Wolf And Fox |Sterek

9. Bölüm

Derek, masanın üstündeki kitaba uzandı ve Stiles'ın yanına oturdu. Kitapta kaldığı sayfayı açtı ve incelemeye başladı.

Derek: Sen de şu sayfaya bak. Kontrolü anlatan sayfayı bulalım.

Derek çoktan okumaya başlamıştı bile. Stiles ise Derek'e bakıyordu.

Stiles: Derek.

Derek, kafasını kitaptan kaldırmadı.

Derek: Efendim?

Stiles: Şey...ben okumayı bilmiyorum.

Derek, önünde tuttuğu kitabı tek hamlede kapattı. Yedi yaşına kadar okuma ve yazmayı biraz da olsa öğrenmiş olmalıydı ama on yıl boyunca hiçbir şey okumayıp yazmadığından tamamıyla unutmuştu. Kitaptaki harfler ona tuhaf semboller gibi geliyordu.

Derek: Önce bunu öğrenmekten başlayalım mı?

Stiles, kafasını salladı. Derek ise bir kağıt ve kalem bulmaya gitti. Daha önce hiç birine bu tür şeyler öğretmemişti ama sonuçta her şeyin bir ilki vardı değil mi? Ayrıca ona bir söz vermişti ve sözünü her ne olursa olsun tutmalıydı.

Biraz sonra elinde bir defter ve kalemle tekrar salona geldi. Bu kez daha yakına oturdu ve masayı önüne çekti.

Derek: İlk önce "a" harfinden başlayalım.

Stiles, kafasını salladı. Derek'i fazla uğraştırmamak için çok dikkatli şekilde dinliyordu. Zaten yaşı ve zekası gereği oldukça hızlı öğreniyordu.

Derek, çizilişini de gösterdikten sonra kalemi Stiles'a verdi. Stiles, kalemi alıp Derek'in tuttuğu gibi tutmaya çalıştı.

Derek: Şu şekilde.

Stiles'ın elini tutup kalemi düzeltti. Stiles, kalemi deftere götürüp "a" harfini çizdi. Estetik açısından çok güzel değildi ama ne olduğu  okunuyordu.

Birkaç saat boyunca sadece alfabeyi çalıştılar. Tam sekiz harften sonra Derek de onun kafasını daha fazla karıştırmak istemedi ve bugünlük yeterli olduğunu söyledi. Defteri masaya bıraktı.

Derek: Benim yatağımda yatabilirsin. Ben burada kalırım. 

Stiles: H-hayır seni rahatsız etmek istemiyorum. Hem daha önce de bu kanepede uyudum. Yine yatabilirim.

Derek: İnsan olarak ilk uykunu güzel çek ki beni haksız çıkarma değil mi?

Stiles, gülümsedi. İlk kez gülümsüyordu ve ağzı tuhaf hissetmişti. Yine de güzel hissettirmişti. Bunu düşününce gülümsemesi biraz daha büyüdü ve kendi kendine sesli şekilde gülmeye başladı. Derek, ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

Derek: İyi misin?

Stiles artık kahkaha atıyor gibiydi. Sanki gülmek bir bataklıktı ve onu içine çekiyordu.

Stiles: Değişik hissettiriyor.

Derek: Ne değişik hissettiriyor?

Stiles: Gülmek.

Derek de karşılık olarak gülümsedi. Bu denli küçük bir şeyden bile mutlu olan birini ilk kez görüyordu.

Kendine bir battaniye ve yastık almak için üst kata çıktı. Basamakları çıkarken hala yüzündeki gülümsemenin kaybolmadığını fark etti. Derek fazla gülen biri değildi ki bu da aynı Stiles'ın hissettiği gibi değişik hissettirmişti. Bazen gülümsemek bile daha büyük bir gülümsemeye neden olabilir.

Bir yastık ve bir battaniyeyle tekrar aşağı indi.

Derek: Odanın yerini biliyorsun.

Stiles, kafasını salladı ve ayağa kalktı. Henüz birkaç adım atmıştı ki arkasını döndü.