The Sunflower Field || Fred Weasley ||

c h a p t e r s i x

Fred siedział przy kuchennym blacie i jadł śniadanie, które sam sobie przygotował. A było to jajko, które miało wyjść na miękko, a ostatecznie wyszło na twardo, chleb posmarowany nierówno masłem i herbata, która pierwszy raz wyszła mu idealnie.

Nagle przez otworzone okno w pokoju wleciała sowa i wylądowała tuż przed chłopakiem. Był to Winky, a w dziobie trzymał dużą, jasną i ładnie ozdobioną kopertę.

Fred bardzo ucieszył się na widok ptaka. Uśmiechnął się do zwierzęcia i wyjął mu z dzioba kartkę. Podał Winky'emu kawałek pieczywa, które zostało mu ze śniadania i rzucił się na kanapę w salonie. Rozdarł papier i szybko wyciągnął list, który znalazł w środku.

Cześć, Freddie!
Długo myślałam nad tym, jak moglibyśmy łatwiej i szybciej porozumiewać się ze sobą i wreszcie wpadłam na pomysł. W kopercie prócz listu wysyłam ci także kartkę. Nie byle jaką kartkę. Dzięki niej będziemy mogli pisać ze sobą cały czas i lepiej się poznać! Pewnie się zastanawiasz jak to możliwe, więc już ci tłumaczę: posiadam dokładnie taką samą kartkę, jak ta, którą ci wysłałam. Jeśli napiszesz coś na swojej to automatycznie wiadomość pojawi się na mojej kartce i odwrotnie, rozumiesz? Nie będziemy już musieli czekać na listy od siebie.

:)
PS. Pozwoliłam sobie wysłać ten list przez moją sowę, bo twoja była bardzo osłabiona, dlatego też zostanie u mnie przez krótki czas.

Po przeczytaniu listu, Fred szybko sięgnął po kopertę i wyciągnął z niej kartkę, o której wspominała dziewczyna. Była to najzwyklejsza biała kartka z lekko podartym rogiem.

Rudzielec nie byłby sobą gdyby od razu nie przetestował czy kartka działa. Pobiegł do swojego pokoju po pióro i wrócił do salonu. Wziął kartkę i niedbałym pismem nabazgrał:

Cześć?

Chwilę wpatrywał się w papier, ale gdy po minucie żadna wiadomość nie pojawiła się na kartce, zrezygnowany wstał z kanapy i podszedł do Winky'ego, który właśnie próbował wyjadać ciasteczka z pojemnika stojącego na blacie. Odciągnął ptaka od ciasteczek i postawił na parapecie.

— Chyba możesz wracać już do domu, Winky — mruknął i poklepał ptaka po głowie. Winky zatrzepotał skrzydłami i jakby rozumiejąc słowa chłopaka, wyleciał przez kuchenne okno, a chwilę później zniknął z pola widzenia.

Fred oparł się o komodę i ponownie spojrzał na kartkę, na której napisał ,,cześć". Ku jego zdziwieniu pod napisaną przez niego wiadomością pojawiła się odpowiedź:

  Hej!

Chłopak przez chwile wpatrywał się w papier z niedowierzaniem, że faktycznie dziewczyna odpisała mu. Później wziął znów pióro w rękę i napisał:

Fred: ,,Kartka działa jak należy?"

Ona: ,,Najwidoczniej tak. Teraz możemy rozmawiać właściwie cały czas."

Fred: ,,Dobra odbiegając od tematu. Nadal nie wiem jak masz na imię, a to chyba dosyć ważna informacja"

Ona: ,,Ważna? Nie sądzę. Po co komuś znać moje imię, można przecież pisać i bez tego :)"

Fred: ,,To nie fair,  ja napisałem ci jak się nazywam. Znaczy...rozumiem jeśli chcesz zostać incognito."

Ona: „Incognito? Sam to słowo wymyśliłeś, bo brzmi niecodziennie?"

Fred: ,,Nie, nie, nie wymyśliłem go sam. Chodziło mi o to, że nie chcesz ujawnić tożsamości"

Ona: ,,NARAZIE nie chcę."

Fred: ,,Dlaczego nie? Nie ufasz mi?"

Ona: ,,Moje imię poznasz w swoim czasie. Teraz wolę lepiej cię poznać, w porządku?"

Fred: ,,Tak?"

W tym momencie rozmowa dobiegła końca, bo dziewczyna nie odpisała nic więcej. Z kartki powoli zniknęła ich rozmowa, a papier na którym pisali stał się znów biały i czysty. Nie został żaden ślad po ich konwersacji.

Fred wyszedł z kuchni i skierował się do swojego pokoju. Otworzył starą komodę znajdującą się przy jego łóżku i wsunął do jej środka kartkę. Upewnił się, że papier jest bezpieczny i że George czy inny z domowników nie zabierze go przypadkiem. Następnie usiadł na skraju łóżka i wyjrzał przez okno; promienie słońca oświetlały ogród, a chmury szybko sunęły po błękitnym niebie.

Gdy chłopak siedział tak i gapił się bezmyślnie w okno usłyszał jak do sypialni ktoś wchodzi.

— Witam! Dzień jest piękny, nie sądzisz? — rozległ się śpiewający głos George'a, który właśnie wrócił z podwórka.

— A co ty taki dzisiaj szczęśliwy? Słońce ci chyba nie służy, braciszku. — parsknął Fred.

George wymierzył bliźniakowi kuksańca w ramię i położył się na swoje łóżko.

— Napisał do mnie Lee — powiedział, by przerwać niezręczną ciszę, panującą w pomieszczeniu.

Lee był najlepszym przyjacielem naszej rudej dwójki. Spędzał z nimi większość wolnego czasu, gdy byli w szkole. W wakacje ich kontakt urywał się i porozumiewali się tylko listownie, ale i to robili rzadko. Razem stanowili Trójcę Świętą, która w Hogwarcie była bardzo szanowana. Możliwe, że to przez ich znakomite poczucie humoru lub przez urok, który posiadali nie mały.

— Do CIEBIE napisał? Dlaczego napisał do CIEBIE, a do mnie nie? — spytał po chwili, Fred wyraźnie poruszony zaistniałą sytuacją.

— Znaczy...możliwe, że list, który wysłał był do nas obu, ale odebrałem go ja, więc możemy założyć, że...

— Dawaj mi ten list. I nie dyskutuj ze mną, bo jestem od ciebie starszy — przerwał mu surowo brat. (Argument, że jest starszy, a co za tym idzie mądrzejszy, był używany przez Freda conajmniej parę razy dziennie. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że różnica w ich wieku była zaledwie o trzynaście minut, ale Fred chyba tego nie rozumiał)

George wyciągnął z kieszeni pogiętą kopertę i obrażony podał ją bratu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dzień dobry!
z góry przepraszam, że nie było rozdziałów, ale nie miałam ani weny ani czasu na pisanie ;(

mam do was pytanie: czy sposób w jaki zapisuje dialogi Freda i dziewczyny na kartce jest w miarę zrozumiały?

(,,Ona" to będzie narazie ta dziewczyna, bo nie znamy jej imienia)