Goud

Hoofdstuk 2.

'En toen kwam ik dus Leonardo Di Caprio tegen in de lift van mijn vaders bedrijf. Je zou het je bijna niet kunnen inbeelden maar hij stond daar toch echt. Met zijn blonde haren en een maatpak van Gucci. Op dat moment realiseerde ik me dat ik mijn kans niet kon laten liggen en dus heb ik hem vol op zijn bek gepakt.' Sofie keek naar de reactie van Bruce maar die gaf enkel een instemmend hummend geluidje.

Ze had al zo'n vermoeden dat hij niet naar haar verhaal luisterde over de onderhandeling met haar vader maar nu hij niet reageerde op dit onzin verhaal was dat vermoeden bevestigd. Klootzak.

'Je luistert niet' beschuldigde Sofie haar vriend die duidelijk meer geïnteresseerd was in zijn telefoon dan in haar.

Schuldig legde Bruce zijn telefoon neer. 'Sorry Fie' zei hij zachtjes en pakte haar hand.

Sofie rolde haar ogen. 'Ik mag hopen dat het belangrijk was.'

'Werk' verzuchtte Bruce terwijl hij haar vingers streelde om haar gerust te stellen.

Inwendig wilde Sofie hem wel een trap onder de tafel geven maar ze hield zich in. Bij Bruce was het altijd werk. Dat was ook het geen geweest wat hen zo naar elkaar toe trok. Ze droomden allebei van een top carrière en veroordeelden elkaar niet als de ander daardoor op de tweede plek kwam. Maar langzamerhand begon Sofie zich steeds meer af te vragen of dat nu wel het geen was wat ze in een relatie zocht.

Soms wilde ze ook gewoon een luie zondag en tot twee uur in bed blijven liggen. Maar dan was het Bruce die al om acht uur met zijn laptop in bed zat te werken waardoor ze er ook uit gejaagd werd.

'Vertel nog eens over het gesprek met je vader' vroeg Bruce glimlachend.

'Nee laat maar. Je bent er toch niet in geïnteresseerd.'

'Dat is niet waar Fie.'

'Als je het belangrijk had gevonden, had je wel naar me geluisterd.'

Sofie nam een slok van haar wijn. Aan het gezicht van Bruce was te zien dat hij tegen haar in wilde gaan maar zichzelf tegen hield. Zelfs dat was er blijkbaar al in hun relatie veranderd. Ze gingen niet meer met elkaar in discussie maar accepteerden zonder enige moeite elkaars tekortkomingen.

'Geef me een paar weken Fie' zuchtte Bruce. 'Het is nu gewoon super druk op het werk. We hebben te horen gekregen dat we de renovatie van het Amsterdamse station mogen doen maar nu moet er dus een heel plan opgesteld worden. Ik beloof, dat wanneer dat afgelopen is we samen op vakantie gaan. Wij tweetjes er even samen tussenuit. En misschien als ik volgend jaar promotie heb gekregen kunnen we eindelijk die reis maken door Afrika waar je het altijd over hebt.'

'Het is al goed' glimlachte Sofie begripvol. Maar eigenlijk wist ze al dat die vakantie er toch niet van zou komen. Nadat dit project zou er wel weer een ander project komen wat zijn aandacht opslurpte en daarna zou er ook wel weer wat zijn.

Toen de serveerster hun nagerecht wilde opnemen werd de rust die de hele avond in het dure restaurant heerste verstoort door een aantal schreeuwende jongens.

'Wat moet jij hebben Ekkelenkamp?' schreeuwde de ene jongen naar de andere die nog bij de ingang stond.

'Bier' werd er terug geschreeuwd. Waarna diezelfde persoon naar de bar liep om de bestelling te plaatsen.

'En wat willen Kluivert en die Lange?'

'Ook bier'

'Als die lange maar weet dat we hier gewoon Heineken hebben en niet dat vieze Gulpener bier.'

'Hé Gulpener bier is wel nog steeds het beste hoor.' 

'Ja ja we weten dat het jouw streek product is. Net als Hertog Jan en Alfa. Maar we zijn nu in Amsterdam dus je drinkt maar mooi Heineken.'