A Way To Your Heart (Street Series #5)

Chapter 17

Chapter 17: Won

"Congratulations, Parrish Montenegro. You're selected to compete for the upcoming palarong pambansa this summer representing your school for the first time," masayang balita ng isang opisyal sa event na ito.

"Wow. You really did well, anak. I'm so proud," mom said.

I can't control my tears but I chose not let it fall. Iba ang saya kapag nangyari ang mga goals mo and I can't believe I'm near to it.

"Can't wait to watch you, son..." si Dad naman.

The ceremony continue. They give me a plaque and a huge trophy so I raised it like a flag because this is more than a victory to me.

Dinumog na ako ng mga ka-schoolmates ko. Si Mommy naman ay pumayag nang magpakuha ng litrato with my dad guarding her.

Sa gitna ng pagsabay sa tawanan ay nakita ko si Brandean na naglalakad papunta sa akin na siya namang paglapit din ni Irish sa akin kaya siya muna ang kinausap ko.

"Congrats," bati niya.

I smiled. "Thank you,"

"At siyaka pasensya na rin sa ginawa ng Kuya ko. Ang totoo kasi, ako ang nagsabi sa kanila na gusto mo ako kaya agad silang pumunta pero hindi ko naman alam na gusto mo lang ako at hindi liligawan kaya sorry..." paliwanag niya na sa gitna pa talaga ng pagdiriwang pero marahil ngayon lang siya nakahanap ng tiyempo.

Ilang linggo na ang lumipas nang mangyari ang kumosyon na iyon. Napapansin ko rin na gusto niya nga akong lapitan pero kapag tinitignan ko na siyang naglalakad palapit ay lumilihis siya.

Sinakop namin ang buong field. May kaniya kaniya ng usapan ang lahat pagkatapos nang hiyawan naming lahat. Ang mga kaibigan ko ay hawak na ang plaque at nakasuot na kay Felix ang medalya ko while they're all taking pictures. I smirked while watching them.

"Okay lang. No worries," sagot ko.

Doon nagsimula si Brandean na maging malamig ang tingin sa akin at maging seryoso. Speaking of the lion...

Muli kong nilingon kung saan ko siya nakitang naglalakad kanina pero wala na siya roon. Hinanap ko siya pero hindi ko na nakita pa.

Nauna na pala siya sa sasakyan matapos ang ilang oras na pagtagal sa sports complex ay napagdesisyonan ng lahat na umuwi na.

"Oh, Brandean? Hindi ka nakisalamuha sa mga kaibigan mo?" tanong ni Daddy sa kaniya nang nakita namin siya sa loob ng SUV.

Napatingin siya sa akin with again, nothing but seriousness.

"Ah. Medyo nahilo lang po ako, Tito." he answered.

"Huh? Eh nahihilo ka pa rin ba hanggang ngayon?" mom asked worriedly. Hinaplos pa ni Mommy ang kaniyang noo at leeg para tignan kung may lagnat siya.

Kinakabit ko na ang aking seatbelt while watching them at the same time. Brandean, meanwhile, is still looking at me waiting for my reaction. Don't worry, hindi ako magrereact dahil ganiyan talaga si Mommy kahit sa mga orphans.

Sa biyahe pauwi ay pasimple akong sumusulyap sa kaniya. I was expecting he would talk to me, asking me, and saying such a things but he's silent. Kanina noong binati niya ako at nginitian, akala ko ayos na kami. Pero ngayon, nakumpirma kong hindi pa ata.

Kung anuman ang problema, sa kaniya na iyon! Basta wala akong ginawang masama para hindi niya na naman ako pansinin! Pero masama siguro ang pakiramdam niya kaya tahimik siya ngayon? Posible.

And why the hell I was worrying? Ano ngayon kung hindi niya ako kausapin? Hindi daldalin? Edi mas maganda di'ba so why the hell I'm thinking about that!