Yeryüzündeki Canavarlar

11. Bölüm İkinci İplik

Selamm,  öncelikle bölüme hoşgeldinizzz. Lütfen oy verir misiniz , on ikinci bölüm için 4 5 oy istiyorum. Keyifli okumalar , bölüm sonunda bekliyorum.

Bazen zamanı geriye sarmak istersiniz. Hiç bir şeyin yaşanmadığı o günlere. Sonundaki acıyı bile bile o günleri yaşamak istersiniz.

Şuan Hector'un cümleye devam etmesini istemiyordum.  Daphne'nin hakkı vardı ama ben istemiyordum.

Hector tam karşımdaydı,  onun yanında Daphne vardı. Benim yanımda ve Victoria'nın karşısında Victor vardı. Hepimiz Hector'a odaklanmıştık. Ağzından çıkacak bir söz beni yıkabilirdi.  Daphne'nin sevineceğini düşünüyordum  , Hector'u sevmişti ama ben kardeşimi kaybediyordum. Onu kurtarmaya geldiğimiz gün adamları elektirik ile çarptığımı görmüştü.

Kardeşim benden korkmaya başlamıştı. Üstelik şuan Hector onun abisi çıkabilirdi.  Ben Daphne'yi kaybediyordum.

"Daphne ve Laurel aynı kişi."

Söyledikleri tekrar tekrar zihnimde canlandı. Yıllardır benim kardeşim , benim Daphne'm aslında benim kardeşim değildi.
Daphne benim tek ailemdi. Kimsesiz ve yalnızdım.  Daphne şu hayatta yaşamımı adayabileceğim tek kişiydi.  Ben onu kaybetmiştim.

Çatalım elimden düştü. Tüm yemekhane sallanmaya başladı. Işıklar patlıyordu ama ben yerimden kıpırdamıyordum. Gücüm her yeri sallıyordu ama ben durmuş gibiydim.

Diğerleri insanları tahliye etmeye çalışıyorlardı.  Ben ise sadece titriyordum.  Başımda biri duruyordu , beni sakinleştirmeye çalışan biri vardı ama kim olduğunu anlayamıyordum.

Üşüyordum , çok üşüyordum.

Daphne kapıdan çıkarken bana korku dolu gözlerle baktı. Tam o an her şey durdu. Sihrim yerine oturdu.

Titremem devam ediyordu. Daphe benim kardeşim değildi ve benden korkuyordu. Belki de babam haklıydı,  biz canavardık.

Odama çıkmak istedim , sandalyeden kalktım ama yürüyemeden yere  düştüm.  Ağlamaya başladım. Bu kadarı fazlaydı artık. Ben herkesi kaybetmiştim. Zaten yalnız olduğum dünyada ailem diyebileceğim birisi kalmamıştı.  Daphe benden korkuyordu.

Victor'un yanımda olduğunu fark ettim. Hiç düşünmeden boynuna sarıldım. Tüm vücudu kasıldı.  Bir süre sonra alıştı , beni kollarının arasına aldı.  Kafamı boynuna gömüp ağlamaya devam ettim.

Bir eli ile saçlarımı okşuyordu,  diğer eli sırtımdaydı.  Ben çok üşüyordum. Üşüdükçe ona daha sıkı sarılıyordum.  Daha çok sıkıyordum,  daha çok kendime çekiyordum ki gitmesin. 

Kaç dakika ağladığımı bilmiyordum.  En sonunda kendimi geri çektim. Bu seferde dizlerimi kendime çekip ağlamaya başladım. Bir yandan deli gibi titriyordum.

Beni kucağına aldı , kafamı göğsüne gömüp ağlamaya başladım. Nereye gittiğimizi bilmiyordum , sadece ağlıyordum.  Bütün düşünceler çok ağır geliyordu. Çok soğuktu , çok soğuk.

Düşmemek için omuzlarından tutuyordum.  Beni sıkı tutuyordu ama  sanki her an beni yalnız bırakabilirmiş gibiydi.

Beni yatağıma bıraktı. Yatağımın ucuna gidiyordu ki elinden tuttum.  Yanıma oturmasını sağladım.  Sonra tekrar sarıldım ona.

Bütün bu hareketlerimin sonucunda benden bunalıp terk edecekti.  Dayanabilseydim hiç bir insana ne kadar zayıf olduğumu göstermezdim.  Artık her şey çok üst üste geliyordu.