This Is What I'm Praying For

Skirt

"Engineer baka gusto mo munang ihinto saglit? nakakatakot anlakas ng ulan halos hindi na makita ang daanan, baka mapano pa tayo." nag-aalalang sabi ko kay Rao.

"I'm sorry." he said in a cold tone that shock me.

I blink, "Hindi rin kasi ako makakauwi ka agad malakas ang ulan, wala akong payong, eh papasok pa ang bahay namin." I said carefully.

"Yeah, I'm sorry." he apologize again.

"huh? ano ka ba Engineer, bakit ka ba nagsosorry? ako dapat ang magsorry ng dahil sa akin, na abala ko pa trabaho mo." sabi ko.

"Hindi ka naman abala," makahulugang sabi niya.

Sasagot na sana ako ng biglang tumunog ang cellphone ko. Manang Rain is calling. Why?

"Hello Manang, Apay?" ( hello ate, bakit?) tanong ko.

"Marie nasaan ka?" tanong ni Manang Rain na parang naiiyak.

"Pauwi na ako Manang. Bakit? May problema ba?" nag-aalalang tanong ko.

Humagulgol na sa iyak si Manang Rain kaya mas lalo akong kinabahan.

"Manang Apay? Adda problema? Pauwi na ako manang." sabi ko sa kinakabahang boses.

"Marie... andito kami... sa... Nazareno..." pag-iyak ni manang Rain.

"Anong ginagawa mo dyan manang?  Bakit ka nandiyan?" tanong ko sa nag-aalalang boses.

My heartbeat is so fast and loud, I'm nervous, I don't know why? there seems to be something wrong, it seems like something else happened, it seems like it is a bad news that manang Rain, will say.

"Manang!" I shouted in so much nervous, because she didn't answer and she just kept crying.

"Manang anong problema? Bakit ka nasa hospital? anong ginagawa mo dyan sa Nazareno?" sunod sunod kung tanong mula sa cellphone.

"Marie..." hindi niya matuloy-tuloy ang sasabihin niya dahil humagulgol nanaman siya sa iyak.

"Si... mama..." nung narinig kung sinabi ni manang Rain na tungkol kay mommy mas lalo akong kinabahan.

"Bakit, bakit manang? bakit... si mommy?" naiiyak na sabi ko.

"Tinakbo ko... siya... dito... sa hospital..." humagulgol nanaman si manang.

"Manang, bakit nga?" sabi ko sa nanggigigil at naluluhang boses.

"Marie... nahimatay siya kanina... dito ko... na... pinunta sa Agoo... kasi...dito rin duty ni Teo... kasi hindi...hindi ko alam... ang gagawin ko..." nung narinig ko ang sinabi ni Manang Rain tumulo na ng lubusan ang aking luha.

"Manang ... kamusta si mommy, ngayon...? saglit lang manang... pupunta ako dyan..." umiiyak na sabi ko.

"Engineer, bababa nalang ako dito kailangan kung pumunta... sa Agoo... dito... nalang ako mag-papara ng bus... Salamat Engineer... pasensya na... sa abala..." umiiyak na sabi ko.

Ano ka ba Marie! Umayos ka nga! Nakakahiya kay Engineer. Pero si mommy na yun eh. Si mommy yun, hindi ko kaya. My family is my weakness and strength.

"Marie it's still raining. You said, you don't have umbrella." Engineer said.

"Kailangan kung puntahan si mommy..." umiiyak parin na sabi ko.

"With that look? Crying and your still wearing your uniform, Marie. You think I'll let you ride a bus alone with that look?" Engineer said.

"Don't worry Engineer..., kaya ko sarili ko.... Thank you... for your concern..." I said while sobbing.

"I'll take you at Nazareno, right?" Engineer get closer to me and said it seriously.