Goud

Hoofdstuk 6.

Sofie had een heerlijke maaltijd voorgeschoteld gekregen en inmiddels was er een jongen met gitaar het podium op geklommen en speelde een nummer. Eén voor één keek ze de andere tafels langs. Ze herkende dus letterlijk niemand.

'Zijn dit allemaal sporters?' vroeg ze nieuwsgierig aan Perr.

'Nee er zijn ook medewerkers van het bouwbedrijf, de sportstichting en grote investeerders.'

Eigenlijk kon iedereen die maar een beetje geld bezat hier dus zitten, bedacht Sofie zich.

Perr pakte haar hand boven de tafel vast en streelde verveeld met zijn hand over haar handpalm.

'Je weet dat we al halverwege de avond zijn en je nog geen enkele keer die sponsordeal ter sprake hebt gebracht' fluisterde hij haar kant op.

Ze wist het. Maar het voelde verkeerd om op deze avond die deal binnen te halen omdat het vanavond ging om de sportvoorzieningen. Zodat zo veel mogelijk kinderen in Nederland konden sporten. Maar aangezien ze alleen deze avond had moest ze het een keer ter sprake brengen en stoppen het iedere keer uit te stellen.

'We zijn een Nederlands bedrijf' vertelde Sofie. 'Dat betekent dat we dichter bij je staan. Geen ingewikkelde gesprekken via Amerika maar direct korte lijntjes. Als er iets is kun je ons snel bereiken en zoeken we naar een oplossing.'

Perr knikte begripvol om te laten weten dat hij luisterde en bracht zijn glas water naar zijn mond.

'Dit heeft ook voordelen voor jouw. Reclame campagnes worden in Nederland geschoten dus het kost je veel minder tijd, je kunt betrokken worden bij de ontwikkeling van onze sportartikelen en ze in het ontwikkelproces al testen. Hiermee kun je verantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van je eigen producten.'

'Klinkt allemaal goed' vond Perr.

'En daarbij heb ik het nog niet eens gehad over de nieuwste ontwikkelingen van onze voetbalschoenen. We zijn dus bezig...-'

Sofie viel stil en keek naar het koppel wat de zaal binnen liep. De vrouw had een klassieke lange zwarte jurk aan en de man een zwart maatpak. Zijn arm lag losjes over haar schouder waarna hij een kus op haar wang drukte. Het was niet de vrouw die haar aandacht trok maar de man.

Sofie sloot haar ogen in de hoop dat wanneer ze ze na drie seconden weer opende het niet de man was die ze zich verbeelde dat het was. Bruce.

Echter maakte dat geen enkel verschil. De man die zojuist de zaal binnen was gelopen was inderdaad Bruce. Wat deed hij hier in vredesnaam. Hij moest toch werken? En wie was die vrouw naast hem? Maar de belangrijkste vraag was misschien nog wel, waarom leek het alsof zij een stel waren?

Met open mond gaapte ze de twee aan niet in staat om nog maar een woord uit haar mond te krijgen.

'Sofie alles goed?' vroeg Perr bezorgd naast haar en legde zijn hand op haar schouder.

Sofie schudde haar hoofd en wenkte naar de ingang van de zaal. Perr volgde haar blik waarop zijn ogen zich vernauwden. 'Is dat? Is dat de pinpas vergeter?' vroeg hij haar.

'Ik geloof het wel?' antwoordde Sofie schor. Niet erop ingaande dat Bruce zijn pinpas niet expres was vergeten. Ze was compleet van slag door wat er voor haar ogen afspeelde.

Steunend trok Perr haar lichaam tegen zich aan zodat hij haar kon omhelsen.

'Zal ik naar hem toe gaan?' vroeg Sofie zich hardop af.

'Lijkt me geen slim plan' vond Perr.

'Maar ik moet het weten' antwoordde ze zachtjes. 'Ik moet weten wie die vrouw is.'