Yeryüzündeki Canavarlar

1. Bölüm Yer Altı

Selamlar öncelikle. Sevgili kurgumu düzenleyecek gücü kendimde bulabildim sonunda. Bu yüzden eğer bölümler arasında farklılık varsa kusura bakmayın lütfen. Yıldızı parlatmayı unutmayınn.

"Alexa bu taraftan." Babamın gösterdiği ara sokağa döndüm. Kaçmaktan yorulmuştum. Babamdan önce davranıp gücümle rögar kapağını kaldırdım. Babam aşağıya inmeden önce kardeşimi kucağıma verdi. Aşağıya indikten sonra tekrar kardeşimi verip hızlıca indim.  Elimdeki poşetin yırtılmasından korkup gücümle havada taşımaya başladım. Bu bütün ay bizi idare edecek erzaktı. Bu erzak için canımızı tehlikeye atmıştık. Aslında yaşamak için canımızı tehlikeye atıp duruyorduk. Bıkmıştım.

Kanalizasyonda ilerledik. Bir kaç aile on gündür burada kalıyorduk. Minik boşluklara getirebildiğimiz kadar eşya getirmiştik. Doğrusu ben getirmiştim çünkü eşyaları oynatabilen bendim. Ailemde sadece içinde bulunduğumuz duruma söyleniyordu.

Ben bir mutanttım. Ülkede mutantlara çoksıcak bakılmıyor ne yazık ki. On gün önce deşifre olduğumda ben ve ailem kaçmak zorunda kaldık. Asıl ironi ise babamın mutant yakalama merkezinde asker olması. Hatta baya komutan. Mutantları yakalayıp hayatlarına son veriyordu. Annem de kocasının bir kahraman olduğunu düşünüyordu. Kendi kızları mutant çıkınca şaşırdılar tabii.  Kaçmak zorunda kaldılar. Devlet mutantların ailelerine de rahat vermiyordu. Zorunda olmasalar kaçmazlardı. Zaten en de kaçmalarını istememiştim. Küçük kız kardeşin Daphne ile yaşayabilirdim. Daphne henüz beş yaşındaydı.

Kendi mini köşemize geçtik. İğrenç koku sarmıştı yine etrafı. Kendi durduğum yerdeki koku moleküllerini benden uzak bir yere gönderdim. Şansa babamın burnunun dibine gittiler. Kader işte ben seçmedim ya.

Annem elimden poşeti aldı. Bana bakmamaya çalışıyordu. Çok yüzü varmış gibi. O kadar samimiyetsizlerdi ki kusmak istiyordum. Kahverengi saçlarını bir toka ile tutturmuştu. Saçları pis ve bakımsızdı. Ne kadar zor olmalıydı onun için. Pahalı kıyafetler ve pahalı içkilerden uzak bir yaşam. Gerçekten çok üzüldüm.

Bütün kötü düşüncelerimi sakinleştiren bacağım boyundaki Daphe oldu. Bana hiç benzemiyordu ama kardeşim olduğundan emindim. Onu çok seviyordum.

Ellerini kaldırıp "Kuyak" dedi. Kucağıma gelmek istiyordu. Son zamanlarda çok stres olmuştu. Onu evinden  uzaklaştırmak istememiştim. 

Onu koltuk altlarından tutup kaldırdım. Tüy kadardı. Boyu ve kilosu yaşıtlarına göre azdı. Üzerine son on gündür yaşadığı şeyler beni inanılmaz üzüyordu. Onu çok seviyordum.

Yanağından öptüm. Boynuma sarıldı. Küçük bedenini tamamıyla bana bıraktı.

Bu iğrenç yerde nispeten temiz olan uzun mindere oturdum. Sırtımı duvara yaslamak istemediğim için sırtım ağrısa bile öylece durdum.