anesthesia | sasusaku

Page 11

Ⅰ

Diğer çocuklar hücrelerine gidince Naruto ve Sasuke kazan dairesinde tek başlarına kalmışlardı. Bileklerindeki zincir yüzünden sobaya bitişik duruyorlardı. İkisi de tişörtlerinin yakasıyla burunlarını örtmüştü ve olası bir zehirlenme ihtimaline karşı burunlarını koruyorlardı.

Yarım saat boyunca hiç konuşmamışlardı bile. Aralarında büyük bir gerginlik vardı. İkisi de konuşmak istiyor ama ilk konuşan kişi olmak istemedikleri için kendilerince inatlaşıyorlardı.

Naruto'nun başı sızlıyordu. Her bir sancı sapladığında içinden Sasuke'ye okkalı küfürler ediyordu. Göz ucuyla ona bakıyor ve ardından tekrar önüne dönüyordu.

Sasuke ise ona bakmıyordu bile. Sadece yaşadığı öfke patlamasının şokundaydı. Ona kürekle vurup sobaya düşmesini sağlayacak kadar öfkelendiğine şaşırıyordu. Sasuke normalde tıpkı dedikleri gibi 'hissiz' bir çocuktu. Fiziksel hissizlik bir yana, duygusal hissizliği de vardı. Gözleri her zaman donuk ve cansız bakardı.
Ta ki bir yere kadar.

Pembe saçlı kız onu ilk gördüğünde çocuğun gözlerininin cansızlığı dikkatini çekmişti. Böyle bir insan olabilir mi diye düşünmüştü. Sanki bir cesedin gözlerine bakıyor hissine kapılmıştı. Üstelik Sasuke neredeyse hiç konuşmuyordu. Gerekli olmadıkça ağzını bıçak açmıyordu. Ama Sakura, onu gördüğünden bu yana çocuğun inanılmaz bir değişime uğradığının farkındaydı ve bu onu çok mutlu ediyordu.

Artık eskisi gibi sürekli cansız bakmıyordu. Gözlerine baktığında bir canlılık belirtisi görebiliyordunuz. Artık gerekli olmadıkça konuşmuyor da değildi, normal bir insan kadar konuşuyor ve kendini ifade edebiliyordu. Kendindeki bu değişimin Sasuke de farkındaydı.

"Amma da sert vurdun," İlk konuşma cesaretini gösteren Naruto oldu, "Beynim patladı."

Sasuke konuşmasına sevinmişti ama zerre kadar belli etmedi, "Hak etmiştin," dedi omuz silkerek, "Damarıma basmaman gerektiğini görmüş oldun."

"Beni sobaya atıyordun dattebayo!" diye bağırdı sarışın çocuk. Kaşları çatıktı ama ciddi bir şekilde öfkeli değildi, "Sıçayım böyle damara!"

"Bunu yapmak istememiştim. En ufak bir darbe de yığılacağını nereden bilebilirdim ki?"

"Buna ufak mı diyorsun sen!? Sana beynimin pekmezi aktı diyorum!"

"Kullanmıyordun zaten, aksın," dediğinde aralarına tekrar bir sessizlik çöktü. Ardından konuşmadan bakışan iki çocuk aynı anda kahkahayı patlatıverdi.

Bir süre sonra gülmeyi kestiklerinde Naruto, "Neden bana en başından beri sinir oluyorsun?" diye sordu.

"Özel bir sebebi yok," diyerek omuz silkti Sasuke, "Sadece oluyorum işte."

"Tuhaf birisin."

"İlk duyuşum değil."

Aradan geçen birkaç saate rağmen hala zehirlenmemişlerdi. Uykuları gelene kadar gereksiz muhabbetlerle zaman öldürdüler.

Ⅱ

Gecenin bir yarısı duydukları seslerle gözlerini araladı çocuklar. Dairenin giriş kısmından takırtılar geliyordu. İçeri biri girmiş olmalıydı.