." Diye yanıtladı beni.

"Anneme gitmeliyiz."
Zorlukla konuşabilmiştim. Yüreğim sızlıyordu. Benim bi annem vardı. Beni merak ediyor muydu? Değişmiş miydi? Resimlerde pek belli olmuyordu. O güzel yüzü kırışmış mıydı? En önemlisi beni özlemiş miydi ? Batuhan'ın Sıkı sıkıya tuttuğum Ellerini daha çok sıktım. Güce ihtiyacım vardı. Yanımda olduğunu hissetmeye..
Kardeşime son kez bakıp oradan çıktık. Yılların tüm yükü omuzlarımdaydı.

Kısa bir yolculuğun ardından gelmiştik. Ufak yeşilliklerle dolu bahçeye giriş yaptığım da nefesim kesildi. Toprak zemine bastığım da ayaklarımı hissetmiyordum. Avcumda hissettiğim sıcaklıkla ellerimi tutan elleri sıkı sıkı tutum. Batuhan yanımdaydı ve bu bana iyi hissettiriyordu. Az sonra annemle yüzleşecektim. Batuhan'a baktığım da beni cesaretlendiren bir bakış attı. Adımlarımı yavaş yavaş atıyordum, daha doğrusu ilerlemeye korkuyordum. Ama bunu yapmalıydım yapacaktımda. Ahşap kapıyı çaldım. İkinci çalıştan sonra iç gıcırtacı bir sesle kapı açıldı. Kapıyı açan sevilmesini kıskandığım ufak kız çocuğuydu. "Siz kimsiniz?" Diye meraklı gözlerle sorusunu sordu. Onu inceledim. Gözlerini annemden almıştı, iri aynı zamanda çekik olan kahverengi gözlere sahipti. Kumral saçları, güzel ve sevimli yüz hatları vardı.

"Annen evde mi ufaklık? " Benim yerime Batuhan konuşmuştu. Biliyordu ki konuşacak gücüm yoktu. Kız önce gözlerini kısarak bizi inceledi ardından "Anne bir abla ile bir abi geldi kapıda seni soruyorlar." Diye seslendi. Bilmiyordu ki ben onun ablasıydım. Küçük kızın seslenmesinin ardından annem göründü. Hala dinç ve güzel bir kadındı. Hiç değişmemişti. Yüzlerindeki yılların hatıralarını taşıyan izler, onu daha güzel yapmıştı. Gözleri bizi bulduğun da tuhaf bakışlarla bizi süzmüştü.

"Ne için gelmiştiniz?" Dediğinde bakışları dolmuş gözlerime takılı kaldı. Onunda gözleri dolmuştu. Beni tanımışmıydı? Hissetmişti geldiğini belkide. O benim annemdi hissederdi, hissetmeliydi. O da bana dolu dolu gözlerle bakıyordu.
"Sen Erva mısın?" Tanışmıştı işte unutmamıştı. Hıçkırıklarıma hakim olamamıştım. Hissetmişti işte, tanımıştı beni. Boynuna sarılmak istedim ama yapamadım. O kadar zamandan sonra yapamadım cesaret edemedim. Cesaretsizliğim özlemimi yok saydı.  Kendi annemden çekiniyordum. Öz annemden uzaktım.  Ne kadar berbat bir şeydi bu böyle. Batuhan sarıldı bana. Sakinleştirmek için saçlarımı okşuyordu  "Şş sakin ol ben buradayım." Diye fısıldadı kulağıma. Annemin ağladığını, gözlerinden yanaklarına süzülen yaşları gördüm. Küçük kız "Anne neden ağlıyorsun? Bunlar kim? " dedi. O da haklıydı aniden iki kişi geliyordu ve annesini ağlıyo görüyordü.

Hıçkırıklarım durduğun da Batuhan'nın kolarından sıyrıldım.
Annem yaşlı gözlerini elinin tersinle silip. "İçeri geçin lütfen." Dedi. Batuhan'la göz göze geldik. Gözlerini kapatarak adım atmam icin sırtıma elini yerleştirdi. Dediğini yapıp ayakabılarımızı çıkardık. Annem karşımdaydı işte. Onca zaman sonra tam karşımda canlı bir şekilde duruyordu.

Gözlerimiz buluştuğun da dayanamadım ve sarıldım. Oda bana sarılmıştı. Hıçkırıklarımız birbirine karışmıştı. Cümle kurmak istiyordum ama zorlanıyordum. Sormak istiyordum beni neden bırakıp gittiğini. Öğrenmek istiyordum beni onca zaman hiç mi özlememişti. Düşüncelerimi ele geçiren soruları sormak bana iyi gelecekti. "Beni neden bıraktın?" Sitemkâr ve acı dolu içimde tuttuğum söz dökülüyordu dudaklarımdan.