Goud

Hoofdstuk 15.

Sofie strikte haar veters dicht stopte haar airpods in haar oren. Het was tijd om hard te lopen. Ze had de afgelopen drie dagen in haar bed door gebracht en zowel fysiek als mentaal was ze daar helemaal klaar mee. Het werd tijd dat ze weer een beetje positief in het leven ging staan en niet achter elke hoek een donkere schaduw inbeeldde.

Op Spotify tikte ze een willekeurige lijst aan waarna ze haar huis uit rende.

Ze had duizenden dingen om over na te denken tijdens het hardlopen.

Over waarom ze Perr Schuurs in vredesnaam op zijn blauwe ogen had geloofd. Over waarom haar vader zulke rare contract clausules in zijn contracten verwerkte. Maar vooral waarom geen van beiden haar iets hadden verteld hierover.

Ze kon niet met Perr verder want hij had al die tijd een dubbele agenda gehad. Ze wist niet eens zeker of hij wel echt verliefd op haar was geweest of dat hij na zijn voetbalcarrière een carrière als acteur ambieerde.

Waarom had hij haar in vredesnaam niet gewoon vertrouwd en over het incident met haar vader verteld. Ze was volwassen. De afgelopen dagen had ze documenten gelezen en ze vond het zelf ook oneerlijk dat Perr zijn volledige sponsorgeld niet had ontvangen omdat hij maar één wedstrijd te weinig had gespeeld. Ze had begrip voor zijn woede, maar niet dat hij haar om die rede mee uit had gevraagd. Zo wilde ze niet behandeld worden. Door niemand niet.

Maar ze vroeg zich ook af of het wel eerlijk was om te blijven werken in het bedrijf van haar vader. Als haar vader vuile trucjes uit haalde om zo min mogelijk sponsorgeld uit te kunnen keren aan jonge spelers wist ze niet zeker of ze daar wel volledig achterstond. Daarbij zat die functie van management assistent haar nog altijd dwars.

Ze drukte op de volume knop zodat de muziek luider te horen was

Maar we waren toch goud
Zeg me wat als ik jou nooit vergeten kan
Nu ineens ben je weg
Maar het voelt nog niet echt alsof ik dit kan

Sofie wist ook niet of ze dit wel kon. Haar leven zag er zo veel gemakkelijker uit toen zij en Perr samen waren. Maar het feit dat hij tot dusver niets meer had laten horen, zei genoeg.

Ze had iets anders nodig waar ze zich aan vast kon klampen. Toen ze haar moeder verloor had ze zich volledig gestort op haar school werk en ook nu had ze iets nodig waar ze zich in kon verliezen.

Sofie rende door het vondelpark terwijl de ideeën door haar hoofd gingen. Aan het einde van haar ronde liet ze zich uitgeput in het gras vallen. Ze had er een uur en drie minuten over gedaan wat betekende dat ze snel gerend had. Daarbij was het niet voor niets geweest. Het rennen had haar hoofd leeg gemaakt waardoor ze weer naar de toekomst kon kijken en hier nieuwe plannen voor kon smeden. Ze wist nu namelijk precies wat ze ging doen. Waar ze weer nieuwe energie van kreeg en hoe ze de rest van haar leven zou inrichten.

Toen ze haar ademhaling weer onder controle had liep ze rustig het park uit. Kijkend naar haar bezweette kleren woog ze af of ze in deze kleding het kantoor van haar vader naar binnen kon gaan of niet. Gezien het feit dat een dresscode er na dit gesprek toch niet meer toe zou doen stapte ze een kwartier later de lift in van de kantoortoren van Maes Sport.

Haar handen gingen naar het bovenste knopje die uitkwam bij het kantoor van haar vader.

'Sofie' riep haar vader verrast toen hij haar in beeld kreeg.

'Ik wist niet dat je al weer was begonnen met werken' zei hij terwijl hoe Sofie met een omhelzing begroette.

'Ik besloot na het hardlopen even langs te komen' glimlachte Sofie. 'Kunnen we daar praten?' Ze wenkte naar zijn kantoor.

David knikte en liet zijn dochter eerst naar binnen stappen waarna hij de deur achter zich sloot.

'Wat is er Fie?' vroeg hij bezorgd.