Katil Beni Seçti

(11)K.B.S

Kızımız değişti gençler. Umarım yeni karakter ile daha güzel projeler yapacağız. Buna eminim. Sizi seviyorum. İyi okumalar dilerim nergizlerim...♥️♥️

BERİL DEMİRHAN'DAN...

Hayat bazen bize öyle seçenekler sunuyordu ki hayatımızın dönüm noktası haline geliyordu. Belki de hayatın bu kuralı buydu. Seçenekler dahilinde hayatımızı şekillendirmek. Ya iyisindir ya da kötüsündür. Şuanda bana seçilen seçenekler de ya kötü olacaktım ya da iyi olacaktım. Ya onları doğdukları güne pişman ettirecektim ya da hep yaptığım gibi sessiz kalarak gelecek hamlelerini bekleyecektim. Yani ya ye bekle ya da harekete geç. Çocuklar genelde dış dünyaya karşı kendine savunma mekanizması oluştururken ben kendi aileme karşı kuruyordum. Sanırım bizde herşey ters işliyordu. Zaten ne zaman doğru düzgün bir hayat yaşadık ki anılarımız düzgün olsun. Bize sunulan hayat bu. Biz nefsimize yenik düşmediğimiz sürece hiç kimse bizi yenemez. Zaten bu dünyada nefs üzerine kurulmadı mı? Umarım nefesimizin kuklası olmayız ve kendi hayatımızın mimarları bizler oluruz.

Karşımda duran herkes artık gözümde düşmandan farksız değillerdi. Babanne yine olduğu gibi nefret dolu bakışlarını atıyordu. Sanki hiç bu olaylar olmamış gibi, sanki hiç kullanılmamışım gibi. Nasıl bu kadar kör olabiliyordu? Bu kin, bu öfke niye? Şuan ise sadece onlara bakmakla yetiniyordum. Hissettiğim tek şey hayal kırıklığından ziyade utanma duygusuydu. Küçükken de bazı çocuklar bu korkumu bildiği halde sırf dalga geçmek için beni Bodrum katlarına kapatırlardı. O anlarda krizler geçiriyordum. Tabi kendi yaramı, acımı da kendim dindiriyordum. Kendi yaramı kendim sarıyordum diyebiliriz.

Haya'yı (utanma) iliklerime kadar hissediyordum. Bu denli küçük düşürüldüğüm için çok utanıyordum. Salakmışım ben. İçimde küçük bir umut vardı onlarla alakalı. Meğersem zayıf noktalarımı öğrenmek için o kadar şeye maruz kalmışlar. İğrençliği, kini, öfkeyi, nefreti öyle bir hissediyordum ki o adamın benden istediği o iğrenç şeyi acımadan, nefret ederek ve diz çökmesini sağlayarak yapacaktım.

İçimdeki iyilik kırıntısını bile öldürdüler. Bu zamana kadar bana kötülüğü dokunan herkese kötülüğüm dokunmuştur. İyiliğim de aynı şekilde. Ben bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın kafasındayım. Eğer insanlar bana dokunmasaydı ben bu denli hırçınlaşmazdım. Şuan bi alev topundan farkım yok denecek kadar azdı. Çok yanlış bir kişiye çarpmıştı. Bu onun için, onlar için hiç iyi olmayacaktı. Özelikle Baran ağa ve Mirzan Ağa için. Canlarını yakacağım kişilerin listesinde ilk sıralarda yer alıyorlardı.

Karşımda duran adama ve arkasında dikilen adamlara öyle bir nefretle bakıyordum ki fiziksel olarak o nefret duygusunu hissetmiştim. " Beni karşına almayacaktın Mirzan Ağa. Beni karşına almayacaktın. Çünkü ben hiçbirinize benzemem. Senin gibi intikam ruhlu da olabilirim, Elzem gibi mazoşist bir kişide. Ruhsuz da olabilirim, fazla mutlu da. Sakin olduğuma aldırma, aldırmayın. Öyle bir anda sesimi, çığlıklarımı duyururum ki işte o an gerçek Beril'le tanışırsınız." Mirzana biraz daha yaklaştım. " Evet karanlıktan korkuyorum, kaçıyorum. Bunu bana belki sen yaşatmadın ama nedeni oldun. Yedi yaşında; karanlığın o kız çocuğun katili olduğu o oda da sizler sadece seyrettiniz. Seyirci kaldınız. Gelip kurtarabilme, o cehennemden çekip alma gibi ufak bir şansınız vardı. O şansı öyle bir çöpe atıp ezdiniz ki. İşte şuan tam şuan ben de bittiniz. " aramızda bir adımlık mesafe bırakarak deniz gözlerimi onun ela gözlerine diktim. " Hiç birinize ama hiç birinize merhamet etmeyeceğim. Adaletli olduğum kadar adaletsiz olmayı da iyi bilirim. Vicdanlı ve vicdansızlığı ise hayatım boyunca taşır ve bunu hayatıma da yansıtırım." Sesimin öyle korkunç bir tınısı vardı ki içten içe kendimden korkmuştum. Kafayı yemiş bir kadını durdura bilmeniz çok zordur. Mirzan ağaya biraz daha yaklaşarak kulağına hafifçe eğildim. " Vicdansızlığıma denk gelme Mirzan Ağa. Ha olurda eğer denk gelirsen işte o an kaçacak delik arayasın. Sana öyle bir azap çektiririm ki doğduğuna pişman olursun. "