🔥_°°වෛරයේ ගිණිදැල්°°_🔥

'|'~•තිස්වන ගිණිදැල්ල•~'|'🔥

•"පුතාල ටිකක් මෙහෙට එන්න"

දේව් ගෙ මිතුරන් හා ඔවුන්ගෙ දෙමාපියන් වාශ් ,අනුලා සමග ඔහේ බලාගෙන සිටි විට වෛද්‍යවරයා ඇවිත් කතාකලා

•"මං හිතනව ඔයගොල්ලො මං කියන දේ තේරුම් ගනී කියල.....මෙකයි මං කලින් කිව්වත් වගේ ඒ දරුවගෙ මොලේට ලොකු හානියක් වෙලා තියෙනව....අපි හිතුවට වඩා ඒක දරුණුයි......තමංගෙ කියල කිසිම දෙයක් ඒ දරුවට මතක නෑ....ඒ වගේම ඒ දරුව ලොකු කම්පනයක ඉන්නෙ....ඔයාල දැක්කනෙ ඒ දරුවගෙ මල්ලිව හොදට දැක්ක ගමං කලන්ත උනු හැටි......එකපාරට ඒ දරුවට ඔක්කොම මොලේට දරාගන්න අමාරුයි......ඉතින් හොදම දේ තමයි ඒ දරුව කම්පන තත්වයෙන් මිදෙනකං ඔයාල දුව ඉස්සරහට නොයා ඉන්න එක"

විශ්වාස කරන්න බෑ ඔවුන්ට....ඇය සුව අතට හැරිලත් ඇය ඔවුන්ව අමතක කරල කියන එක.....මෙතරම් දවසකට පසුත් ඇය නැගිටල ඒත් ඇයව වැලදගන්නවත් නොහැකිලු ඔවුන්ට අඩුම තරමෙ ඇය ඉස්සරහටවත් යන්න නොහැකිලු.....කෙසේද ඔවුන් ඉවසන්නෙ ඉතින්.....වචනයක්වත් නොකිය ඉන්න ඔවුන් දිහා වෛද්‍යවරයා පවා බැලුවෙ දුකින්.....ඔහුට තේරුම් ගත හැකියි ඔවුන්ව.....මෙතරම් දිනක් ඔවුන් ඉවසූ අයුරු ඇස් දෙකෙන්ම දුටුවනෙ ඔහු.....නමුත් ඔහුට පවා කරන්න දෙයක් නෑ.....තමංගෙ රෝගියගෙ ජීවිතේ අනතුරට දැමිමට ඔහුට නොහැකියිනෙ....

•"මට තේරෙනව ඔයාලව.....ඒත් ඒ දරුවව ටිකක් රී කවර් වෙනකං.....ඈතින් ඉන්න පුලුවංද "

•"හ....රි.....ඩොක්ටර්....අ..අ..පි...ඈ...ති..න්..ඉ...න්න...ං "

වෛද්‍යවරයා ගියපසු ඔවුන් කිසි කතාවක් නැතුවම ඉදියා......අභී හෙමින් ඇවිදන් ගියෙ ඔවුන්ගෙ පියා අසලට.....

•"ඇයි තාත්තෙ අපිටම මෙහෙම වෙන්නෙ....අපි එච්චරටම අවාසනාවන්ත ද"

•"අභී ඇයි එහෙම කියන්නෙ....මම නං හිතන්නෙ මේ ලෝකෙ වාසනාවන්තම මිනිස්සු අතර ඔයාලත් ඉන්නව....එකම ලේ නැති උනත් කවදාවත්ම කැඩෙන්නැති ලොකු පවුලක් ඔයාලට තියෙනව......මං හිතන්නෑ එහෙම පවුලක් ලේසියෙන් කෙනෙක්ට හම්බවෙයි කියල...."

•"හ්ම්....ඒ උනාට චූටිට....."

අභීට කතාකරගන්න බෑ.....ඔහු ඒතරම්ම වැටිල.....මේ දවස්ටිකෙ ඔහු ඉවසුව අනන්තෙටම.....ඔව් ඔහු බොහෝ ඉවසුව නමුත් ඔහුට තවත් නම් බෑ....හරි අපහසුයි ඔහුට