Nim odejdę, pokochaj mnie|New Adult

8. Łatwo o upadek.

ARCHER

Ze specjalną dedykacją dla

!❤️

ZANIM PRZECZYTASZ ZAPOZNAJ SIĘ Z OSTRZEŻENIAMI!

TW:

UZALEŻNIENIA

DEPRESJA

SILNE POCZUCIE LĘKU

CIĘŻKA CHOROBA

Jeśli cierpisz, wiedz, że nie jesteś sam. Daj sobie pomóc, bo jesteś tak bardzo potrzebny/a! Są ludzie, którzy cię kochają.

Dla, których jesteś ważny/a.

Skorzystaj z pomocy.

Telefony Zaufania

Narkomania

800 199 990 czynny codziennie godz. 16-21
Całodobowa Linia Wsparcia 800 70 2222

Linia Wsparcia 800 70 2222 jest linią całodobową i bezpłatną dla osób dzwoniących.

Antydepresyjny Telefon Zaufania (22) 484 88 01

Antydepresyjny Telefon Forum Przeciwko Depresji (22) 594 91 00

Forum Przeciw Depresji prowadzi Antydepresyjny Telefon pod numerem (22) 594 91 00 czynny w każdą środę i czwartek od 17.00 do 19.00

Telefon zaufania dla dzieci 116 111

116 111 to pierwszy bezpłatny i ogólnopolski telefon zaufania dla młodych ludzi, który prowadzi Fundacja „Dajemy Dzieciom Siłę".

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka

800121212 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka

Pamiętaj, że nie należy lekceważyć swojego stanu.

Wykazałeś się odwagą prosząc o pomoc.

You are so strong!

ARCHER

Tak trudno sprostać czyimś oczekiwaniom. Wydaje ci się, że robisz dobrze, ale efekt jest odwrotny od zamierzonego.

Ile razy słyszałeś, że się do tego nie nadajesz? Że są od ciebie lepsi? A twoje marzenia są kompletnie odrealnione? Sam nie jesteś w stanie walczyć z całym światem. Zwłaszcza wtedy nikt cię nie słucha. Od małego byłem nierozumiany. Mój głos niknął wśród całego zgiełku. Hałas był donośny, ale ja sam nie byłem słyszalny. Mało kto rozumiał moje potrzeby. Kontakt z rodzicami był różny. Najbardziej jednak dogadywałem się z mamą. To właśnie ona zachęcała mnie abym szedł w stronę muzyki. Tata gonił mnie w kierunku hokeja. No bo przecież urodzony w Kanadzie–miałem niby porzucić pewną karierę na rzecz czegoś nieznanego?

Narodowy sport synu, to jest twoja ścieżka. – mawiał, gdy jeszcze jako kilkulatek stawiałem swoje pierwsze kroki na lodowisku. Gdy kij był wyższy ode mnie i ledwo trzymałem go w dłoniach, a od bramki dzieliło mnie dobre osiemset metrów. Widziałem w jego szczęściach, gdy kilka lat później trafiłem krążkiem pierwszy raz do bramki.

Podniósł mnie wtedy i powiedział, że jestem mistrzem. Od tamtego czasu trenowałem praktycznie codziennie. Stawałem się w tym coraz lepszy. Widziałem w oczach mojego taty dumę, gdy nasza drużyna wygrywała. Po meczu zabierał mnie zawsze na ogromny deser lodowy. Nasza drużyna osiągała coraz to większe wyniki w rankingu. I po tym świetnym okresie po raz pierwszy przegraliśmy. Pamiętam, że nigdy nie zapomnę tego wyrazu rozczarowania w jego oczach. Nic nie mówił przez cała drogę powrotną. Nie zwracał na mnie uwagi, mijał, kiedy chciałem z nim porozmawiać.