Goud

Hoofdstuk 7.

Het was maandag en daarmee Sofie haar eerste echte werkdag bij Maes sport. Een uur geleden was ze aangekomen op het kantoor. Ze had haar tas naast haar bureau neergezet waarna Julian haar een rondleiding had gegeven door het hele gebouw heen. Eigenlijk kende ze ieder plekje van dit gebouw maar ze wilde niet onbeleefd zijn om het af te wijzen. Daarbij zou ze de aankomende weken Julian zijn assistent zijn. In ieder geval totdat ze Perr had overgehaald om een sponsorcontract aan te gaan met Maes Sport.

Als haar dat al lukte. Nadat ze Bruce had gespot op dat benefietgala had ze het er niet meer met Perr over gehad. Ze twijfelde of die paar zinnen die ze er over had gesproken genoeg waren om hem over te halen om voor Maes te kiezen. Al kon het haar op dit moment ook niet meer zo heel veel schelen. Julian was een hele aardige man waarmee je kon lachen. Hij was halverwege de veertig en had twee jonge kinderen. Zijn vrouw werkte in het onderwijs. Julian behandelde haar niet als een assistent en had haar al diverse taken gegeven die ver boven de functie van management assistent waren. Ze had het veel erger kunnen treffen dan met een leidinggevende als Julian.

Hierdoor twijfelde ze ook of ze haar excuses aan haar vader moest aanbieden voor haar gedrag over deze functie maar tot op heden had ze nog geen mogelijkheid gehad om hem op te zoeken op de bovenste verdieping van de wolkenkrabber.

'Er is iets voor je bezorgd' grinnikte Julian toen hij rond de middagpauze met een klein doosje binnen kwam. 'Moet je na gaan ik werk hier al bijna tien jaar en er is nog nooit iets voor mij bezorgd.' Zijn lach bulderde door de afdeling heen waardoor verschillende andere werknemers ook zachtjes begonnen te grinniken.

Nieuwsgierig keek Sofie naar het doosje wat Julian op haar bureau zetten. Het was wit en klein.

'Nou ga je het nog open maken? Ik ben wel benieuwd wat er in zit.' Julian bleef naast haar bureau staan in afwachting tot ze het doosje open zou maken.

Sofie schoof het doosje dichter bij en maakte het plakbandje van de rand los. Toen ze de doos openklapte werd een klein aardbeientaartje zichtbaar. Aan de binnenkant van de doos was met zwarte viltstift een tekst geschreven.

Succes met je eerste werkdag engel

Ze kende maar één persoon die haar zo noemde en dat was Perr. Als ze vrijdag niet met hem naar dat benefietgala was geweest had ze nu gedacht dat het een sneer was naar de functie van managementassistent die ze nog had zolang hij dat contract niet sloot, maar na vrijdag wist ze dat hij niet zo was. Perr was oprecht en meelevend. Hij wilde er alleen maar voor zorgen dat ze een goede eerste werkdag had en dat waardeerde ze enorm.

Naast haar hoorde ze Julian fluiten. 'Toe maar meid. Als die vriend van jou hier een gewoonte van maakt dan ben je binnen de kortste keren de meest gewilde collega.'

Sofie grinnikte zachtjes. 'Het is mijn vriend niet' antwoorde ze terwijl een punt van de taart op een a4-tje legde en deze naar Julian toeschoof.

'Je vader zei dat je een relatie had.' Julian pakte de taartpunt aan en ging in een kast op zoek naar vorkjes.

'Dat is kort geleden uit gegaan. Dit is gewoon van een vriend.' Ze wist niet wanneer ze Perr als een vriend was gaan beschouwen aangezien ze amper een week geleden nog naar hem had geschreeuwd dat hij dat absoluut niet was. Waarschijnlijk ergens tussen haar tweede en haar derde MacFlurry aardbei. Toen hij haar met grappige verhalen uit zijn jeugd op haar gemak wilde stellen en de rauwe randjes van de avond eraf haalde.

'Nou duidelijk een vriend die nu zijn kans grijpt nu je weer single bent. Geloof me geen enkele jongen stuurt een aardbeien taart zonder bedoelingen. En ik kan het weten want ik ben er zelf ook één geweest.'

Sofie schudde lachend haar hoofd. 'We zullen zien Julian.'

Rond drie uur kwam haar vader voor het eerst langs op haar afdeling. Hij woelde door haar haren en keek glimlachend toe hoe ze een rapport in elkaar flanste over de mogelijke nieuwe reclame strategieën.