ÖLÜME PANZEHİR YOK

IX. BÖLÜM : KARLI BİR OCAK AYI

9. BÖLÜM -  ❝ KARLI BİR OCAK AYI ❞

Şarkı:
Sergey Kutanin, Olga Stoykova - Karlı Kayın Ormanında
Mabel Matiz - Zor Değil

YAKAMOZ DEMİRAY'DAN...

Alkış tutmaya başladım.
Ortaya bir ses ateşlendi.
İki elimin arasında başlayan çığlık, yüksek sesle yankılanmaya başladı.
Artık işiten sadece ben değildim.
Ardından ses sustu, ben sustum.

Yüzleşmek zorunda kaldığım herşeyle böylece yüzleştim.
Sara Heradot'un da dediği gibi
katilimle tanışmıştım.

Katil, katil ben.
Katil, hepimizi öldüren yaşam.
Katil, hepimizi yaşatmak zorunda kalan zaman.
Katil, beyaz eldivenleriyle alkış tutan kendini asil belleyen bütün soylular.

Başımı kaldırdığımda, ciddiyetin saf hali adeta şerit gibi dizilmiş muhafızların çehrelerindeydi.
Yüzlerinde mimik bile yoktu. Gülümsemiyorlardı, somurtmuyorlardı.
Dimdik sıralı şerit gibi duruyorlardı.

Hepsinin önünde ise Baş Muhafızları vardı.

Karşımda alkış tutan kendimin yansıdığı cama kaydı bir an bakışlarım. Yüzümdeki sahte gülümseme gölgelendi, bakışlarım alkış tutan beyaz eldivenlerin içindeki ellerime kaydı, ardından kulağımın altına gelen kumral rengi saçlarıma, üzerimdeki zarif beyaz elbiseye...
Başka bir yaşam, dedim bir an kendime. Düşünsene farklı bir hayatım olsaydı, farklı biri olsaydım.

Sonra tekrardan saçlarıma kaydı bakışlarım, yutkundum.
Görmekten kaçtığım şeyi gördüm.
Hayır, başka bir hayat yoktu.
Farklı bir hayat hayali paramparça olmuştu. Ben her şeye rağmen yine Yakamoz Demiray'dım.
Yüzüme kondurduğum sahte gülüş kaybolduğunda, kollarımı birbirine kavuşturdum.

Son gecelerde gördüğüm rüyalar zihnimin içinde çalkalanıyordu.

"Neden hala rüyalarıma giriyorsun?" diye yakarıyordum. "Gitmelisin artık."

Başını iki yana sallıyordu.
Kara Veba'nın oyunuydu, Hare'yi kullanarak zaaflarıma oynuyordu.

"Sana seni yalnız bırakmayacağımı söylemiştim."