Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm kendi odama ait olmayan bembeyaz bir tavandı. Nerede olduğumu anlamam beş, neler olduğunu hatırlamamsa yedi saniye sürdü.
"TODOROKİ!!"
Bağırışımla odaya beyaz önlüklü bir kaç kişi girerken görüşüm ancak düzelmeye başlamıştı.
"Bakugo sonunda uyandın. Nasıl hissediyorsun?"
"KES SESİNİ!"
Doktor olduğunu tahmin ettiğim adam ne olduğunu anlamazken sinirle devam etmiştim. Kontrol edemediğim bir sinirim olması benim değil genlerimin suçuydu.
"Todoroki? Nerede?"
Korkuyordum. Daha önce hayatımda hiç korkmadığım kadar korkuyordum hem de. Onun kalbinin durması fikri bile beni delirtmeye yetiyordu işte. Kanıta ihtiyaç yoktu. Gözlerimi dolduruyor, beni kendimden geçiriyordu. Doktor halimi görmüş olacak ki cevaplamaya karar vermişti sorumu. Ya da acımıştı, bilmiyorum.
"Endeavor'un oğlundan bahsediyorsun sanırım. Bir kaç kemiği kırılmış..kaburgalarında da biraz hasar var. İki tane ameliyata soktuk. Şuan stabil duruyor, bir kaç güne uyanacağını tahmin-"
Ne zaman kalktım bilmiyorum. Ne ara söktüm kolumdaki serumu, ne ara arkasında yattığın camın önünde buldum kendimi bilmiyorum. Peşimden ne kadar hemşire geldi ona dair de bir fikrim yok. Koridorda dikilen arkadaşlarımızın tepkisi umrumda olmadı. O kalın cama inerken yumruğum konuştum bilinçsizce.
''TODOROKİ! Ölemezsin.. duydun mu beni? Uyan!"
Kolumun altına giren Kirishima beni çekiştirirken karanlığa tekrar teslim olmuş, uyanmanı dilemekten başka hiç bir şey yapamamıştım. Her ne kadar insanların gözünde kahraman olsam dahi, saklayamazdım. Kahramanlar da acı çekerdi ve ben daha önce hiç bu kadar nefes alamadığımı hissetmemiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Daisy
FanfictionBenimle olsaydın, gözlerin bu kadar hüzünlü bakmazdı belki de. Ve benimle olsaydın, saçlarını papatyalarla da süslerdim ben. Benim olabilseydin Todoroki Shouto, yemin ederim ki seni gölgene kadar öperdim.
