I'm Australian?

Hoofdstuk 27

7 jaar later.
POV Shay
8 augustus 2024

Het is nu 7 jaar later. Luke en ik hebben 2 kinderen. De oudste een jongen van 7 jaar hij heet Aiden, Aiden Lucas Hemmings. En de jongste is een meisje van 5 zij heet  Ashlynn, Ashlynn Shay Hemmings. Dr. Fluke is negen. Hij is nog steeds een schat van een hond. Ashton heeft al een meisje en hij wordt vader. Michael heeft ook een meisje en gaat binnenkort trouwen. Calum is single en woont bij mij en Luke in huis wat super gezellig is. 5 seconds of summer bestaat nog. Wanneer ze gaan stoppen weten ze nog niet. Vandaag komen ze weer terug van hun tour. Als goed is komt Luke binnen over 30 seconden. De kinderen moet ik zo op halen van school. Ik ga mijn spullen pakken. Over een kwartier moet ik op school zijn. De telefoon gaat. "Hallo spreek ik met Shay Hemmings?" "Ja dat ben ik." "We hebben een slechte mededeling voor u. Uw man heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. De kans dat hij het overleeft is heel klein." Calum komt binnen. De tranen lopen over mijn wangen. "Doegh." zegt de man. Ik leg de hoor neer. "Shay?" "We gaan nu naar het ziekenhuis." "Wat is er?" "Luke hij hij hij heeft een o-o-ongeluk. Hij ziekenhuis." Ik kan niet meer uit mijn woorden komen. "We bellen Ash wel. Kom we gaan met de auto." Calum gaat achter het stuur ik bel Ashton. "Hey Shay." "Hey Ashy." "Wil jij Ashlynn en Aiden ophalen van school en dan naar het ziekenhuis rijden Luke ligt daar." Ik begin weer te huilen. "Ja Shay zal ik doen." "Doegh Shay tot zo. Stay strong." "Doegh Ashy tot zo." We komen aan bij het ziekenhuis. "Hallo waar Ligt Luke Hemmings." vraag ik. "Jij bent Shay Hemmings. duhuh. Schiet op. Ik wil hem zien." "Kamer 607." Zesde verdieping dus. Ik storm de trappen op naar Luke's kamer. Luke ligt daar levenloos op het bed. "Luke!" "Shay." zegt hij met moeite. "Shay ik heb niet lang meer fe leven." "Nee alsjeblieft Luke laat me niet alleen." "Shay het meeste is al geregeld als ik dood ga neem jij mijn plek over in de band. Calum en jij gaan verder." "Dus ik moet met Calum verder gaan?" "Jah." "Luke nee laat me niet alleen alsjeblieft niet gaan." "Shay luister ik hou heel veel van je. Daar zal ik ook nooit mee stoppen. Weetje nog dat liedje wat we zongen op de begrafenis van Thomas en Lorenzo?" "With you?" "Ja die onthoud die lyrics." "Ik zal altijd bij je zijn je kunt mij niet zien maar ik ben voor altijd jn je hart. Ik blijf voor altijd bij je." "Ik hou van je Lukey. Please don't go." "I remember the day you told me you were leaving. I remember the make-up running down your face. And the dreams you left behind you didn't need them. Like every single wish we had ever made. I wish that I could wake up with amnesia. And forget about the stupid little things." zing ik. Aiden en Ashlynn komen binnen. "Wat is er mam?" "Papa gaat bijna dood." zeg ik. "Neem maar afscheid van hem." "Papa alsjeblieft ga niet weg we houden te veel van je papa alsjeblieft blijf hier." "Sorry jongens dat kan niet papa zijn tijd is gekomen." Ze beginnen te huilen. "Geef papa maar een kus en ga dan maar naar Laura toe." (Laura is Ashrons vriendin.) Ze geven Luke een kus. Calum, Ashton en Michael komen binnen. "Lucas Robert Hemmings. Jij gaat weer in leven komen het maakt me niet uit hoe je doet het maar." zegt Michael. Ik lach wat een sukkel is Michael toch. Ze nemen allemaal afscheid van Luke. "Lukey please doe mij dit niet aan. Blijf bij mij. Ik kan toch nidt zonder je." huil ik. "Shaytje zo is het leven. Het spijt me heel erg. Ik kan er ook niks aan doen. Ik wil ook nog niet weg. Ik wil oud met je worden. Ik wil onze kinderen zien met kleinkinderen. Ik wil samen met jou heel oud worden. Shay onthoud dit ik hou van je en ik zal ook nooit stoppen met dat. Maar soms bepaalt het lot je leven." "Lukey wil je dan nog een laatste keer Amnesia zingen?" "Ja Shay zing jij mee?" "I drove by all the places we used to hang out getting wasted. I thought about our last kiss how it felt the way you tasted. Even tough you're friends tell me you're doing fine. If you're somewhere feeling lonely even though he's right beside you. When he says those words are hurt you do you read the ones i wrote you. Sometimes I start to wonder was it just a lie. If what we had was real how could you be fine. Cos I'm not fine at all. I remember the day you told me you were leaving. I remember the make-up running down your face. And the dreams you left behind you didn't need them. Like every single wish we had ever made. I wish that I could wake up with amnesia. And forget about the stupid little things. Like the way it felt to fall asleep next to you. And the memories I never can escape. Cos I'm not fine at all."...... "No I'm really not fine at all. Tell me this is just a dream. Cos I'm not fine at all." Dat was het laatste wat ik van Luke hoorde. "Doegh Lukey ik hou van jou. Ik zal ook nooit stoppen. Ik zal je missen. Tot ooit. Ik wou dat je weer terug kon komen. Of dat ik jou op kon halen. Maar dat kan niet. Doegh Lukey." Pieeeeeeeep. Nu is Lukey weg. Ik stort neer op de grond. Ik begin te huilen. "Waarom jij Luke?" Ik voel iemand mij knuffelen. "Waarom Lukey?" "Alsjeblieft. Kom terug." "Ik smeek het je de kinderen en ik kunnen niet zonder je Luke?" "Shay kom we gaan." zegf Calum. "Nee!" schreeuw ik. "Ga jij maar. Ik wacht tot Luke weer terug komt." "Hij komt niet terug." "Shay kom gewoon." "Nee ik blijf!" "Luke als je dit hoort kom terug alsjeblieft." smeek ik. "Shaay...." hoor ik iemand. "Wie was dat?" "Ik ben het." "Leuk grapje Cal."

A/N
Nog een hoofdstukje. Ja ik verveel me. Ik moet nog een uur wachten.... Dus ja waarom dan niet gaan schrijven. Soory voor diegenen die nu boos op mij zijn Luke is nu dood. 2 min stilte aub. Ja ik moest bijna huilen tijdens het schrijven. Het is vreselijk. Het spijt me.