Tik tak.
Zaman yok olmak üzere.
❝ Yaranı gösterirsen yaralarlar çocuk, bilmiyor musun?
Bilmiyor musun sökerler ciğerini,
dökerler dişlerini,
ağzın iki latifenin kurşun yarasına takılır.
Dinlesene çocuk, yaranı sen koruyacaksın. Önce sen seveceksin...
❝Zaman direklere çarpar. Kalakalırız. Duygudan yoksunuzdur insanın gövdesini ayakta tutan artık alışkanlıkların iskeletidir. O da bomboştur zaten. ❞
- Virginia Wolf
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YAKAMOZ DEMİRAY' DAN...
Tik. Tak. Zaman yok olmak üzere.
Uçurumdan düşebilirim. Ellerim, uçurumda bana siper olabilir. Hiç hissetmediğimkuytular zihnimde bir kurşun yarası edinebilir.
Gizlenebilirim, kaçabilirim. Kaçarsam yok olurdum, kalırsam da var olmayacaktım.
Gölgeler böyle yaşardı ilelebet fakat ben bir sabah uyanmış o uçurumdan yere çakılmamak için her şeyimi harcamıştım, ellerim kan revandı.
Uyanmıştım. Kendi kanımdı. Kendimle savaşımdı. Kendimle nasıl yakınlaşabileceğimi bilmediğim bir savaştı.
Onlarca kere aynı kapıya koşmak için direndiğim, aynı zindanın dibine düştüğüm, aklımla, zihnimlesavaştığım tek kapıydı. Adeta bu hoyrat açıklıkta zehir fokur fokur fokurduyor, her şey bize yüzünü geri dönmek için meyilli gözüküyordu, es geçiliyorduk. Sevilmiyorduk, sevinmiyorduk.
Ama her zaman olduğu için hep geriye dönmek için gizli bir kuytumuz vardı. Bazen bütün anlar, tek bir anı kolluyordu.
Aynı şuan da da olduğu gibi.
Bir adım, iki adım, üç adım. Elimdeki bitmeye yaklaşan kurşun kalem sıkılaştığında bakışlarım aynı yeri yokladı.
Surlar yüksek, üstünde dikenli teller var. Dikenli tellere değildiği anda öten sensörler her şeyi ele veriyor. Bunun kanıtını dikenli tellere takılan güvercin örneğiydi. Yüzümü buruşturdum. Hayır, kurtuluş yok.
İdman alanı geniş ağaçlık bir ormana açılıyor, eğitimlerin çoğu da burada yapılıyor. Orman geniş fakat kaybolacağım kadar değil, etrafı yüksek güvenlikli. Hayır, kurtuluş yok.
