A Way To Your Heart (Street Series #5)

Chapter 20

Chapter 20: Miss

"Bakit ikaw lang mag-isa?" pandagdag na tanong niya dahil nanatili akong tahimik habang hinahalera ang mga bangko.

I'm still trying to figure out the thought that he's here when I need someone to help me. Is that possible? Is this heaven made? This kind of situation, is it?

"Ikaw lang ba ang mag-isang gumawa ng gulo? O gumawa ka ba talaga ng gulo?" he added.

Doon na ako nakaahon mula sa malalim na pag-iisip. Kumunot ang noo ko at umiling.

"Hindi ah. Why jumping into conclusions that easily? Pagagalitan mo ako nang hindi mo alam ang nangyari,"

"Kaya nga nagtatanong ako, Parrish. I'm not mad, I'm just asking..." he said softly.

"But you sounds so mad, Brandean..." I shrugged.

Natapos na ako sa paghalera ng mga upuan. Napatingin ako sa maliit na stage at bahagyang namangha sa design noon.

"Kung ganoon, sorry na." he sighed.

Lumapit siya sa tabi ko at tinignan ang tinititigan ko na rin.

"You like it? Ako nagdesign niyan," saad n'ya.

Maganda nga. Sakto lang ang laki ng mga letra at tamang combination ng mga kulay. Bagay sa tema ng meeting.

"No. Ang panget," pagtaliwas ko sa totoong reaksyon.

"Weh? Tinitigan mo nga eh," wika niya at sumunod sa akin palabas, patungo ulit sa storage room.

Iilang bangko nalang ang dadalhin namin pagkatapos ay tapos na kami. Kung mag-isa lang siguro ako, baka isang oras bago ako matapos pero nandito naman si Brandean kaya inabot lang ng kalahating oras.

"Tinitigan ko, yes. But that doesn't mean it's beautiful," patuloy ko.

"Okay. But your first reaction earlier says it all kaya sabihin mo man na hindi  maganda, hindi naman totoo 'yon..." bulong bulong pa niya. Oh god, Brandean! Big deal ba 'yon? O siya, maganda na! Sige na!

Napaubo nga lang ako bigla nang bumagsak ang isang maalikabok na kahon pagkahila ko sa isang pang huling bangko. Pumasok pa ata ang alikabok sa ilong ko kaya patuloy ang pag ubo ko.

Mabilis naman na lumapit si Brandean at hinagod ang likod ko.

"Hey..." he called.

Hinarap niya ako sa kaniya. Hindi maipinta ang mukha ko dahil hindi ko malaman kung matutuloy ba ang pag-atsing ko o hindi and that's the most frustrating ever.

Natawa si Brandean sa reaksyon ng mukha ko. Hinugot niya ang isang bimpo sa bulsa niya para punasan ang ilong ko na madumi na ata dahil kanina pa ako panay ang punas nang hindi naiisip na madumi ang kamay!

Napatitig ako sa seryosong mata niya na nakatingin sa ilong ko. He's focus on what he doing and I can't help but to admire his features when he's serious.

Saktong pag-atsing ko ay tinakpan niya na agad ang ilong at bibig ko. Nagngingiti. Tuwang tuwa pa ata na ganito ako ngayon.

Kinuha ko ang bimpo niya para ako na ang mag-asikaso sa sarili 'cause he's  enjoying this too much while I'm frustrated cuz I hate dust! My nose suddenly became itchy.

"Sorry for laughing. Ang cute mo kasi eh," he blabbered.

"Stop it," pigil ko rito pero malapit na ring matawa.

"Oo nga. Ako na bahala rito, hawakan mo nalang ang bag natin at hintayin mo ako sa labas," presinta n'ya.

Magandang ideya nga iyon. Binigay niya na sa akin ang bag niya na sobrang bigat!